Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θεωρούν ότι πίσω από τις φιλανθρωπίες συνήθως κρύβονται καμουφλαρισμένα συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν πιστεύουν ότι τις περισσότερες φορές, τα χρήματα που μαζεύονται από εκδηλώσεις με φιλανθρωπικό χαρακτήρα δεν διατίθενται –όλα- στα ιδρύματα και τις οργανώσεις που τα έχουν ανάγκη, όπως επίσης ότι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές, πάντα έχουν κάτι να κερδίσουν. Δημοσιότητα, κοινωνικές επαφές και φώτα εις το όνομα της «Φιλανθρωπίας». Όλα αυτά τα σκεφτόμουν πολύ έντονα τον τελευταίο καιρό…
Πριν λίγες μέρες συνάντησα ένα κορίτσι που το λένε Αθηνά. Η Αθηνά είναι 25 ετών και έχει 30 παιδιά. Τα τελευταία χρόνια δουλεύει στο «Χαμόγελο του παιδιού» και έχει δώσει κυριολεκτικά την ψυχή της στο να φροντίζει κάποια παιδιά που η ζωή τους επιφύλασσε δυσάρεστες καταστάσεις. Κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, η νεαρή κοπέλα άρχισε να μου εξιστορεί προσωπικές της εμπειρίες από την συμβίωσή της με κακοποιημένα παιδιά που ίσως σήμερα να μη ζούσαν αν δεν υπήρχε το «Χαμόγελο»…
Οι νέοι μικροί κάτοικοι σε ένα από τα σπίτια του «Χαμόγελου του παιδιού», είναι τρία κοριτσάκια από την Αφρική ηλικίας 4, 7 και 9 ετών. Αυτά τα παιδιά ζούσαν με τη μητέρα τους σε ένα σπίτι με πολλούς ακόμα ομοεθνείς τους στο κέντρο της Αθήνας, μέχρις ότου ένα τηλεφώνημα αναστάτωσε τη μητέρα τους. Η νεαρή γυναίκα έφυγε εσπευσμένα για την πατρίδα της, αφήνοντας πίσω τα τρία της παιδιά, τα οποία έμειναν μόνα τους στην πρωτεύουσα, εκτεθειμένα σε κάθε κίνδυνο. Με συνοπτικές διαδικασίες τα τρία κορίτσια κατά έναν περίεργο τρόπο μετά από λίγες μέρες βρέθηκαν στο αεροδρόμιο, προς άγνωστο προορισμό, αλλά ευτυχώς κατέληξαν στο «Χαμόγελο».
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι τα τρία κοριτσάκια στάθηκαν πολύ τυχερά μέσα στην ατυχία τους αφού σώθηκαν από βέβαιο θάνατο ή ...βέβαιη πορνεία. Πόσο άδικο είναι να σε θεωρούν παιδί ενός κατώτερου Θεού; Πόσο άδικο είναι να υπάρχουν άνθρωποι που εκμεταλλεύονται αδύναμα και απροστάτευτα παιδιά για να βγάλουν χρήματα από αυτά. Σήμερα, τα όργανα αυτών των κοριτσιών θα ζούσαν μέσα σε άλλα σώματα ή θα κακοποιούνταν βάναυσα από αρρωστημένους υπερήλικες που «μόνο έτσι κάνουν κέφι». Και σκεφτείτε ότι αυτά τα παιδιά έτυχε να επιβιώσουν. Πόσα όμως είναι αυτά που δεν τα κατάφεραν;
Αναρωτιέμαι πραγματικά, πού γίνονται αυτές οι επεμβάσεις για να πάρουν τα όργανα ενός ανθρώπου; Δε μπορεί να πραγματοποιούνται τόσο σοβαρές εγχειρήσεις σε στάβλους και σπίτια… Ποιοι είναι αυτοί οι γιατροί που τις κάνουν και πού τις κάνουν; Γιατί ποτέ δεν είδε το φως της δημοσιότητας μία τέτοια ιστορία; Πώς είναι δυνατόν να συγκαλύπτονται τόσο φρικιαστικές ιστορίες και τόσο φρικτοί άνθρωποι; Για ποιο λόγο; Όχι, δεν είμαι αφελής, αλλά σκεφτείτε πόσο τραγικό είναι να σε κοιμίζουν για να σε σκοτώσουν και να δώσουν τη ζωή σου σε έναν πλούσιο άνθρωπο που μπόρεσε να αγοράσει το νεφρό σου, την καρδιά σου, επειδή έτυχε να γεννηθείς μαύρος, φτωχός, ανήμπορος ή γιατί είσαι ένα ορφανό παιδί και δεν έχεις κανέναν να σε προστατέψει.
Αυτό κάνει το «Χαμόγελο του παιδιού». Δίνει στέγη, αγάπη και προστασία σε παιδιά που δεν μπόρεσαν να πάρουν αυτά που δικαιούνται από τη μέρα που γεννήθηκαν. Σήμερα τα τρία κοριτσάκια χαίρουν άκρας υγείας και έχουν κοντά τους ανθρώπους όπως η Αθηνά να τους δίνουν τη στοργή που δεν μπόρεσε να τους δώσει η μαμά και ο μπαμπάς τους. Όπως και ο μικρός Αλέξανδρος που τον βρήκαν πεταμένο σε κάδο σκουπιδιών έτοιμο να πεθάνει από ασιτία, όπως ο Ηλίας που είδε μπροστά στα αθώα μάτια του τον εραστή της μητέρας του να μαχαιρώνει θανάσιμα τον μπαμπά του και από τότε δεν ξαναμίλησε ποτέ, όπως η 12χρονη Μαρία που υπέστην αλεπάλληλους βιασμούς από τον πατέρα της και σήμερα έγινε ολόκληρο κορίτσι μεγαλώνοντας μαζί με τις κοπέλες που δουλεύουν στο «Χαμόγελο», όπως η Νίκη, ο Χρήστος, η Γιάννα, ο Σταυρος, η Ελενίτσα….
Ε λοιπόν, δε μ’ ενδιαφέρει τι λένε αυτοί οι πονηροί άνθρωποι που σας ανέφερα στην αρχή του κειμένου μου. Ας πουν ό,τι θέλουν, αλλά όσο περνάει από το χέρι μου θα κάνω αυτό που μου έλεγε πάντα ο πατέρας μου: «Αν είσαι ένα τυχερό παιδί που ο Θεός σου έδωσε απλόχερα αγαθά, κάνε ό,τι μπορείς για να τα αποκτήσουν και οι άνθρωποι που δεν είχαν τη δική σου τύχη».
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην Αθηνά που ξενυχτάει στο πλευρό των παιδιών τα βράδια που καίγονται στον πυρετό, στην Τζένη που τα παίρνει μαζί της βόλτες για σινεμά, θέατρο και κοιμούνται τα σαββατοκύριακα στο σπίτι της, στους απλούς ανθρώπους που καθημερινά δίνουν ρούχα και τρόφιμα στα σπίτια του «Χαμόγελου», αλλά κυρίως σε όλα τα αγγελάκια που σώθηκαν και το μόνο που χρειάζονται είναι αγάπη.
Σας περιμένω στο Twitter (@dkampouri) και στο Facebook (Despoina Kampouri B). Επίσης μπορείτε να μου στέλνετε τα μηνύματά σας στο dkampouri@gmail.com Πολλά φιλιά!
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ POSTS
Despoina’s Notebook No 15
Despoina’s Notebook No 14
Despoina’s Notebook No 13
Despoina's Notebook No 12
Despoina’s Notebook No 11
Despoina’s Notebook No 9
Despoina’s Notebook No 8
Despoina’s Notebook No 7
Despoina’s Notebook No 6
Despoina’s Notebook No 5
Despoina’s Notebook Νο 4
Despoina’s Notebook No 3
Despoina's Notebook Νο 2
Despoina’s Notebook No 1
Aπαγορεύεται ηοποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή μεοποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θαδιώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τονποινικό κώδικα.