Ανάλυσέ το: Η ιστορία της Άννυς και τι μπορείς να κάνεις για να μην ξανασυμβεί

Ξεκίνησα να σας γράφω για κάτι άλλο, όμως δεν άντεξα να μην γράψω για την μικρή Άννυ.

Η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να σε γεννήσουν άνθρωποι που δεν μπορούν να είναι γονείς. Και το χειρότερο, να μην έχουν τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό και την βασική αυτογνωσία ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν, έτσι ώστε, να σε δώσουν για υιοθεσία.

Εκεί βέβαια, έρχονται οι αρχές που πρέπει να λειτουργούν και να φροντίζουν για σένα. Ωστόσο, η μεγαλύτερη ελπίδα σου είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που μπορεί να άκουσαν κάτι και να τρέξουν να σε βοηθήσουν. Αυτός ο εισαγγελέας που θα κάνει ό, τι περνά από το χέρι του, θα το πάρει προσωπικά και θα προσπαθήσει να σε βοηθήσει. Ο γείτονας που θα σε ακούσει να σπαράζεις. Ο περαστικός που θα δει να σε χτυπάνε. Κάποιος, που εκτός από το να πει «Αχ το καημένο το παιδάκι…» θα κάνει κάτι!!!!

Όταν λοιπόν κανείς δεν κάνει τίποτα (κοινωνία, πολιτεία, νομοθετικό πλαίσιο, περιβάλλον) είσαι έρμαιο του κάθε διαταραγμένου ατόμου. Και διαταραγμένος άνθρωπος σημαίνει το χειρότερο θηρίο που υπάρχει.

Πώς φτάνει κάποιος στην διάπραξη ενός τέτοιου εγκλήματος;
Έτσι όπως άκουσα την περιγραφή της απαθούς και σοκαριστικής απολογίας του δολοφόνου, μου ακούστηκε ότι έπασχε από Αντικοινωνική Διαταραχή της Προσωπικότητας (ASPD). Τα άτομα με τη συγκεκριμένη διαταραχή έχουν συχνά παραβατική συμπεριφορά, είναι παρορμητικά, βίαια και ριψοκίνδυνα. Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι ενώ έχουν συνείδηση των πράξεών τους δεν αισθάνονται ή/και δεν εκφράζουν μετάνοια ή καμία ενσυναίσθηση για τις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων. Ακόμη το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της διαταραχής είναι ένα μακρύ ιστορικό περιφρόνησης και παραβίασης των δικαιωμάτων των άλλων, που εκδηλώνεται με ανεύθυνη και χωρίς ενοχές συμπεριφορά, αδιαφορία για το νόμο και παράνομη συμπεριφορά, αδυναμία για σταθερή εργασία, εκμετάλλευση και χειραγώγηση των άλλων, καθώς και αδυναμία για σταθερές σχέσεις.

Τα άτομα με Αντικοινωνική Διαταραχή της Προσωπικότητας δεν νοιάζονται για τους άλλους, είναι κυνικά και περιφρονούν τα αισθήματα, τα δικαιώματα και τον πόνο των άλλων ανθρώπων. Συχνά παρουσιάζονται πολύ σίγουρα για τον εαυτό τους, με πολλαπλούς σεξουαλικούς συντρόφους και ιδιαίτερα εκμεταλλευτικά στις σεξουαλικές τους σχέσεις. Αυτό που βασικά χαρακτηρίζει τα άτομα αυτά, είναι η πλήρης απουσία ενοχών, ακόμη κι αν διαπράξουν τα πιο ακραία εγκλήματα. Ιστορία έχει δείξει πως κατά συρροή δολοφόνοι είχαν διαγνωστεί με τη συγκεκριμένη διαταραχή (Ted Bundy, Charles Manson).

Το έγκλημα αυτό, με κάνει να σκέφτομαι όλα εκείνα τα αγγελούδια που έχουν πέσει στα λάθος χέρια και είναι αβοήθητα. Αυτή η σκέψη με σκοτώνει. Δυστυχώς φαίνεται πως η σιωπή και η απάθεια κακοποιούν τελικά τα παιδιά.

Τι να κάνεις αν πέσει στην αντίληψή σου πως ένα παιδί είναι θύμα κακοποίησης.

Καταρχήν, μην θεωρήσεις πως δεν μπορείς να το βοηθήσεις. Όταν οι γονείς κακοποιούν τα παιδιά τους, είναι ευθύνη της κοινωνίας να τα βοηθήσουν.

Αν δεν βρεις άκρη με τις αστυνομικές αρχές σημείωσε τα παρακάτω νούμερα:
-Μαζί για το παιδί 11525
-Το χαμόγελο του παιδιού 1056
-ΚΕΣΑΘΕΑ (Κέντρο για την παιδική προστασία)1107

Παραπέμπω την αντίστοιχη σελίδα από το Χαμόγελο του Παιδιού:

«Μέσω των Τμημάτων Κοινωνικής και Συμβουλευτικής Υποστήριξης αλλά και της Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής Για τα Παιδιά SOS 1056, Κοινωνικοί Λειτουργοί και Ψυχολόγοι καταγράφουν ανώνυμες αλλά και επώνυμες καταγγελίες για παιδιά θύματα κακοποίησης και τις διαβιβάζουν στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές. Μπορούν να καλούν ενήλικες, παιδιά, εκπαιδευτικοί και να αναφέρουν ακόμη και ανώνυμα οποιαδήποτε πληροφορία για κάποιο παιδί που βρίσκεται σε κίνδυνο ή να ενημερώνονται για τη διαδικασία που ακολουθείται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Συγκεκριμένα για τους εκπαιδευτικούς είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι ο ρόλος τους είναι πολύ σημαντικός, καθώς αποτελούν πολλές φορές πρόσωπα αναφοράς και εμπιστοσύνης για παιδιά που κακοποιούνται στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Παράλληλα, στο Νόμο (υπ΄αριθμ. 3500/2006) για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και συγκεκριμένα με το άρθρο 23 ορίζεται η υποχρέωση των εκπαιδευτικών να ενημερώνουν τις αρμόδιες εισαγγελίες, όταν πληροφορούνται με οποιονδήποτε τρόπο ή διαπιστώνουν ότι έχει διαπραχθεί σε βάρος μαθητή έγκλημα ενδοοικογενειακής βίας»

Ίσως να είσαι εσύ εκείνη που θα σώσει ένα παιδί!

Να είσαι καλά!
Σ.

Κάνε like στη σελίδα μου στο facebook «Σάντυ Κουτσοσταμάτη» για να ενημερώνεσαι για τα άρθρα μου και όχι μόνο…
Twitter: S_Koutsostamati

Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.