«Κάτι με τρώει…»
Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι που έγραφα το άρθρο για το blog μου… Μια ελαφριά φαγούρα στα χέρια μου, στην οποία δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. «θα φταίει το καθαριστικό σπρέι που χρησιμοποίησα πριν», σκέφτηκα. Στο επόμενο 10’ δεν μπορούσα να σταματήσω να ξύνομαι. Εκείνη την ώρα ήταν η φαγούρα περιοριζόταν μόνο στα χέρια μου…
Το απόγευμα πήγαμε με τις μικρές στις κούνιες… Τις πήρα άρον άρον και φύγαμε γιατί δεν μπορούσα να σταματήσω να ξύνω τα πόδια μου… Στην αρχή νόμιζα ότι έχει κουνούπια… Νοέμβριος και κουνούπια… Λίγο δύσκολο… Κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα…
Το περίεργο ήταν ότι το δέρμα μου δεν είχε το παραμικρό σπυράκι, την παραμικρή κοκκινίλα… Με αντισταμινικό η φαγούρα σταμάτησε, όμως ήρθε η κόπωση και η υπνηλία… είχα να πιω καφέ τέσσερα χρόνια. Μετα τα αντισταμινικά, πίνω τρεις την ημέρα για να μπορέσω να ανταπεξέλθω…
«Τι μου συμβαίνει;», αναρωτιόμουν…
Ξεκίνησα λοιπόν μια σειρά εξετάσεων…. Φταίει κάποια αλλεργία; Έχω κάποια σοβαρή ασθένεια;… «Πρέπει να ελέγξουμε το πάγκρεας», είπε ανήσυχη η δερματολόγος. «Αυτό είναι! Έχω καρκίνο στο πάγκρεας. Από αυτό πέθανε και ο παππούς μου!», σκεφτόμουν. Πέρασα όλα τα στάδια και τις αγωνίες, μέχρι να βγουν οι εξετάσεις και να δείξουν ότι όλα είναι εντάξει…
Σταμάτησα τις κρέμες, όλα τα απορρυπαντικά, μαλακτικά και καθαριστικά είναι ειδικά… τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρα παιδικά… Βάζω ειδικές κρέμες μήπως είναι κάποια ατοπία… Τίποτα…
«Δάσκαλε που δίδασκες…» σκέφτηκα…
Όλα είναι διαφορετικά όταν πρόκειται για τον εαυτό μας… Λογικό… Δεν μπορώ να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου πάντα αντικειμενικά και αποστασιοποιημένα. Δεν είμαι ρομπότ… Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε οι ψυχοθεραπευτές να αναλάβουμε περιστατικά με τα οποία σχετιζόμαστε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, εκτός του θεραπευτικού… Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον εαυτό μας.
Τι συμβαίνει τόσο έντονο στο οποίο το δέρμα μου αντιδρά και μου στέλνει σήμα ότι κάτι με ενοχλεί;…
Γιατί είναι έντονο… Δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Δεν το σκέφτομαι και το προκαλώ. Μπορεί να ξυπνήσω από βαθύ ύπνο από την έντονη φαγούρα… Ωστόσο, το άγχος μου και κάποια μπλοκαρισμένα συναισθήματα, εκτονώνονται μέσω της φαγούρας. Ειδικά το χρόνιο άγχος συσσωρεύεται και κάποια ανείπωτη στιγμή, είτε όταν λίγο ηρεμούμε, είτε αντιθέτως, όταν κάποιο γεγονός αντιπροσωπεύει την σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, τότε εκφράζεται μέσω του σώματός μας…
Αυτό που συμβαίνει συχνά, είναι να μας «καταπίνει» ο ρυθμός της καθημερινότητας. Να αφήνουμε άθελά μας, να συσσωρεύονται μικροπραγματα τα οποία μας θυμώνουν, μας θίγουν ή μας δημιουργούν ανασφάλειες… συνήθως οι άνθρωποι που φαίνονται υπομονετικοί και «καλόβολοι», έχουν τις εντονότερες εκρήξεις.
Κάτι τέτοιο συνέβη και με μένα. Γενικά, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε υπομονετικό αλλά ούτε και καλόβολο. Αν κάτι με ενοχλεί θα το εκφράσω και δεν θα το αφήσω να περάσει. Να που και εγώ όμως έπεσα στη παγίδα της ταχύτητας της καθημερινότητας. Και κάποια μικροπράγματα από ασήμαντα έγιναν σημαντικά.
Κάποιοι μου λένε «Αναγκάζομαι να κάνω υποχωρήσεις για να κρατήσω μια σχέση», φιλική, συντροφική ή συγγενική. Χρειάζεται όμως να έχουμε πλήρη συνείδηση του ορίου των υποχωρήσεων που αντέχουμε να κάνουμε. Ίσως κάτι ξεπερνά τη φύση μας και παρόλο που έχουμε την καλή διάθεση, μπορεί οργανισμός μας να μην το αντέχει.
Επίσης, χρειάζεται να κάνουμε διαλείμματα. Να δίνουμε χρόνο και χώρο στον εαυτό μας να εκφράσει τα συναισθήματά του. Αυτή είναι και η μαγική ικανότητα του ημερολογίου. Το να γράφουμε αυθόρμητες σκέψεις και συναισθήματα μας βοηθά να καταλάβουμε τον εαυτό μας.
Αυτή λοιπόν η εμπειρία, με βοήθησε να καταλάβω οτι:
1. Πρέπει να ακούμε τον εαυτό μας προτού φτάσει στο απροχώρητο
2. Πρέπει να δίνουμε χρόνο και χώρο στον εαυτό μας να εκφράζεται
3. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με εμάς και με τους άλλους
4. Το σημαντικότερο όλων είναι η υγεία μας. Και όταν προσέχουμε την ψυχική μας υγεία, είμαστε και σωματικά υγιής…
Αυτές είναι και οι ευχές μου προς εσάς τις αγαπημένες μου missbloomers για το 2016! Εσείς είστε το δικό μου ημερολόγιο! Ευχαριστώ λοιπόν για την εβδομαδιαία ψυχοθεραπεία!
Να είστε καλά!
Σ.