Η αξία της φωτογραφίας: Χάνεις τη στιγμή ή κρατάς μια ανάμνηση;

Νομίζω ότι σαν ερώτημα μπορεί να μην τίθεται συχνά, ωστόσο έχει την ίδια βαρύτητα αλλά και αμφιταλάντευση όσο όταν ρωτάς Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός, άσπρο ή μαύρο, θάλασσα ή βουνό και άλλα τέτοια παρόμοια διλήμματα.

Οι ομάδες έχουν ως εξής: Είναι οι μεν, που υποστηρίζουν ότι μια φωτογραφία ίσον χίλιες αναμνήσεις, γι' αυτό όπου σταθούν και όπου βρεθούν ακούς κλικ κλικ, και οι δε, οι οποίοι κρατούν τις εικόνες στο μυαλό τους και πορεύονται με αυτές έως ότου τις σβήσει η λήθη ή αλλιώς ο σκληρός δίσκος του εγκεφάλου.

Δεν είμαι εδώ να σου πω τι από τα δύο να υποστηρίζεις. Είμαι εδώ να σου εκφράσω μια δική μου εμπειρία, όπως την βίωσα εγώ και όπως ίσως την νιώσεις κι εσύ.

Πρόσφατα ταξίδεψα έως τη Θεσσαλονίκη και την Κοζάνη, με αφορμή ένα press trip. Μπορεί το ταξίδι να ακούγεται λίγο βαρετό, μιας και εντός συνόρων, όμως είχε ένα ξεχωριστό σκοπό. Να επισκεφτούμε τον Κρόκο Κοζάνης, το χωριό αυτό όπου συλλέγεται το ξακουστό αυτό φυτό, και να μάθουμε τα πάντα γι' αυτό.

Σημαντικό να αναφέρω, ότι ο Κρόκος Κοζάνης πλέον θεωρείται ένα πολύτιμο συστατικό όχι μόνο για την μαγειρική αλλά και για τον χώρο της ομορφιάς, χάρη των αντιγηραντικών και αντιοξειδωτικών του ιδιοτήτων.

Μέσα από το σύντομο αυτό ταξίδι, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τον Λευκό Πύργο (δεν είχα ξαναπάει στην Θεσσαλονίκη, συγχωρέστε με) και έπειτα τα ονομαζόμενα κροκοχώραφα.

Μαζί μου, καθ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής είχα το κινητό μου, το Huawei P9, το οποίο είχα επιστρατέψει για να βγάλω τις καλύτερες δυνατές φωτογραφίες, για ένα αχτύπητο και κατά τα άλλα πολυχτυπημένο (..από likes) insta post!

Η άφιξη στην Θεσσαλονίκη έγινε το βράδυ, γεγονός που δυσκόλευε τη λήψη φωτογραφιών, αλλά τι να κάνω που ήθελα να απαθανατίσω τη στιγμή; Κανένα πρόβλημα όμως, γιατί το Huawei P9 μου με έβγαλε ασπροπρόσωπη!

Την άλλη ημέρα επισκεφτήκαμε τον Κρόκο. Μουντή ημέρα, χωράφια, δύσκολες συνθήκες, όμως εγώ εκεί, με το κινητό μου τραβούσα κάθε πέταλο.

Να σας ενημερώσω σε αυτό το σημείο, ότι η συγκομιδή του κρόκου έχει συγκεκριμένη μέθοδο, χρειάζεται προσοχή, πολλές ώρες σκύψιμο και γίνεται μόνο 20 ημέρες τον χρόνο. Υπολογίζεται ότι χρειάζονται 85,000 λουλούδια για να συγκομισθεί ένα κιλό από φρέσκα στίγματα κρόκου. Ύστερα, οι γυναίκες του χωριού μαζεύονται στα σπίτια και κάνουν το ξεδιάλεγμα, συγκεντρώνοντας τελικά τα στίγματα, τα οποία αποξηραίνονται και εκτός από το γεγονός ότι μοσχοπουλιούνται προσφέρουν φοβερή γεύση σε κάθε παρασκεύασμα.

Η ημέρα έφτανε προς το τέλος της και εμείς σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Όσον ήμουν μέσα στο λεωφορείο έκανα τις εξής σκέψεις, τις οποίες και θα μοιραστώ για να καταλάβεις γιατί διάβασες όλο αυτό το κείμενο.

Παραδέχομαι, ότι όσο ήμουν στην Κοζάνη, δεν είχα καν στο μυαλό μου να αναρτήσω κάτι. Οι πληροφορίες και οι στιγμές ήταν τόσο σημαντικές που με συνεπήραν.

Κοιτώντας, ωστόσο, το φωτογραφικό μου υλικό, το οποίο με κόπο συνέλεξα, δεν μετάνιωσα καθόλου που χαράμισα λίγες στιγμές παραπάνω και κάποιες επιπλέον πόζες, αντ' αυτού ένιωθα μια γλυκιά αίσθηση και ένα ρίγος με διαπέρασε για όσα είδα και έμαθα, καθώς, θεωρώ, ότι τέτοιου είδους ταξίδια σπάνια αποτελούν προτεραιότητα, παρότι οι εμπειρίες που συλλέγεις είναι το λιγότερο ανεκτίμητες.

Τέλος, όσο γράφω αυτό το κείμενο και βλέπω τις φωτογραφίες με πλημμυρίζει ένα ανείπωτο αίσθημα νοσταλγίας.

Και αυτό γιατί; Γιατί μάλλον έχει περισσότερη σημασία να στέκεσαι δύο λεπτά παραπάνω για να απαθανατίσεις την στιγμή και έπειτα από 10 χρόνια να την επαναφέρεις στην μνήμη σου, παρά να προσπαθείς να στοιβάξεις σε ένα μέρος του μυαλού σου ολοένα και περισσότερες εικόνες οι οποίες θα σκονιστούν με το πέρας των χρόνων και δε θα ανασυρθούν παρά μόνο όταν αποφασίσεις να επιστρέψεις σε αυτό το μέρος.

Μάλλον, η αγάπη μου για τις φωτογραφίες με πρόδωσε και δεν ξέρω αν ακούστηκα τελικά αντικειμενική ή όχι. Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που θα βγάλω φωτογραφία το ωραίο ηλιοβασίλεμα αλλά και το πεταμένο σκουπίδι στον δρόμο, γιατί ίσως κάτι να σήμαινε για εμένα.

Ένα πέρασμα από την πλατεία της Κοζάνης

Για όλους τους λόγους που προανέφερα και για άλλους τόσους, έχω για σύμμαχό μου το Huawei P9, το οποίο διαθέτει χρώματα που κάνουν έντονες αντιθέσεις, μου δίνει τη δυνατότητα να παίζω με το φως, να πιάνει την κίνηση – όπου είναι δυνατόν, και να συγκρατεί τα στιγμιότυπα από την καθημερινότητα μου, μέσα από τη ιδιαίτερη «ματιά» του.

Τι το κάνει τόσο ξεχωριστό; To Huawei P9 έχει κατασκευαστεί από κοινού με τη γνωστή Leica, με αποτέλεσμα μια εκθαμβωτική συσκευή με επαναστατική τεχνολογία κάμερας dual-lens 12 megapixel X 2. Συνδυάζοντας υλικά ανώτερης ποιότητας και έξυπνο λογισμικό (Android 6.0), το Huawei P9 μου δίνει τη δυνατότητα να τραβάω φωτογραφίες εξαιρετικής ποιότητας χωρίς συμβιβασμούς και να ανακαλύπτω έναν πιο ζωντανό κόσμο που είναι ακόμα πιο κοντά στα φυσικά χρώματα.

Τελικά, εσύ τι προτιμάς;