Χαίρομαι που βλέπω πληθώρα μηνυμάτων σας να αφορούν ερωτήματα σε σχέση με τα παιδιά. Έτσι, πήρα την αφορμή να απαντήσω όσα μπορώ.
1. Η κόρη μου είναι 3 ετών και δεν τρώει. Όποτε πλησιάζει η ώρα του φαγητού γίνεται μάχη. Έχω προσπαθήσει με όλους τους τρόπους και κανείς δεν είναι αποτελεσματικός. Πολλές φορές βάζει τα κλάματα και μια φορά έχει κάνει και εμετό. Πώς να το αντιμετωπίσω;
Πολλοί είναι οι γονείς που αντιμετωπίζουν προβλήματα σχετικά με το φαγητό του παιδιού. Αυτό συνήθως συμβαίνει γιατί άθελά τους αναπτύσσουν μια κακή συνήθεια γύρω από το φαγητό.
- Όταν ένα μωρό ξεκινά την στέρεα τροφή τον 5ο-6ο μήνα αυτόματα και ακούσια θα προσπαθήσει να την αποβάλει. Χρειάζεται δηλαδή χρόνος (για άλλα παιδιά περισσότερος και για άλλα λιγότερος) για να ωριμάσει η αντίληψη τους και το κέντρο της όρεξης.
- Οι περισσότεροι γονείς τότε πανικοβαλλόμαστε ότι το παιδί μας δεν τρώει και έτσι αρχίζουμε να γινόμαστε «οι καραγκιόζηδές» του προκειμένου να φάει όλο το φαγητό του. Το παιδί αντιλαμβάνεται το άγχος μας και τη σημαντικότητα του φαγητού για εμάς και το εκμεταλλεύεται. Έτσι, μας χειρίζεται μέσω του φαγητού για να …. περνάει καλά.
Ωστόσο, αυτό που χρειάζεται είναι να βοηθήσουμε το παιδί να αντιληφθεί το πότε πεινάει και το πότε είναι χορτάτο.
- Όταν μας ζητάει φαγητό, όταν για παράδειγμα δείχνει το ψυγείο και λέει «μαμ», τότε σημαίνει ότι έχει αναπτύξει αυτή την αίσθηση και άρα μπορεί εκείνο να μας δείξει το πόσο και το πότε πεινάει.
- Εμείς χρειάζεται να το βοηθήσουμε τηρώντας κάποιους κανόνες γύρω από τη συνήθεια του φαγητού (μπορείς να ανατρέξεις και στο αντίστοιχο άρθρο μου) αλλά ποτέ δεν πρέπει να κυνηγάμε και να πιέζουμε το παιδί για να φάει.
- Αν φτάνει στο σημείο να κλαίει ή να κάνει εμετό κινδυνεύει να αναπτύξει αποστροφή γύρω από το φαγητό. Θα συνδέσει δηλαδή το φαγητό με κάτι πολύ ψυχοφθόρο. Φυσικά αυτό δεν το θέλουμε.
- Χρειάζεται λοιπόν πρώτα εσύ να χαλαρώσεις στο θέμα του φαγητού και από τη στιγμή που έχει ελεγχθεί το βάρος του παιδιού σε σχέση με το ύψος και την ηλικία του, άφησέ το να φάει όσο και όταν θέλει χωρίς να το κάνεις θέμα.
- Προσπάθησε ο τόνος σου όταν αναγγέλλεις την ώρα του φαγητού να είναι ευχάριστος, ήπιος και γλυκός. Αν το παιδί δεν θέλει αν φάει τότε απλά ζήτησέ του να κάτσει να σου κάνει παρέα για δυο λεπτά και ότι μετά μπορεί να σηκωθεί από το τραπέζι.
- Αν τηρήσεις αυτή τη στάση και το παιδί νιώσει ελευθερία τότε θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται το πότε πεινάει και να ζητάει από μόνο του. Προσπάθησε ενδιάμεσα από τα προτεινόμενα γεύματα να μην του δίνεις καθόλου σνακ και να μην τσιμπολογάει τίποτα (ακόμη και οι χυμοί φουσκώνουν και ξεγελούν το κέντρο της όρεξης). Θα περάσουν λίγες μέρες που θα τρώει ελάχιστα, όμως αν μείνεις συνεπής τότε όλα θα πάνε καλά. Εξάλλου προτιμάς αυτό από να αναπτύξει κάποια διατροφική διαταραχή.
2. Πότε είναι κατάλληλη ηλικία για τον παιδικό σταθμό;
Απόλυτη απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν υπάρχει καθώς οι ανάγκες της κάθε οικογένειας διαφέρουν. Ωστόσο, στα 2,5 περίπου χρόνια ξεκινά η απεξάρτηση από τη μητέρα και μειώνεται το άγχος του αποχωρισμού.
Επίσης, συνήθως το παιδί σε εκείνη την ηλικία έχει βγάλει την πάνα. Φυσικά μπορεί να πάει στον παιδικό φορώντας την πάνα, απλά όσο είναι στο σπίτι, θα είσαι εσύ αυτή που θα το βοηθήσει σε αυτή την διαδικασία με μεγαλύτερη συνέπεια.
Ωστόσο κάποια παιδιά είναι έτοιμα και νωρίτερα να ξεκινήσουν βρεφονηπιακό. Είναι δηλαδή περισσότερο ανεξάρτητα από πιο νωρίς. Γενικά, το θέμα του παιδικού δεν χρειάζεται να σε προβληματίζει πολύ γιατί τα παιδιά έχουν κυρίως οφέλη καθώς κοινωνικοποιούνται και περνάνε ευχάριστα το χρόνο τους. Έτσι, σκέψου τι βολεύει εσένα περισσότερο και παρατήρησε τις ανάγκες του παιδιού σου.
3. Ο 6χρονος γιος μου όποτε πηγαίνει να επισκεφτεί τον πατέρα του γυρνάει εντελώς διαφορετικός στο σπίτι. Είναι πολύ απαιτητικός, αντιμιλάει και νευριάζει. Έχω καταλάβει ότι ο μπαμπάς του του κάνει όλα τα χατίρια και δεν του λέει σε τίποτα «όχι». Εγώ προσπαθώ να τα κρατήσω τις ισορροπίες και να μην τον κακομαθαίνω. Βλέπω όμως ότι όποτε γυρίζει στο σπίτι μου λέει συνέχεια πόσο καλός είναι ο μπαμπάς του και πόσο θέλει να ξαναπάει στο σπίτι του. Τι να κάνω για να μη με μισεί ο γιος μου;
Το να είσαι γονέας δεν έχει να κάνει με το να κερδίζεις τη συμπάθεια του παιδιού σου, αλλά να του μάθεις τα όρια και να του δείξεις ότι οι πράξεις του έχουν συνέπειες, όπως και στον έξω κόσμο που θα ζήσει αργότερα μόνο του. Τα παιδιά δε νιώθουν ασφάλεια σε ένα περιβάλλον στο οποίο επιτρέπονται τα πάντα. Επίσης, μαθαίνουν ότι μπορούν να έχουν ό,τι θελήσουν ανά πάσα στιγμή και έτσι ό,τι κερδίζουν δεν έχει αξία, παρά μόνο για λίγα δευτερόλεπτα.
Πολλοί ενήλικες με κατάθλιψη, ζούσαν σε ένα τέτοιο περιβάλλον ως παιδιά. Συγχαρητήρια που μένεις σταθερή σ’ αυτή τη στάση για το καλό του παιδιού και δεν υποκύπτεις στις πιέσεις του για να φανείς συμπαθής στα μάτια του. Προτείνω λοιπόν, να συνεχίσεις έτσι και να κάνεις μία σοβαρή συζήτηση με τον πατέρα του παιδιού, αν αυτό είναι εφικτό, εξηγώντας του ότι το παιδί δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην καθημερινότητα του κάθε φορά που γυρίζει από εκείνον.
Πολλοί πατεράδες, επειδή αποχωρίζονται βίαια τα παιδιά τους μετά το διαζύγιο, προσπαθούν να καλύψουν το κενό με το να προσφέρουν υλικά και αποφεύγοντας να τα κακοκαρδίσουν. Το σίγουρο είναι ότι το παιδί κάποια στιγμή θα εκτιμήσει τη στάση σου και θα κατανοήσει τους λόγους που μπορεί κάποτε να φαινόσουν «η κακιά μαμά».
Περισσότερες ερωτήσεις κι απαντήσεις στη σελ.ii
4. Ο 18 μηνών γιoς μου είναι επιθετικός, χτυπάει, τραβάει μαλλιά και κλωτσάει. Πώς να το αντιμετωπίσω;
Συνήθως αυτή η συμπεριφορά ξεκινά στους 24 μήνες, τα “terrible twos” όπως τα ονομάζουμε. Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά έχουν πολλούς λόγους να είναι θυμωμένα.
- Ένας από τους πιο σημαντικούς είναι ότι προσπαθούν να εκφραστούν και δεν τα καταφέρνουν όπως θα ήθελαν.
- Επίσης, δοκιμάζουν τα όρια σας αλλά και τα δικά τους.
Η επιθετικότητα είναι κάτι το οποίο ναι μεν είναι αναμενόμενο, ωστόσο το παιδί θα πρέπει να καταλάβει ότι η συμπεριφορά αυτή δεν είναι επιτρεπτή και αυτό θα είναι ένας απόλυτος και αδιαπραγμάτευτος κανόνας από εσάς. Ανέτρεξε στο άρθρο μου σχετικά μετην ‘τιμωρία’ (όπως έχω ξαναπεί η λέξη τιμωρία αντικαθιστά τη λέξη ‘συνέπεια’. Δηλαδή, η πράξη σου έχει συνέπεια και αυτός είναι ο λόγος που θα πρέπει να ελέγξεις την συγκεκριμένη πράξη). Θυμήσου ότι πρέπει πρώτη εσύ να είσαι συνεπής στα λόγια σου, όπως και το ότι δεν πρέπει να διαφωνήσεις για την τιμωρία με τον άντρα σου (ή με κάποιον άλλο) μπροστά στο παιδί. Καλύτερη μια λάθος τιμωρία, παρά δύο αμφισβητήσιμοι γονείς.
Μην ξεχνάς ότι η συμπεριφορά σου είναι το πιο σημαντικό μάθημα για το παιδί. Είναι συνεχόμενος παρατηρητής σου και μιμείται και αντιγράφει την συμπεριφορά σου αδιάκοπα. Έτσι, όταν παρατηρεί από εσένα, έστω και λεκτική επιθετικότητα, θα αντιγράψει αυτή τη συμπεριφορά.
Είναι άδικο για το παιδί να μπαίνει ασταμάτητες τιμωρίες όταν για παράδειγμα είναι εξαντλημένο από την κούραση ή πολύ πεινασμένο. Εκεί, απλά χαμήλωσε όσο μπορείς τους τόνους σου, γίνε όσο πιο γλυκιά μπορείς και βάλτο για ύπνο.
Μην ξεχνάς την επιβράβευση. Εδώ μπορείς να εκτυπώσεις τους πίνακες κανόνων και επιβράβευσης.
Πρόσεξε να μην μπερδέψεις την επιθετικότητα με τα ξεσπάσματα (δες το αντίστοιχο άρθρο μου) τα οποία χρειάζονται διαφορετική αντιμετώπιση.
5. Εγώ όταν η κόρη μου κάνει κάτι που δεν πρέπει, την τιμωρώ με το να μην της μιλάω ή με το να την πάρω και να φύγω από εκεί που βρίσκομαι. Αυτό είναι σωστό;
Όχι. Η συμπεριφορά σου αποτελεί παράδειγμα και πρότυπο για το παιδί. Αν για παράδειγμα δεν της μιλάς όταν κάνει κάτι που δεν πρέπει, την μαθαίνεις να κάνει το ίδιο. Δηλαδή, όταν εσύ θα κάνεις κάτι που δεν της αρέσει θα σου κρατάει μούτρα και δεν θα σου μιλάει. Επίσης, αν φεύγεις από εκεί που είσαι επειδή η κόρη σου κάνει κάτι που δεν πρέπει, τότε της επιτρέπεις να ελέγχει τη δική σου ζωή και το δικό σου πρόγραμμα.
Έτσι, όποτε βαριέται και θέλει να φύγετε από κάπου, τότε θα σε προκαλεί με μη επιθυμητή συμπεριφορά. Επίσης, το να φύγει ίσως να μην είναι τιμωρία για εκείνη γιατί πολλά παιδιά δοκιμάζουν τα όρια των γονιών όταν βαριούνται εκεί που βρίσκονται.
6. Η 3χρονη κόρη μου είναι πολύ ντροπαλή και δεν έχει συνηθίσει με άλλα παιδιά αφού δεν έχει ούτε συνομήλικα ξαδέλφια ούτε έχω φίλες με μικρά παιδιά. Τώρα στις διακοπές, πώς να τη βοηθήσω να γίνει πιο κοινωνική;
Γενικά, τα βασικά ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά μας υπάρχουν από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Το κάθε βρέφος δεν συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Άλλα κοιμούνται παραπάνω, αλλά λιγότερο, αλλά πεινάνε πολύ και άλλα λιγότερο, άλλα κλαίνε πολύ άλλα λίγο, άλλα έχουν συχνά ανοιχτά τα μάτια τους και άλλα καθόλου… αυτό μας δείχνει ότι υπάρχει μια τάση σε κάποια βασικά χαρακτηριστικά.
Η ντροπαλότητα είναι ένα από αυτά και δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζεται σαν κάτι αρνητικό. Ωστόσο, η υπερβολική ντροπαλότητα ίσως είναι ανάγκη για περισσότερη προσοχή. Μήπως έχει ακόμη ένα παιδί το οποίο είναι πιο αυθόρμητο; Ίσως το άλλο υπερβάλει στην ντροπαλότητα για να σου τραβήξει το ενδιαφέρον. Μην την αντιμετωπίζεις σα να έχει ένα ελάττωμα. Το κάθε παιδί έχει την ατομικότητα του.
Αυτό που βοηθά είναι να παίζεις μαζί της παιχνίδια ρόλου. Δηλαδή, αγόρασε γαντόκουκλες και παίξτε κουκλοθέατρο. Αναπαραστήστε τους διαφορετικούς τρόπους που μπορεί κάποιος να πει «Γεια σου, τι κάνεις;» ενθάρρυνέ την να παίξετε αυτό το παιχνίδι και μπροστά σε άλλους. Θυμήσου ότι το κάθε παιδί αναζητά ατομική προσοχή. Φρόντισε να περνάς μαζί της κάποιες σταθερές ώρες την εβδομάδα κάνοντας μια δραστηριότητα που θα δίνει και στις δυο σας ικανοποίηση.
Περιμένω τα μηνύματά σας στη σελίδα μου στο facebook «Σαντυ Κουτσοσταμάτη» αλλά και στο mail μου koutsostamati@gmail.com με θέμα τη λέξη Blog.
Να είσαι καλά!
Σ.
Blog Ανάλυσέ το: Διάβασε εδώ όλα τα posts από τη Σάντυ Κουτσοσταμάτη