Τόσα πράγματα μέσα στο μυαλό μου και τόσος λίγος χρόνος να τα επεξεργαστώ… Πλέον η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει. Ξυπνάω κάθε τρεις ώρες, θηλάζω, αλλάζω πάνες και ζω μόνο για να είναι καλά η κόρη μου… «Η κόρη μου»… Σαν ψέμματα μου ακούγεται, αλλά πρώτη φορά αισθάνομαι ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη για τον οποίο θα θυσίαζα τη ζωή μου. Ποιος; Εγώ ο παρτάκιας που αγαπάω τόσο πολύ τον εαυτό μου. Κι όμως. Συνέβη και αυτό. Λίγο πριν γεννήσω –μεγάλο κεφάλαιο ο τοκετός που θα σας το αναπτύξω παρακάτω- αναρωτιόμουν «και δηλαδή θα πρέπει να αγαπήσω με το ζόρι έναν ξένο άνθρωπο που θα εισβάλει στη ζωή μου μέσα σε μισή ώρα; (όσο διαρκεί η καισαρική)». Θεέ μου, πόσο πολύ αλλάζουν όλα μαγικά! Πλέον δεν κλείνω μάτι τις νύχτες για να ακούω την αναπνοή της. Τη μυρίζω, τη φιλάω, της τραγουδάω, δεν αντέχω να την ακούω να κλαίει… Αυτό είναι η φύση. Και όσες είναι μητέρες μπορούν να το καταλάβουν και να το νιώσουν.
Ταλαιπωρήθηκα αρκετα στο Μαιευτήριο. Ψυχολογικά και σωματικά. Γι’ αυτό δεν κράτησα τον λόγο μου να σας γράψω από εκεί αυτές τις πέντε μέρες. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερη αντιμετώπιση από το νοσηλευτικό προσωπικό του Ρέα. Ηταν συνέχεια στο πλευρό μου και με ντάντεψαν πολύ οι μαίες! Γεια σας ρε κορίτσια αν τυχαίνει να διαβάζετε τώρα! Σας ευχαριστώ για όλα! Κι εσάς γιατρέ μου που μου χαρίσατε αυτό το θαύμα! Αλλά οι πόνοι της καισαρικής και κυρίως το αίσθημα ότι είσαι ανήμπορη να χαρείς το βρέφος σου, σε καταβάλλουν. Ηθελα απεγνωσμένα να επιστρέψουμε στο σπίτι, να μπούμε σε μια σειρά, να συνέλθω ψυχολογικά και το πιο βασικό! Να μην αισθάνομαι άρρωστη! Κάθε μέρα που περνάει, είμαι και καλύτερα! Ευτυχώς έχω ένα συντροφο που με βοηθάει πολύ και τελικά νομίζω ότι γεννήθηκε για να είναι πατέρας. Ο Βαγγέλης τελικά ήταν πιο έτοιμος από μένα για να γίνει γονιός. Πρώτος αυτός της φόρεσε το φορμάκι της, γιατί εγώ φοβόμουν μη τη σκάσω περνόντας το από το κεφάλι της. Εκείνος επέμενε περισσότερο από μένα να «αντέξω» τον θηλασμό. Ισως το πιο δύσκολο κομμάτι σε όλη μου την εγκυμοσύνη. Οσες μαμάδες θηλάζουν πάνω από τρεις μήνες τους αξίζουν συγχαρητήρια και μεγάλος σεβασμός.
Δε μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματα τη στιγμή που έρχεται το φορείο να σε πάρει από το δωμάτιο για να σε μεταφέρει στο χειρουργείο. Μία τεράστια αμηχανία και χαζοαστεία των φίλων και των συγγενών που νομίζουν έτσι ότι θα σε χαλαρώσουν και θα σε καθησυχάσουν. Ποια; Εμένα που δεν έχω κάνει ούτε σφράγισμα στη ζωή μου. Ενέσεις, επισκληρίδιος, νυστέρια, ράμματα… Σαν ψέμματα μου φαίνεται ότι τα έκανα όλα αυτά και τώρα είμαι χαλαρή μπροστά από τον υπολογιστή μου και σας γράφω. Κι ο Βαγγέλης εκεί. Να μου κρατάει σφιχτά τα τρεμάμενα χέρια και να μου χαμογελάει χωρίς πολλά λόγια! Θέλω να πω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αναισθησιολόγο μου που μου φέρθηκε σα να είμαι το παιδί της! «Μην ανησυχείς κορίτσι μου! Σε ένα μήνα γεννάει η κόρη μου και θα σου κάνω ότι θα κάνω και σε αυτή». Και στο Βανεσσάκι, τη μαία μου που δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου!
Και τώρα σπίτι… Είμαι μια κλασσική χαζομαμά που νομίζει ότι έκανε το πιο όμορφο μωρό στον κόσμο! Εγώ η εργασιομανής, καριερίστα, από τώρα σκέφτομαι ότι 1η Οκτώβρη πρέπει να επιστρέψω στα καθήκοντά μου και αγχώνομαι από τώρα για το ότι πρέπει να λείψω κάποιες ώρες από το σπίτι! Τρελές αλλαγές φίλοι μου! Ωραίες αλλάγές! Η ζωή μου πλέον έχει νόημα και σκοπό: να δημιουργήσω έναν ελεύθερο άνθρωπο. Σας φιλώ και περιμένω τα μηνύματά σας στο Facebook και στο Twitter (@dkampouri)!
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ POSTS
Despoina’s Notebook No 15
Despoina’s Notebook No 14
Despoina’s Notebook No 13
Despoina's Notebook No 12
Despoina’s Notebook No 11
Despoina’s Notebook No 10
Despoina’s Notebook No 9
Despoina’s Notebook No 8
Despoina’s Notebook No 7
Despoina’s Notebook No 6
Despoina’s Notebook No 5
Despoina’s Notebook Νο 4
Despoina’s Notebook No 3
Despoina’s Notebook No 1