Δε συναντάς συχνά περιπτώσεις σαν και την δικιά μας! Είμαστε 5! Ή μάλλον 6 για την ακρίβεια αν υπολογίσει κανείς και τη Λούσι, την σκυλίτσα μας. Η προγιαγιά Γαλάτεια, η γιαγιά Αλίκη, η μαμά Χριστίνα, εγώ και η μικρή μου… Είναι από αυτές τις συγκινητικές στιγμές που θες να θυμάσαι για πάντα!
Με τα κορίτσια μου, παίζουμε και καμιά μπιρίμπα πού και πού και γίνεται χαμός τα καλοκαίρια στο μπαλκόνι της γιαγιάς Γαλάτειας στο Γαλάτσι. Μαζευόμαστε, μαγειρεύουμε φαγητά από την πατρίδα (Κονγκό), και το ρίχνουμε στις… «κοκορομαχίες». Αγαπιόμαστε πολύ και απολαμβάνουμε τις οικογενειακές μας στιγμές!
Μιλάω για γλυκές στιγμές και μου ήρθε στο μυαλό η θρυλική «Χαρά» στα Πατήσια. Ποιος δεν έχει φάει έστω και μία φορά ένα Σικάγο εκμέκ από τη «Χαρά». Εκεί μεγάλωσα, εκεί πήγα σχολείο, Γυμνάσιο και Πρώτη Λυκείου, σε αυτά τα παλιακά τραπεζάκια στην αυλίτσα πάνω στην Πατησίων, γέλασα με την ψυχή μου, πέρασα στενοχώριες, χάζεψα τους περαστικούς, όλα αυτά φυσικά τρώγοντας ένα Σικάγο εκμέκ… Πού με χάνεις πού με βρίσκεις, κάπου εκεί θα είμαι… σε καλές και κακές φάσεις της ζωής μου.
Πριν λίγες μέρες είχε τα γενέθλιά του ο φίλος μου και κουμπάρος μου, Μάνος Μαγιάτης. Πέρα από το ότι γνωριζόμαστε πολλά χρόνια με τον Μάνο και έχουμε μοιραστεί πολύ δυνατές στιγμές από τα πρώτα μας βήματα, τον άλλο μήνα θα βαφτίσει και την μικρή μου. Η φιλία μου με τον Μάνο μου δίδαξε ότι όταν έχεις καλούς φίλους δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτα στη ζωή. Είναι δίπλα σου, σε στηρίζουν, σε αγαπούν και ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί. Επίσης μπορώ πλέον από προσωπική εμπειρία να σας πω με σιγουριά ότι μπορεί να υπάρξει αληθινή φιλία χωρίς ψήγματα ερωτισμού μεταξύ άντρα και γυναίκας.
Ήταν μία πολύ όμορφη συγκέντρωση σε ένα κουτούκι στο Θησείο με καλούς φίλους, αλλά δυστυχώς προς το τέλος της βραδιάς κάποιοι από την παρέα συνειδητοποίησαν ότι τα αυτοκίνητά τους ήταν παραβιασμένα με σπασμένα τζάμια και αρκετές απώλειες.. Όλα αυτά στις 10 το βράδυ πάνω στην Ερμού. Τι να πει κανείς; Είναι τραγικό να ξέρεις ότι κινδυνεύεις πλέον στις 10 το βράδυ σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους στην Αθήνα.
Κλείνοντας το σημερινό μου post θέλω να σας πω ότι είναι ωραίο να ανήκεις κάπου. Οι «ξεκούδουνες» καταστάσεις, οι «ελεύθερες σχέσεις» και οι επαφές «χωρίς υποχρεώσεις», είναι τόσο μα τόσο βαρετές. Πηγαίνετε για τα πολλά φίλοι μου και όχι για τα λίγα… Μόνο έτσι ζει κανείς όμορφες στιγμές. Όταν ξέρει ότι ανήκει κάπου…
Σας στέλνω τα φιλιά μου και την αγάπη μου και περιμένω τα e-mails σας στο dkampouri@gmail.com, στο Facebook (Despoina Kampouri B) και στο Twitter (@dkampouri).
Τα λέμε και πάλι την άλλη εβδομάδα!
Previous posts:
Despoina’s Notebook No 33
Despoina’s Notebook No 32
Despoina’s Notebook No 31
Despoina’s Notebook No 30
Despoina’s Notebook No 29 (Part 2)
Despoina’s Notebook No 29 (Part 1)
Despoina’s Notebook No 28
Despoina’s Notebook No 27
Despoina’s Notebook Νο 26
Despoina’s Notebook No 25
Despoina's Notebook No 24
Despoina’s Notebook No 23
Despoina’s Notebook No 22
Despoina’s Notebook No 21
Despoina’s Notebook No 20
Despoina’s Notebook No 19
Despoina’s Notebook No 18
Despoina’s Notebook No 17
Despoina's Notebook No 16
Despoina's Notebook No 15
Despoina’s Notebook No 14
Despoina’s Notebook No 13
Despoina's Notebook No 12
Despoina’s Notebook No 11
Despoina’s Notebook No 10
Despoina’s Notebook No 9
Despoina’s Notebook No 8
Despoina’s Notebook No 7
Despoina’s Notebook No 6
Despoina’s Notebook No 5
Despoina’s Notebook Νο 4
Despoina’s Notebook No 3
Despoina's Notebook Νο 2
Despoina’s Notebook No 1
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.