Τελευταία γνωρίζω όλο και περισσότερα παιδιά που είναι λίγο παραπάνω υπεύθυνα από τα υπόλοιπα, που στεναχωριούνται λίγο περισσότερο από τα άλλα όταν δεν ικανοποιούν τους γονείς τους και που αγχώνονται μην αποτύχουν σε κάτι.
Η τελειομανία στο παιδί
-Όταν το παιδί είναι τελειομανές, σχεδόν πάντα (για να μην πω πάντα) ανακαλύπτω το ίδιο χαρακτηριστικό σε κάποιον από τους γονείς.
-Το παιδί αυτό μπορεί να εκδηλώνει και κάποιους καταναγκασμούς. Για παράδειγμα, να θέλει τα πράγματά του σε συγκεκριμένη θέση και να αγχώνεται και να στεναχωριέται -θυμώνει- πολύ όταν βγαίνει εκτός προγράμματος.
-Το παιδί που χαρακτηρίζεται από τελειομανία, μπορεί να παθαίνει κρίσεις πανικού.
-Η τελειομανία το οδηγεί στο να μην μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό του όταν κάτι κάποιο λάθος.
-Το παιδί αυτό θυμώνει πολύ και εύκολα. Μπορεί να έχει ξεσπάσματα και κυκλοθυμική συμπεριφορά.
-Συχνά το παιδί με τελειομανία, είναι πολύ συνεσταλμένο καθώς δεν εξωτερικεύει τα συναισθήματά του για να αποφύγει την οποιαδήποτε κριτική ή απόρριψη. Ωστόσο, υπάρχουν και τα εξωστρεφή δυναμικά παιδιά που δύσκολα δέχονται ματαίωση των επιθυμιών τους.
-Στο παιδί αυτό, μπορεί να εκδηλώσει συμπτώματα μελαγχολίας και κατάθλιψης
-Τα πολύ μικρά παιδιά εκδηλώνουν το άγχος συνήθως μέσω νευρικών συνηθειών όπως είναι ο τραυλισμός, η ονυχοφαγία, βάζοντας στο στόμα το μεγάλο δάχτυλο ή η τριχοτιλλομανία, βρέχουν το κρεβάτι τους ή παρουσιάζουν διαταραχές στον ύπνο ή και στο φαγητό.
-Συγκρίνει συνέχεια τον εαυτό του με τους άλλους.
Πώς να βοηθήσουν οι γονείς το παιδί που έχει άγχος
Το πιο σημαντικό είναι, οι γονείς, να αναρωτηθούν ποια δική τους συμπεριφορά, προκαλεί άγχος στο παιδί. Εμείς οι γονείς, συχνά μεταφέρουμε, άθελά μας, μεγάλο φορτίο στις πλάτες των παιδιών μας. Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι τα τέλεια παιδιά (καλοί μαθητές, όμορφα παιδιά, κοινωνικά, καλοί αθλητές κλπ). Αν αυτή η προσδοκία εκφράζεται έντονα από μέρους μας, τότε το παιδί στην προσπάθειά του να μην μας απογοητεύσει επιστρατεύει το άγχος του.
Τι να μην λέμε οι γονείς στα παιδιά:
«Ο Γιάννης πήρε μεγαλύτερο βαθμό από σένα;»
Το παιδί θέλει να είναι συνέχεια πρώτο, κάτι που δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα, έτσι θα του προκαλείται συχνά μεγάλη απογοήτευση. Επίσης, θα βιώνει έντονο άγχος, για να μην απογοητεύει τους άλλους και τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, το παιδί αυτό δεν έχει αυτοεκτίμηση, καθώς εξαρτάται μόνιμα από τους άλλους.
«Κοίτα τα άλλα παιδιά που…»
Το παιδί μαθαίνει ότι πρέπει αν συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους.
«Μπορείς και καλύτερα»
Πάντα μπορούμε και καλύτερα. Το ζητούμενο είναι να εκτιμούμαι την προσπάθεια που έχουμε κάνει. Αυτό πρέπει να μεταδώσουμε και στο παιδί.
«Αν το θέλεις πραγματικά, θα γίνεις άριστος»
Δεν μπορούμε δυστυχώς, να πετυχαίνουμε πάντα κάτι που θέλουμε γιατί υπάρχουν πολλοί παράγοντες που δεν ελέγχονται από εμάς. Έτσι, το παιδί πρέπει να μάθει να είναι ευχαριστημένο όταν κάνει αυτό που μπορεί και να περιμένει ότι δεν θα μπορεί πάντα να κάνει αυτό που μπορεί. Θα υπάρχουν και στιγμές αδυναμίας. Και αυτό είναι εντάξει. Δεν πειράζει. Το θέμα είναι να μην απογοητεύεται και να προχωράει.
Συνέχεια πόσο όμορφο είναι (ή το πιο όμορφο)
Φυσικά και θα πούμε στο παιδί μας που έτσι κι αλλιώς το βλέπουμε πανέμορφο, πόσο όμορφο είναι. Όταν όμως το ακούει συνέχεια, του περνάμε το μήνυμα ότι το να είναι όμορφο είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Έτσι το αγχώνουμε για την εμφάνισή του.
«Πρέπει να είσαι όμορφη/ος»
Όταν το παιδί ακούει αυτό το «πρέπει» σκέφτεται ότι δεν είναι έτσι κι αλλιώς όμορφο και ότι πρέπει να προσπαθήσει γι’αυτό
Πολλές φορές βέβαια, περνάμε τα μηνύματά μας με μη λεκτικό τρόπο. Μπορεί δηλαδή, να δείχνουμε πολύ χαρούμενοι αν το παιδί τα πήγε καλά σε ένα τεστ ή αν έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και αντίθετα, δείχνουμε πολύ έντονη δυσαρέσκεια όταν έχει αποτύχει κάπου. Επίσης, μπορεί να δείχνουμε έντονο άγχος όταν πρόκειται να έχουμε κάποια κοινωνική συναναστροφή για την εμφάνισή μας (ή για την εμφάνιση του παιδιού μας) ή να δείχνουμε έντονο άγχος για κάποια δική μας προσωπική δουλειά. Μπορεί να κάνουμε μορφασμούς ή γκριμάτσες αποδοκιμασίας, όταν το παιδί κάνει κάποιο λάθος ή ακόμα χειρότερα να «επιβραβεύουμε» με τη συμπεριφορά μας το αδερφάκι του που κάπου τα πήγε καλύτερα ή έκανε κάτι που μας άρεσε.
Εξίσου σημαντικό, είναι να ενθαρρύνουμε το παιδί να μιλάει για ο,τι νιώθει. Κάτι που θα καταφέρουμε αν δεν το κατακρίνουμε για τα συναισθήματά του. Αντίθετα, αν του λέμε πως εκτιμάμε την εμπιστοσύνη του («ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μου») και το απενοχοποιούμε από οποιαδήποτε ντροπή για αυτά («είναι πολύ φυσιολογικό να νιώθεις έτσι…»)
Να είσαι καλά!
Σ.
Κάνε like στη σελίδα μου στο facebook «Σάντυ Κουτσοσταμάτη» για να ενημερώνεσαι για τα άρθρα μου και όχι μόνο…
Twitter: S_Koutsostamati
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.