Cinderella: Αποκλειστική συνέντευξη με την ενδυματολόγο της ταινίας Sandy Powell

Η δουλειά του ενδυματολόγου είναι αυτή που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία στην κατανόηση και την αποτύπωση ενός χαρακτήρα. Στην περίπτωση της Cinderella, η τρεις φορές βραβευμένη με Όσκαρ, Sandy Powell αντιμετώπισε την ταινία σαν ένα ζωντανό παραμύθι που τα ρούχα του κάθε ηθοποιού θα λειτουργούσαν ως καθρέφτης χαρακτήρα του.

Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο έργο και τι προετοιμασίες χρειάστηκαν;

Έχω δουλέψει αρκετά σχεδιάζοντας κοστούμια σε αντρικές ταινίες, οπότε με ενθουσίασε η προοπτική του να κάνω ένα έργο εστιασμένο γύρω από τη γυναίκα. Ξεκίνησα την έρευνά μου σχεδόν δύο χρόνια πριν αρχίσουμε τα γυρίσματα, και ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να ανατρέξω σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Κοίταξα τα πάντα, από 16ο, 17ο, 18ο και 19ο αιώνα και συνέχιζα να πηγαίνω μπρος πίσω στον 19ο αιώνα, βλέποντάς το με μία πιο παραμυθένια ματιά. Τελικά, αποφασίσαμε ότι θα είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον αν δεν μέναμε αυστηρά στον 19ο αιώνα, αλλά παρουσιάζαμε μία εκδοχή του 1940. Παρουσίασα στον Ken Branagh τις ιδέες μου και μιλήσαμε σε βάθος για τον κάθε χαρακτήρα, και καθώς προχωρούσε η διαδικασία του έδειχνα τις εικόνες ώστε να ξέρει πώς προχωράμε. Προσεγγίσαμε το φιλμ όπως θα κάναμε με ένα εικονογραφημένο βιβλίο ή ένα παραμύθι: Με πολύ χρώμα και ζωντάνια, και με αρκετά εύκολες αναφορές ως προς το ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός της ιστορίας. Όταν σχεδιάζεις κοστούμια για μία ταινία, έχεις τόσα πολλά να λάβεις υπόψη σου, οπότε πρέπει πραγματικά να καταλάβεις το σενάριο. Δεν θα ήταν καλό να σχεδιάσεις ένα κοστούμι που έρχεται σε σύγκρουση με τους άλλους.

Ήθελα πραγματικά η ταινία να έχει αυτή την αίσθηση του “μια φορά κι έναν καιρό”, και από τη στιγμή που πρόκειται για παραμύθι δεν χρειάστηκε να υπακούσουμε σε κανόνες. Η ιστορία διαδραματίζεται περίπου το 1830, έτσι ώστε να τη διαχωρίσουμε σκόπιμα από τον μεταγενέστερό κόσμο της Ella με τις σκληρές γραμμές του και τους ακόμα πιο σκληρούς χαρακτήρες, αλλά είναι πραγματικά υπέροχο να έχεις την καλλιτεχνική άδεια να κάνεις πραγματικά ό, τι καλύτερο για κάθε χαρακτήρα. Υπάρχουν διαφορετικά στιλ και επιρροές για κάθε χαρακτήρα ή κάθε ομάδα χαρακτήρων. Δεν υπάρχει ένα γενικό στιλ.

Πώς διαφοροποιούνται τα κοστούμια στην ταινία από εκείνα των κινουμένων σχεδίων;

Είναι αστείο, γιατί νόμιζα ότι είχα ξεχάσει τα πάντα για την ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney μέχρι που σχεδίασα γι' αυτή την "Σταχτοπούτα" και είδα ότι υπήρχαν αρκετές ομοιότητες. Στο animation, κανείς δεν αλλάζει συχνά ρούχα. Στην ταινία μας, αλλάζουν κάθε πέντε λεπτά. Για την καθημερινή ενδυμασία της Σταχτοπούτας δεν ήθελα να κάνω ένα φόρεμα με κουρέλια και patchwork, όπως θυμούνται οι περισσότεροι από την ταινία κινουμένων σχεδίων, έτσι σχεδίασα ένα φόρεμα που θα φορούσε και στο παρελθόν, πριν από τον θάνατο του πατέρα της, όταν ήταν ευτυχισμένη. Το φόρεμα είναι επηρεασμένο από ένα floral print του1920 με μεγάλα λουλούδια σε απαλό ροζ, τα οποία είναι σχεδόν κρυμμένα στο μπλε βαμβακερό βουάλ, αλλά αντί να το γεμίσουμε με μπαλώματα όπως στην προηγούμενη ταινία, θέλαμε να παλιώσει και να φθαρεί με την πάροδο του χρόνου.

Η όλη ιδέα πίσω από τις θετές αδερφές δεν είναι ότι ήταν πραγματικά άσχημες. Είναι όμορφες, αλλά ματαιόδοξες και άσχημες εσωτερικά. Στην προσπάθεια να τις κάνουμε άσχημες, ήξερα ότι έπρεπε να δείχνουν ανόητες, οπότε αποφάσισα να τις ντύνω ίδια, όπως έκανε η Disney στην ταινία κινουμένων σχεδίων, κάπως σαν τους φίλους που αγοράζουν ίδια ρούχα αλλά σε άλλο χρώμα ή τα δίδυμα που ντύνονται πάντα ίδια, αλλά και πάλι σε διαφορετικά χρώματα. Αν κάποια φοράει ροζ, θα έχει πράσινο τελείωμα και αν κάποια φοράει ροζ θα έχει το αντίθετο. Βασικά, τις ντύνω υπερβολικά και πήγα ένα βήμα ακόμα πιο μακριά με όσα θα φορούσαν, χωρίς να δημιουργηθεί ένα οπτικό χάος. Και αυτό βοήθησε ώστε να παραμείνει η προσοχή στη μητριά.

Η Cate Blanchett ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πέρασε από casting για την ταινία, οπότε την είχα πάντα στο μυαλό μου όταν σχεδίαζα τα υπόλοιπα κοστούμια της μητριάς. Το look στο οποίο αποσκοπούσα ήταν ένα Joan Crawford ή Βικτωριανή Marlene Dietrich, καθώς ήθελα να την κάνω εκφοβιστική και η Cate έχει απίστευτο παράστημα. Φοράει τα πάντα υπέροχα και είναι το όνειρο κάθε σχεδιαστή να την ντύνει. Δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι ηθοποιοί που μπορείς να τους πετάξεις οτιδήποτε πάνω τους και να δείχνουν υπέροχοι, και η Cate είναι ένας από αυτούς.

Ο πρίγκιπας έπρεπε να τολμηρός και όμορφος, και ευτυχώς είχα έναν όμορφο ηθοποιό για να ξεκινήσω. Αλλά σε αντίθεση με τα μελαγχολικά και αρρενωπά χρώματα, τον έβαλα να φορέσει φωτεινά μπλε, πράσινα και λευκά, και από τη στιγμή που είναι στον Στρατό, του φορέσαμε μια στολή που του πήγαινε πολύ ωραία. Για να παραμείνει ιστορικά ακριβής έπρεπε να τον ντύσουμε με λευκή βράκα, φαρδιά στα γόνατα, αλλά ξέραμε ότι ένα πιο εφαρμοστό παντελόνι θα ήταν πιο κολακευτικό. Έτσι, μπλέξαμε λίγο τα πράγματα - και προσθέσαμε λάμψη - προκειμένου να του δώσουμε αυτή την απίστευτα ρομαντική αίσθηση, και ο ίδιος φαίνεται πολύ τολμηρός.

Η νονά νεράιδα ήταν ένας δύσκολος ρόλος γιατί θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα πάντα. Όλα μπήκαν σε μια σειρά όταν μάθαμε ότι τον ρόλο θα υποδυθεί η Helena Bonham Carter. Είναι ενδιαφέρον γιατί υπάρχουν δύο πλευρές του χαρακτήρα της. Είναι η ζητιάνα, την οποία έκανα πρώτη και ήμουν πολύ χαρούμενη. Ήμουν αρνητική στο να κάνω την κλασική ζητιάνα με την κουρελιασμένη κάπα και την κουκούλα, έτσι σκέφτηκα να την κάνω να δείχνει όπως το δάσος από το οποίο έρχεται. Περιμένεις να δεις τη νεραϊδίστικη πλευρά του χαρακτήρα, μόνο που το φόρεμά της λάμπει από μέσα. Χρειάστηκε να συνεργαστούμε με τεχνικούς της Phillips, οι οποίοι δημιούργησαν κάποια φωτάκια LED, τα οποία ράψαμε στο φόρεμα και ήταν προγραμματισμένα να ανάβουν κάθε φορά που έριχνε ένα ξόρκι.

Η σκηνή του χορού είναι εμπνευσμένη από πολλές διαφορετικές σκηνές παλιών ταινιών. Ταινίες όπως “The Leopard” του Luchino Visconti και “Once Upon a Time” του Alexander Hall, οπότε είναι ένας συνδυασμός διαφορετικών στοιχείων από τους περασμένους αιώνες, καθώς αναζητούσαμε μία ποικιλία χαρακτήρων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, μιας και ήταν ένας χορός για όλους. Και θέλαμε τα πάντα να είναι όσο το δυνατόν πιο πολύχρωμα. Αυτό είναι ένα παραμύθι, και θα ήταν άσκοπο να μην το αντιμετωπίσουμε με χρώμα, και αυτό ήταν πραγματικά διασκεδαστικό. Έτσι, ολόκληρη η αίθουσα χορού είναι μια έκρηξη χρώματος, πολυτέλειας και πλούτου – σε κάποιες περιπτώσεις σε πραγματικά υπερβολικό βαθμό - καθώς πολλοί από τους επισκέπτες ήθελαν να εντυπωσιάσουν τον πρίγκιπα με απώτερο σκοπό τον γάμο – κι έτσι περάσαμε μήνες να σχεδιάσουμε αυτή την τεράστια ποικιλία χρωμάτων, εμφανίσεων και στυλ. Θέλαμε επίσης να υπάρχει ένα διεθνές στοιχείο, οπότε ντύσαμε πριγκίπισσες από την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ινδία, την Αφρική και τη Ρωσία. Υπήρχαν περισσότερα από 450 πρόσθετα στις σκηνές, ο καθένας φοράει ένα κοστούμι που σχεδιάσαμε, και κάθε φορά που κάναμε πρόβα σε έναν χορό, όλα τα φορέματα έπρεπε να στριφώνονται ή να τροποποιηθούν, κάτι που μας έκανε να δουλεύουμε μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Η πρόκληση όμως ήταν μέσα σε όλο αυτό να κάνουμε την Σταχτοπούτα να ξεχωρίσει αλλά την ίδια στιγμή να φοράει ένα απλό φόρεμα. Έπρεπε να δείχνει εντυπωσιακή σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή της: Το πιο υπέροχο άτομο στον χορό αλλά ταυτόχρονα και το πιο απλά ντυμένο. Όχι μόνο έπρεπε να χορέψει, αλλά έπρεπε να τρέξει στις σκάλες κτλ. οπότε όλα αυτά τα στοιχεία έπρεπε να δουλευτούν μαζί. Χρειάστηκαν μήνες για να γίνει η κατασκευή: πολλά πρωτότυπα, πολλές δοκιμές και πολλές πρόβες με τον χορό και την κίνηση. Το φόρεμα είναι πολύ έξυπνα μελετημένο, έτσι ώστε ακόμα κι αν είναι ογκώδες, είναι πραγματικά πολύ καλά ισορροπημένο. Δεν είναι καν βαρύ έτσι όπως κάθεται στο σώμα, και τα στηρίγματα κάτω από τα επτά μεσοφόρια δίνουν ευκολία στην κίνηση. Δεν είναι το πιο περίτεχνο, το πιο αστραφτερό, το πιο λαμπερό ή το πιο πλούσιο φόρεμα στον χορό, αλλά έπρεπε να είναι το πιο όμορφο. Αυτό από μόνο του ήταν μια πρόκληση. Ήθελα να διακοσμήσω το φόρεμα με κάτι, αλλά δεν ήξερα με τι, και μου άρεσε η ιδέα να χρησιμοποιήσω πεταλούδες, οπότε σκεφτήκαμε να προσθέσουμε μικρές πεταλούδες, ως αποτέλεσμα της μαγείας που χρησιμοποίησε η καλή νεράιδα, οι οποίες στη συνέχεια ενσωματώνονται στο φόρεμα. Το ίδιο το φόρεμα αποτελείται πάνω από 270 μέτρα υφάσματος, επειδή υπάρχουν τόσα πολλά επίπεδα σε αυτό, πολλά μεσοφόρια και πάνω από 10.000 κρύσταλλα Swarovski, ενώ δημιουργήθηκαν 9 αντίγραφα. Αποφασίσαμε πολύ νωρίς ότι το χρώμα θα πρέπει να παραμείνει μπλε, όπως ήταν στην ταινία κινουμένων σχεδίων, αλλά θα έπρεπε να είναι ακριβώς η σωστή απόχρωση του μπλε, κάτι που πήρε πολλές εβδομάδες για να γίνει όπως το θέλαμε.

Αντίθετα, τα φορέματα των αδερφών ήταν κάπως τρελά. Ήταν πολύ φωτεινά, πολύχρωμα και φορτωμένα, αλλά έπρεπε να προσέξουμε να μην γίνουν πολύ ακατάστατα γιατί αλλιώς θα αποσπούσαν την προσοχή από τους πρωταγωνιστές. Όσο για τον πρίγκιπα, αυτός ήταν ντυμένος πολύ κλασικά, όλος στα λευκά, αφού αυτός είναι άλλωστε και το μόνο ξεχωριστό πρόσωπο του χορού.

Ήταν πραγματικά πολύ συναρπαστικό για εμένα, γιατί ήμουν σε θέση να σχεδιάσω κάτι που στην ουσία ήταν ένα prop που έτυχε να μοιάζει με παπούτσι, αλλά ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο. Εξέτασα πολλές διαφορετικές πιθανότητες πάνω στο πως θα κάνω ένα γυάλινο παπούτσι, και συνειδητοποίησα ότι το πιο σημαντικό ήταν ότι έπρεπε να λάμπει – κάτι που σήμαινε ότι έπρεπε να φτιαχτεί από κρύσταλλο αφού το γυαλί δεν θα λαμπύριζε. Ήξερα το σχέδιο που ήθελα, ήταν στην πραγματικότητα ένα παπούτσι του 1890 που είχα δει στο Μουσείο του Northampton – το παπούτσι ήταν απίστευτα μικρό με ένα τακουνάκι πέντε ίντσες και πολύ κομψό. Σύντομα όμως κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να φτιάξω ένα κρυστάλλινο παπούτσι χωρίς τη βοήθεια του Swarovski.

Όταν τους προσεγγίσαμε φυσικά δέχτηκαν την πρόκληση και ξεκίνησε μια συνεργασία που πήρε πολλούς μήνες με δεκάδες μελέτες και δοκιμές. Σκανάραμε το παπούτσι και κάναμε πολλές διαφορετικές εκδοχές του παπουτσιού με ρητίνη, αλλά ήταν πρόκληση να πετύχει ακριβώς το σχήμα του παπουτσιού και να καταλάβουμε πώς θα μπορέσουμε να το φτιάξουμε με όσο το δυνατόν λιγότερες ενώσεις.

Υπήρχαν πολλά τεχνικά προβλήματα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, καθώς έπρεπε να δημιουργήσουμε ειδικό εξοπλισμό, ιδίως για τη δημιουργία του, αλλά τελικά καταλήξαμε σε ένα παπούτσι που έμοιαζε σαν να ήταν ενιαίος κρύσταλλος, που ήταν ο αρχικός στόχος μας. Η μέρα που μας έδειξαν το παπούτσι ήταν πραγματικά τέλεια... Ήταν ανακουφιστικό και πολύ συναρπαστικό. Και φτιάξαμε μόνο ένα παπούτσι, γιατί βλέπουμε μόνο ένα στην οθόνη. Κανείς δεν ήταν καν σε θέση να το φορέσει επειδή το κρύσταλλο δεν είναι εύκαμπτο και ας ήταν το παπούτσι που δοκίμασαν όλες οι γυναίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο...