Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Το δικό σου!
Όταν ήμουν μικρή ήμουν ένα ήσυχο και συνεσταλμένο κοριτσάκι. Δεχόμουν εύκολα τους κανόνες και τα όρια. Φαινομενικά…
Γιατί μέσα μου, τίποτα δεν μου φαινόταν σωστό. Μου παρουσίαζαν τον κόσμο σα να έπρεπε να τον αποδεχτώ έτσι όπως είναι και όσο πιο άβουλα τον δεχόμουν, τόσο πιο «καλό κορίτσι» ήμουν. Από την άλλη, ήταν καλό να είμαι δημιουργική και έξυπνη. Δημιουργικότητα υπό όρους και μέσα σε όρια; Δεν έβγαζε νόημα.
Έτσι, το ήρεμο κοριτσάκι, μέσα του έβραζε και συχνά απομονωνόταν… Ίσως επειδή, δεν καταλάβαινα ότι ίσως νιώθουν έτσι και τα άλλα παιδιά.
Όλα τα «γιατί» μου, δεν είχαν ουσιαστική απάντηση. Ή μάλλον η απάντηση δεν με ικανοποιούσε σχεδόν ποτέ.
Σιγά σιγά, η επαναστατικότητα και η αντισυμβατικότητα, που κρυβόταν πολύ καλά (γιατί δεν ήθελα να αμφισβητήσει κανείς το αν είμαι «καλό κορίτσι» ή όχι) γινόταν μια ελαφριά μελαγχολία.
Δεν συμφωνούσα με τίποτα… Με το πώς λειτουργεί το σχολείο, με το πώς λειτουργεί η κοινωνία, τα επαγγέλματα, η σχέση του ανθρώπου με τα χρήματα, η ζωή στην πόλη…
Όταν λοιπόν έφτασα στην εφηβεία, είχα εμπεριστατωμένα επιχειρήματα για όλα όσα υποστήριζα. Ευτυχώς, είχα έναν μπαμπά που με άκουγε με προσοχή και προσπαθούσε να αντιπροσωπεύσει τη φωνή της «λογικής», παρακινούμενος από τον φόβο του να μην ξεφύγω από τον γονεικό του έλεγχο και παρασυρθώ… πάθω κάτι κακό... ή πληγωθώ. Είναι όμως προς τιμήν του που καθόταν και συζητούσε μαζί μου ατέλειωτες ώρες μέσα στο δωμάτιο… Δεν μπορούσε να αντικρούσει σχεδόν τίποτα από αυτά που του έλεγα…. Έτσι, η συζήτηση συνήθως τελείωνε με τη φράση «έτσι είναι τα πράγματα». Τουλάχιστον, κάποιος με άκουγε και προβληματιζόταν μαζί μου…
Αφού δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο (όπως μου λένε) ας αλλάξω τους ανθρώπους. Έτσι, δεν άργησα να γίνω η «ψυχολόγος» του σχολείου. Ο ρόλος αυτός είχε μια γοητεία. Σιγά σιγά η ψυχολογία έγινε το πάθος μου και τελικά το επάγγελμα μου.
… Όμως το κοριτσάκι είχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του όλα τα «γιατί» και ήταν αποφασισμένο να τα απαντήσει μόνο του.
Δεν μπορούσα να αποδεχτώ την αδυναμία που πήγαιναν οι γύρω μου να μου επισυνάψουν. Δεν συμφωνούσα, για παράδειγμα, με την εργασία που είχαμε για το σπίτι. «Μα όλη μέρα ήμουν στο σχολείο, έπρεπε και το σπίτι να το κάνω σχολείο;», σκεφτόμουν. «Μα το σχολείο πρέπει να σε μαθαίνει να αγαπάς τη μάθηση και όχι να τη μισήσεις, όχι να θες να την αποφύγεις», προβληματιζόμουν.
Γιατί θα πρέπει να ζούμε στην πόλη και να πηγαίνουμε στις διακοπές μας στην εξοχή, ενώ όλη μας η ζωή θα μπορούσε να είναι «διακοπές».
Γιατί όταν ένα παιδί είναι άτακτο στην τάξη το βγάζουν έξω; Αφού το να βγεις από το μάθημα ήταν επιβράβευση και όχι τιμωρία τελικά… (θυμάμαι παιδιά που έκαναν επίτηδες φασαρία για να χάσουν το μάθημα…)
Γιατί θα πρέπει να βρω μια δουλειά που θα μου δίνει λεφτά; Καταρχήν δεν μου άρεσε η λέξη δουλειά, από μόνη της μου θύμιζε τη λέξη αγγαρεία. Τα λεφτά θα έπρεπε να είναι η συνέπεια και όχι ο αυτοσκοπός. Τη μισή μου ζωή θα περνούσα σε εκείνη τη δουλειά… έπρεπε να την αγαπάω, μόνο τότε θα είχε επιτυχία αυτό που θα έκανα… (Τότε επικρατούσε και η τάση των γονιών να θέλουν να βάλουν τα παιδιά τους στο δημόσιο, για να «έχουν το κεφάλι τους ήσυχο» με την μονιμότητα). Από πού να αρχίσω σχετικά μ’ αυτό; Σα να θέλεις να σκοτώσεις την οποιαδήποτε επαγρύπνηση, δημιουργικότητα, το οποιοδήποτε ταλέντο ή εξέλιξη… και αυτό παρουσιαζόταν σαν ευκαιρία! Σαν τύχη!. «Γιατί να θέλω να μου συμβεί κάτι τέτοιο;», αναρωτιόμουν.
Αυτοί οι προβληματισμοί (και πολλοί άλλοι) ξεκινούσαν από τον παιδικό σταθμό! Γιατί μου λένε το πώς να παίζω με το συγκεκριμένο παιχνίδι, εγώ θέλω να παίξω με άλλο τρόπο! Μα ένας βασικός σκοπός του παιχνιδιού είναι να προκαλέσει στο παιδί την ανάγκη να διερευνήσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητά του.
Η τάση μου για αμφισβήτηση και θέληση για αλλαγή και βελτίωση ήταν (και είναι) η ευχή και η κατάρα μου. Με βοηθούσε πολύ στην επιστήμη μου, όμως δυσκόλευε (και δυσκολεύει) πολύ τη ζωή μου. Όταν θα πάω σε ένα εστιατόριο, στο σινεμά, την μικρή μου να κάνει μπαλέτο ή ζωγραφική… Το χειρότερό μου είναι όταν πηγαίνω να με εξυπηρετήσουν και παίρνω την απάντηση «αυτό δεν γίνεται». Μα με λίγη καλή θέληση για εξυπηρέτηση, όλα γίνονται! (δεν ζητάω τον ουρανό με τ’άστρα, πίστεψέ με)
Πηγαίνω σε διάφορα μέρη τη μικρή μου για να παρακολουθήσει διάφορες δραστηριότητες. «Πόσο δύσκολο είναι, σκέφτομαι, να μην είναι οι 10 από τις 20 κρεμάστρες σπασμένες; Πόσο δύσκολο είναι να σκέφτονται να αερίσουν λίγο το χώρο… Γιατί δίνουν στα παιδιά καραμέλες για να τα επιβραβεύσουν; Η ζάχαρη είναι η επιβράβευσή τους; Αυτό θέλουν να τα μάθουν;…» συνεχώς αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι.
Τώρα που έγινα μαμά, κατανοώ ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται με ταλέντα, δημιουργικότητα, φαντασία, την οποία εμείς, δυσκολευόμαστε να ενθαρρύνουμε και σαν να μην έφτανε αυτό… τα καταστρέφουμε, απορρίπτουμε ή στην καλύτερη περίπτωση, οριοθετούμε.
Πώς θα ήταν όμως ο κόσμος μας αν το κάθε παιδί μεγάλωνε με την πεποίθηση ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αντί για την ιδέα ότι θα πρέπει να ενταχθεί μέσα σ’ αυτόν; Πόσο διαφορετικά θα ένιωθε το κάθε παιδί αν ήξερε ότι έχει τη δύναμη να κάνει τη διαφορά, αντί να νιώθει ότι οι μεγαλοφυείς ιδέες του είναι ανούσιες, ασήμαντες ή τρελές;
«Οι τρελοί, οι αντισυμβατικοί, οι επαναστάτες, είναι εκείνοι που αλλάζουν τον κόσμο. Μπορείς να διαφωνήσεις μαζί τους, αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Γιατί τελικά όποιος είναι αρκετά τρελός να νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, τελικά εκείνος θα το κάνει» -Steve Jobs
Να είσαι καλά!
Σ.
Κάνε like στη σελίδα μου στο facebook «Σάντυ Κουτσοσταμάτη» για να ενημερώνεσαι για τα άρθρα μου και όχι μόνο…
Twitter: S_Koutsostamati
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση,ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οιπαραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίαςκαι τον ποινικό κώδικα.