Αrtisanal, Kitty Κat: Τα νέα hot spots της πόλης

Όσο πιο πολύ ταξιδεύω τόσο πιο πολύ εντύπωση μου κάνει η μητρόπολη που συνεχίζει και μετά την κρίση να είναι η Αθήνα –ίσως πιο έντονα και από πριν.

Από την Ιβηρική μέχρι τη Μόσχα και από την Κοπεγχάγη μέχρι την Κωνσταντινούπολη -αν μιλήσουμε για Ευρώπη- μάλλον μόνο το Λονδίνο και η Μαδρίτη μπορούν να συγκριθούν μαζί μας στα πεδία που αναμετρούνται οι πραγματικά ζωντανές μεγαλουπόλεις μεταξύ τους: την εστίαση (από το street food μέχρι το fine-dining), την ψυχαγωγία (θέατρο, σινεμά, εικαστικά, συναυλίες), τη διασκέδαση (από τα μπουζούκια μέχρι τα «γκοθάδικα»), τη ζωηράδα γενικά αυτού που λέμε urban lifestyle.

Καλά είναι στη Βαρκελώνη και στο Βερολίνο, αλλά μέσα σε τρεις μέρες τα έχεις δει και κάνει όλα. Υπέροχο το Παρίσι, αλλά αν δεν ήταν η μνημειακή αρχιτεκτονική, το shopping και κανένα μπιστρό εδώ κι εκεί, θα έκοβες φλέβες (αυτό δηλαδή που κάνεις από τις 10-11μμ και μετά που δεν κυκλοφορεί ούτε κουτσό σπουργίτι στους δρόμους). Για τη Βουδαπέστη, τη Στοκχόλμη, το Μιλάνο, τη Ρώμη, τη Βιέννη, μην ανοίξω το στόμα μου…

Το Artisanal άνοιξε σε μια μονοκατοικία με κήπο δίπλα στο Ζηρίνειο, εκεί στην ψηλομύτα Κηφισιά. Η διακόσμηση ξεφεύγει από αυτό το νεοϋρκέζικο τούβλο και τσιμεντοκονία, πολυφορεμένο τελευταία, και κινείται σε πιο εκλεκτικές γενικές γραμμές με πολλές αυθεντικές αντίκες από τα fifities, τα sixties και τα seventies, φερμένες από την αγορά της Clignancourt στο Παρίσι. Εντυπωσιακότατο είναι και το αίθριο σκεπασμένο με γυαλί, ένα σπάνιο για την Αθήνα winter-garden όπου δοκίμασα το διάσημο τσάι Mariage Freres (τη γιορτινή γεύση με τα μπαχάρια…), έφαγα έναν καταπληκτικά ψημένο ζουμερό σολομό με σαλάτα κινόα και ρατατούιγ και στο τέλος, ένα γλυκό με λευκή σοκολάτα, που ήταν –τι να λέμε τώρα;- κόλαση.