Δεν άντεχα να διαβάσω άλλο.
Διάβαζα μέρες και νύχτες αλλά εκείνη τη νύχτα δεν άντεχα να διαβάζω άλλο. Είχε πάει τρεις το ξημέρωμα και το μόνο που ήθελα ήταν να πέσω να κοιμηθώ και να μην ξανανοίξω βιβλίο για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αλλά η πίεση τότε ήταν αφόρητη. Από καθηγητές, γονείς, σόγια και αντίσογα. Σου παρουσίαζαν, βλέπεις, το πανεπιστήμιο σαν τον μοναδικό δρόμο που θα μπορούσες να ακολουθήσεις. Μονόδρομος, έλεγαν. Λες και αν δεν περνούσες το κατώφλι του μια τρομερή καταστροφή θα συνέβαινε στη ζωή που μόλις άρχιζες.
Θυμάμαι τεράστια ποτήρια φραπέ, θυμάμαι ξημερώματα με το βιβλίο στο χέρι και θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που σχεδόν κατέρρευσα. Την άλλη μέρα έδινα ιστορία και ό,τι κι αν μάθαινα το ξεχνούσα κιόλας το επόμενο λεπτό. Βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Σκέφτηκα να μην το δώσω το μάθημα αλλά έτρεμα την αντίδραση του πατέρα μου. Και των υπολοίπων.
Κι εκείνο το βράδυ πέρασε από το μυαλό μου κάτι -που ποτέ ως τότε και ποτέ ξανά ως σήμερα- δεν μου είχε περάσει: η αυτοκτονία. Ανατριχιάζω και μόνο που γράφω τη λέξη. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα του δωματίου, βγήκα έξω, έκλαιγα σαν τρελή από κούραση, απογοήτευση και στεναχώρια, μπροστά μου έβλεπα μόνο μία διέξοδο κι αυτή με τραβούσε από το πόδι κατευθείαν στο κενό.
Ήμουν μόνη. Θα το έκανα. Πίστεψέ με θα το έκανα αν εκείνη την ώρα δεν άκουγα γέλια. Δυνατά γέλια. Φωνές και γέλια μαζί από το απέναντι μπαλκόνι. Μια παρέα ανθρώπων που στις τρεις τα ξημερώματα συζητούσαν, άκουγαν μουσική και γέλαγαν με όλη τους την ψυχή. Και χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το ξέρουν, χωρίς καν να ξέρουν εμένα, με σταμάτησαν. Μου έδωσαν να καταλάβω, τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, ότι η ζωή είναι και άλλα πράγματα. Είναι και άλλοι άνθρωποι, είναι και άλλοι στόχοι, είναι ζόρια,είναι κλάματα, ναι, αλλά είναι και μουσικές και είναι και γέλια. Μπήκα λοιπόν, πάλι μέσα, έκλεισα το βιβλίο της ιστορίας, έκλεισα το φως, έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα...
Διάβασα τη συνέχεια στο themamagers.gr