Αν δεν έχετε γεννήσει, σας συστήνω να προσπεράσετε την ιστορία μου.
Δεν είναι όλες οι γέννες έτσι. Άλλες είναι πιο εύκολες, άλλες, ναι, πιο δύσκολες! Άλλες πιο "τυχερές", άλλες πιο "άτυχες".
Ξέρω ότι δεν είμαι η πρώτη που γεννάω και σίγουρα ούτε η τελευταία."Άλλη δεν έκανε παιδί μόνο η Μαριώ το Γιάννη", ναι, την γνωρίζω την έκφραση.
Μίνι χρονικό τοκετού
Η νύχτα στα μισά της και σπάνε στο σπίτι τα νερά, πρώτες ήπιες συσπάσεις, μαιευτήριο. Οι συσπάσεις δυναμώνουν και είναι πολύ συχνές. Πολύ πολύ συχνές και πολύ πολύ δυναμώνουν, ζητάω επισκληρίδιο. Δεν έχει περάσει το 12ωρο από την τελευταία αντιπηκτική μου ένεση. O αναισθησιολόγος δεν αναλαμβάνει το ρίσκο. Πόνοι αβάσταχτοι, φωνές και ουρλιαχτά - μακρόσυρτα "αααααααα", παρακαλετά για καισαρική, στύψιμο τα σεντόνια και το μαξιλάρι… γέννα. Όχι και τόσο μίνι τελικά!
Γέννα χωρίς επισκληρίδιο, αλλά όχι από επιλογή. Το κακό το timing. Η αντιπηκτική αγωγή που ακολουθούσα επί εννέα μήνες και η γρήγορη εξέλιξη του τοκετού, δεν μου έδωσαν τον απαραίτητο χρόνο για την περιβόητη ένεση στη σπονδυλική στήλη. Την ένεση- βάλσαμο που "κρύβει" τους αβάσταχτους πόνους της γέννας. Τους πόνους που αντέχουν να βιώνουν οι γυναίκες από απαρχής κόσμου, τους πόνους όλων των θηλαστικών ζώων.
Οι "παλιές γυναίκες" έλεγαν ότι όταν μια γυναίκα γεννάει είναι "με το ένα πόδι στο λάκκο", όχι με την έννοια ότι γυναίκα πεθαίνει αλλά επειδή η αίσθηση είναι ακριβώς αυτή, νιώθεις ότι φτάνεις κοντά… ο πόνος, η κούραση, ο κόπος. Δε λέμε "πέθανα απ’ τον πόνο","πέθανα από την κούραση","έγινα κομμάτια"; E, οι παλιές έλεγαν "με το ένα πόδι στο λάκκο". Εγώ έστυβα το μαξιλάρι και ούρλιαζα "σα λύκαινα στο βουνό". Σκεφτόμουν τη μάνα μου, στη γέννα μου το 1984 και όλες τις μάνες του κόσμου και έλεγα "δε μπορεί, δεν μπορεί να είναι τέτοιοι οι πόνοι. Κάτι γίνεται, δεν είμαι καλά, δεν θα ζήσω" Μα γιατί δεν τα έχουμε διαβάσει ή ακούσει αυτά, παρά μόνο σε σπάνιες συζητήσεις γυναικών μεταξύ τους, χαμηλόφωνα και διακριτικά; Όπως είπε η μαία μου,"είναι γέννα που την βάζεις στο βιογραφικό σου"! Ποιος να σου πει μετά ότι δεν μπορείς να κανείς κάτι… ποιος συνάδελφος/προϊστάμενος να σε μειώσει;
Όταν με ρωτούν πως γέννησα, απαντάω ένα από τα παρακάτω ή όλα μαζί:"Σαν λύκαινα στο βουνό" ή "έφτασα κοντά στο θάνατο" ή "όπως γεννούσαν στο χωράφι 50 χρόνια πριν". Ένιωσα αβοήθητη - ενώ σε καμία περίπτωσή δεν ήμουν - μόνη στη φύση, στο έλεος του πόνου.
Διαβάστε περισσότερα στο themamagers.gr