Όταν έμαθα ότι το «Μικρό σπίτι στο Λιβάδι» θα επέστρεφε στην ΕΡΤ χάρηκα. Με τύλιξε μια γλυκιά νοσταλγία, ξαναγύρισα στο πατρικό μου και με βρήκα, παιδί τότε, τυλιγμένη με κουβέρτα να απολαμβάνω αυτή τη σειρά. Πολλά χρόνια μετά, γονιός πια, κάθισα να την ξαναδώ στην τηλεόραση, και να θυμηθώ τί μου άρεσε τότε. Ξανασυστήθηκα με τα αγαπημένα πρόσωπα με τα οποία μεγάλωσα και μπήκα σε έναν κόσμο αθωότητας που πραγματικά έχουμε απωλέσει. Και εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν έχω καμία διάθεση να κατηγορήσω την νέα εποχή, άλλωστε για κάθε γονιό κάθε εποχή είναι νέα εποχή και ίσως είναι στη φύση του ανθρώπου τελικά να βρίσκει την εποχή που ήταν εκείνος παιδί, την εποχή ΤΟΥ δηλαδή, καλύτερη από τις άλλες. Πάντως, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσο κι αν αυτή η σειρά έχει κάτι το ρομαντικό, «ξενέρωτο» ίσως πουν τα παιδιά μου, εξακολουθεί να δίνει διδάγματα ακόμα και σήμερα και να περνάει μηνύματα που δεν έχουν να κάνουν με εποχές, αλλά με το να παραμένουμε «άνθρωποι» με όλη τη σημασία της λέξης. Οι σκέψεις και τα συμπεράσματά μου λοιπόν μεταφέροντας το χθες στο σήμερα ήταν τα εξής.
1. Η αθωότητα δεν έχει εποχή
Το ότι ήμασταν πιο αθώοι σαν παιδιά τότε, δεν οφείλεται στο ότι τα σημερινά παιδιά είναι προηγμένης τεχνολογίας και «νέα μοντέλα» όπως συνηθίζουμε να λέμε. Ήμασταν πιο αθώοι γιατί δεν ερχόμασταν σε επαφή με «βίαια» θεάματα. Το μικρό σπίτι στο λιβάδι ήταν ένα θέαμα που σου δίδασκε αξίες όπως η αγάπη, η ανεκτικότητα, ο σεβασμός και η αλληλεγγύη. Αυτά έβλεπες, αυτά έπαιρνες.
2. Το να είσαι καλός είναι επιλογή
Η οικογένεια Ίνγλις δεν ήταν ένα μάτσο χαζοχαρούμενων ανθρώπων και αγαθοβιόληδων, όπως πολύ θα έλεγαν σήμερα, που ήξεραν μόνο να χαμογελούν και να δέχονται τη σκληρή μοίρα τους. Η καλοσύνη απέναντι σε όσους ήθελαν να τους βλάψουν ή έστω να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη ήταν ένας δρόμος που είχαν επιλέξει και μόνο έτσι κοιμόντουσαν ήσυχοι τα βράδια.
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr