«Δεν θέλω να πηγαίνω με τα παιδιά στην πλατεία, φοβάμαι ότι θα χτυπήσουν», «μη χοροπηδάς, μπορεί να πέσεις», «δεν αφήνω τους γιους μου να κάνουν ποδήλατο, διότι μπορεί να τραυματιστούν», «σήμερα πήραμε μπράβο από τη δασκάλα», «δεν ξέρεις εσύ τι είναι καλό για σένα, εγώ ξέρω», «όπως ο μπαμπάς έπαιζε μπάσκετ, έτσι θα παίζεις κι εσύ». Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι φράσεις; Εχετε ακούσει φίλους γονείς να τις λένε στα παιδιά τους ή μήπως κάποιες λέτε και εσείς στα δικά σας; Πολλοί είναι οι γονείς που θα ήθελαν να «σκεπάσουν» τα παιδιά τους με μια προστατευτική ομπρέλα, περίτρανη απόδειξη της αγάπης τους και ασπίδα ενάντια σε κάθε κακό, ή να «περιπολούν» τον χώρο τους, για να απομακρύνουν εχθρούς και κινδύνους, αλλά η ζωή έχει αποδείξει ότι αυτό είναι αδύνατο και η ψυχολογία έχει διαπιστώσει ότι είναι ταυτόχρονα επιβλαβές για την ψυχική τους υγεία και ανάπτυξη.
Ο όρος helicopter parents (γονείς-ελικόπτερα) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Dr Haim Ginott το 1969 στο βιβλίο του «Parents & Teenagers» και προήλθε από εφήβους που είπαν πως νιώθουν ότι οι γονείς τους «αιωρούνταν» από πάνω τους σαν ένα ελικόπτερο. «Πρόκειται για γονείς υπερβολικά εμπλεκόμενους στη ζωή των παιδιών τους, υπερκαθοδηγητικούς, υπερεπικεντρωμένους σε αυτά, υπερπροστατευτικούς και συχνά τελειομανείς. Ο τρόπος με τον οποίο εμπλέκονται στη ζωή των παιδιών τους ξεπερνά κατά πολύ το γονεϊκό τους καθήκον» μας δίνει το προφίλ τους η Εύα Τορνάρη, σύμβουλος ψυχικής υγείας. Οι γονείς αυτοί ανησυχούν και φοβούνται υπερβολικά για το παιδί τους και προσπαθούν να καλύψουν κάθε επιθυμία του πριν ακόμα αυτή εκφραστεί. «Βέβαια», διευκρινίζει, «η υπερπροστασία δεν ικανοποιεί κάποια πραγματική ανάγκη των παιδιών, αλλά την ανάγκη, την ανασφάλεια και τον φόβο των ίδιων των γονιών». Ετσι καταλήγουν να υποκαθιστούν τα παιδιά τους στις υποχρεώσεις τους, κάνουν γι’ αυτά όσα θα μπορούσαν να καταφέρουν αν προσπαθούσαν μόνα τους και παίρνουν αποφάσεις βασισμένες στο «εγώ» τους...