Το ξυπνητηράκι μου (η μικρή Αναστασία) με ξύπνησε για άλλη μία μέρα με γελάκια και αστεία λογάκια, την ημέρα που έπρεπε να κατέβω στην Αθήνα για δουλίτσες… Θηλασμός, πρωινό, ντους, ρούχα και έτοιμη!
Θα πήγαινα το πρωί και θα γυρνούσα νωρίς το βράδυ. Ωστόσο, ένιωθα ότι φεύγω μετανάστης στη Γερμανία…
Η Ιωαννίτα φυσικά αντιλήφθηκε την ψυχολογία μου και ξύπνησε κλαίγοντας. «Είμαι στεναχωρημένη… Μην πας στην Αθήνα… Μην μπεις στο αεροπλάνο…» Δεν ήθελα και πολύ για να ακυρώσω το ταξίδι… Ο άντρας μου όμως με συγκράτησε. Ήρθε φυσικά και εκείνη στο αεροδρόμιο με τις πυτζαμούλες και το κουκλάκι της για να με αποχαιρετήσει. Σε όλη τη διαδρομή θρηνούσε… Μόλις βέβαια τη ρωτούσα κάτι, ξεχνιόταν και απαντούσε σταματώντας τον θρήνο. Μετά από δευτερόλεπτα, πάλι τα ίδια…
«Σου υπόσχομαι ότι θα σου στέλνω συνέχεια φωτογραφίες από το αεροπλάνο και το ταξίδι μου και θα είναι σα να είμαι κοντά σου» της είπα. Κατάλαβα ότι αυτό την έκανε να νιώσει λίγο καλύτερα. (Βέβαια πιο καλά ένιωσε όταν της είπαμε για τα καινούρια παιχνίδια που την περίμεναν στον παππού της…)
Ανυπομονούσα να την πάρω τηλέφωνο μετά την προσγείωση για να την ακούσω καλά. Έτσι κι έγινε.
Στο πρώτο τηλεφώνημα: «Μαμά μου, έφτασες στην Αθήνα;» «Τις πήρα τις φωτογραφίες» «Κι εγώ σ’αγαπώ άπειρο»
Στο δεύτερο τηλεφώνημα: «Mαμά μου παίζω και τρώω τώρα, πάρε τον μπαμπά»
Στο τρίτο τηλεφώνημα: «Μαμά, τι θέλεις και παίρνεις όλη την ώρα;»
Τότε ηρέμησα για τα καλά…
Στο ταξίδι αυτό συνειδητοποίησα την ιδιαίτερη και αποκλειστική σχέση που έχω αναπτύξει με… το θήλαστρο! Δεν είναι ένα απλό μηχάνημα. Είναι η προέκτασή μου. Τι θα έκανα χωρίς αυτό;;;…
Κάποτε στην τσάντα μου υπήρχαν ατζέντες, βιβλία, καλλυντικά… Τώρα υπάρχει αντισηπτικό, φαγητό, μπουκαλάκια για το γάλα και το θήλαστρο… Η κόρη μου όποτε με βλέπει με αυτό με κοιτάει με βλέμμα ανήσυχο «Μαμά μου, τώρα θα χαλάσει το μεμέ σου;…», με ρωτάει… «Όχι, αγάπη μου, απλά βγάζω γάλα για την αδερφούλα σου να πίνει όταν εγώ λείπω…», της απαντάω. «Μαμά μου, μη στεναχωριέσαι, θα της δώσουμε τσαγάκι…», μου λέει με την ελπίδα ότι θα σταματήσω να το χρησιμοποιώ.
Ήταν κάπως αστείο γιατί, μετά το τέλος του κάθε ραντεβού, κλεινόμουν στο μπάνιο, για αρκετή ώρα... Και κάθε φορά μου έλειπε το μωρό μου… Είναι γεγονός ότι δεν μπορώ να χαρώ τίποτα ποια στον ίδιο βαθμό, αν δεν συμμετέχει σε αυτό που κάνω η οικογένειά μου. Πάντα κάτι λείπει.
Όσο σκεφτόμουν τη μεγάλη μου να κλαίει έτσι, θυμήθηκα αντίστοιχες σκηνές μικρού αποχωρισμού με τη δική μου μαμά, που τότε όμως τις ζούσα πραγματικά δραματικά. Θυμάμαι ότι σαν παιδί βίωνα το άγχος του αποχωρισμού μέχρι αρκετά μεγάλη ηλικία και σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έτσι, χρειαζόταν τρομερή προσπάθεια από μένα για να μπορέσω να διαχειριστώ της κόρης μου την αντίδραση.
Ας πούμε όμως δυο λόγια για το άγχος αποχωρισμού.
Άγχος αποχωρισμού
Το άγχος αποχωρισμού ξεκινά στην ηλικία περίπου των 8-9 μηνών και συνεχίζεται μέχρι τα 2-4 χρόνια, ανάλογα με το παιδί και τις συνθήκες. Αν το παιδί δείχνει παγερή αδιαφορία προς τη μαμά, σε αυτή περίπου την ηλικία, σημαίνει πως είτε ότι ο δεσμός δεν έχει ακόμη εδραιωθεί επαρκώς είτε πως το ρόλο της μαμάς τον έχει το άτομο που φροντίζει το παιδί, και όχι η ίδια η μαμά. Έτσι, αν για παράδειγμα, το μωρό φροντίζεται συστηματικά από μια γυναίκα, οι γονείς πρέπει να φροντίζουν να έχει σταθερή παρουσία στη ζωή του παιδιού, και όχι απότομα να σταματήσει να πηγαίνει. Αν θα πρέπει να σταματήσει για κάποιο λόγο, το καλύτερο είναι αυτό να γίνεται σταδιακά, ώστε να μην διαταραχθεί η ψυχική ισορροπία του παιδιού, καθώς το άτομο αυτό είναι όλος του ο κόσμος.
Πώς να διαχειριστείς το άγχος αποχωρισμού
-Ποτέ μην του λες ψέματα. Μην του πεις ότι δεν θα φύγεις και μετά φύγεις κρυφά. Αυτό θα εντείνει το άγχος του και θα είναι μόνιμα σε μια αγωνία ότι μπορεί να το εγκαταλείψεις.
-Πάντα να το αποχαιρετάς. Πες του ένα γρήγορο και ευδιάθετο «Γεια σου, η μαμά θα γυρίσει σε μια ώρα» (αν θα λείψεις τόσο)
-Να έχεις θετική και ψύχραιμη στάση. Μην καταλάβει ότι εσύ δυσκολεύεσαι αν το αποχωριστείς γιατί αυτό θα εντείνει το άγχος του. να είσαι ήρεμη και χαμογελαστή, χωρίς φυσικά να υπερβάλλεις.
-Κάνε σταδιακές αλλαγές. Να το αφήνεις σταδιακά με άτομο το οποίο δεν γνωρίζει πολύ καλά. Οι σταδιακές αλλαγές είναι το μυστικό για να έχεις ένα ήρεμο παιδί
-Πρόσεξε τις ώρες. Να προσπαθείς οι ώρες που φεύγεις να μην συμπέφτουν με τις ώρες που είναι κουρασμένο ή πεινασμένο.
-Βοήθα το παιδί να βρει αγαπημένο αντικείμενο. Η κόρη μου όταν έφευγα είχε βρει ένα αρκουδάκι το οποίο είχε ονομάσει «μαμά» και το είχε μαζί της. Πηγαίνετε μαζί και διαλέξτε κάτι το οποίο θα ξέρει ότι θα το έχει όταν εσύ λείπεις.
-Αν πεις ότι φεύγεις φύγε. Μην μείνεις επειδή το παιδί γκρινιάζει, γιατί έτσι το μαθαίνεις πως όποτε κλαίει εσύ θα μένεις. Καλύτερο θα είναι, αν δεν θέλεις να το βλέπεις να κλαίει, να μην φύγεις εξ αρχής παρά να αλλάξεις αυτό που του λες. Εκτός, αν βλέπεις κάποια ακραία αντίδραση (για τα δικά σου μέτρα και γι αυτό που συνηθίζεις να εισπράττεις από το παιδί)
-Βεβαιώσου ότι εμπιστεύεσαι πραγματικά τον άνθρωπο που θα κρατήσει το παιδί για να μην του μεταδίδεις άγχος, καθώς τα παιδιά έχουν μια μαγική διαίσθηση. Αν το άγχος επιμένει και σε μεγαλύτερη ηλικία ή αν παρατηρείς ότι είναι ακραίο, τότε συμβουλέψου κάποιον ειδικό. Να ξέρεις ότι το ακραίο άγχος του παιδιού δείχνει ακραία ανησυχία για το αν θα είναι καλά η μαμά του την οποία αφήνει μόνη.
Να είσαι καλά,
Σ.
Ευχαριστώ πολύ για τα γράμματά σας. Να ξέρετε ότι τα διαβάζω όλα, όμως δυστυχώς δεν είναι εφικτό να απαντώ σε όλα. Ωστόσο, μου δίνεται ιδέες και έμπνευση για τα άρθρα μου και όχι μόνο… συνεχίστε να μου στέλνετε στο koutsostasmati@gmail.com
Κάνε like στη σελίδα μου στο facebook «Σάντυ Κουτσοσταμάτη» για να ενημερώνεσαι για τα άρθρα μου και όχι μόνο…
Twitter: S_Koutsostamati
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.