Τα ελληνικά μουσικά ντοκιμαντέρ πάντα κυκλοφορούσαν με συνέπεια και σταθερότητα, ωστόσο, την τελευταία πενταετία δίνεται η αίσθηση πως προκύπτουν, αφενός, με μια αυξημένη συχνότητα, αλλά και αφετέρου, με εντονότερη την ενέργεια πως αφορούν κάτι που "συμβαίνει" αυτήν τη στιγμή. Δεν είναι τυχαίο πως το 2023 είδαμε στις αίθουσες το "Arte Povera - The Documentary" (Φώτης Γεωργιάδης) για τη δημιουργία του ομώνυμου δίσκου του Beats Pliz, πριν από λίγους μήνες το κινηματογραφικό πορτρέτο του Light ("No Cap: No Cap: 2 Years of Light", Ντένης Ηλιάδης) και τώρα το "Εμείς" - Μια Ταινία για τον Bloody Hawk (Ορέστης Πλακιάς & Στέλιος Κοτιώνης), στο οποίο επιχειρείται μια πλήρης προσωπογραφία ενός εκ των σημαντικότερων εν ενεργεία ράπερ στην Ελλάδα. Όλες οι παραπάνω ταινίες τεκμηρίωσης προσεγγίζουν καλλιτέχνες και μουσικά φαινόμενα που βρίσκονται ακόμη εν εξελίξει, πλην όμως έχουν ήδη πραγματοποιήσει τη δική τους τομή στην εγχώρια σκηνή. Στο ίδιο μήκος κύματος, αν και σε διαφορετικά μουσικά είδη, κινούνται τα πρόσφατα "Εδώ Μιλάνε για Λατρεία" (Βύρων Κριτζάς) για τους Κόρε. Ύδρο., "Τα Ντεσιμπέλ του Λευκού Πύργου" (Δήμος Βοσινάκης) για τις μουσικές της Θεσσαλόνικης και οι δουλειές του Νίκου Χαντζή για την εγχώρια darkwave και post-punk σκηνή ("Music For Ordinary Life Machines", "Return of the Creeps"), μεταξύ αρκετών άλλων. Ευκαιρία, λοιπόν, να ανατρέξουμε στα δικά μας αγαπημένα ελληνικά μουσικά ντοκιμαντέρ, τα οποία καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα τάσεων και εποχών.
Τα αγαπημένα μας ελληνικά μουσικά ντοκιμαντέρ:
"Lost Bodies" (2010)
Επικεντρωνόμαστε μεν σε ταινίες μεγάλου μήκους σε αυτήν τη λίστα, όμως, θα ήταν "έγκλημα" να μην αναφερθούμε στο μισάωρο φιλμ του Γιάννη Μισουρίδη. Όχι μόνο γιατί είναι απολαυστικό, αλλά γιατί αποτελεί το μοναδικό τεκμήριο της δουλειάς των Θάνου Κόη και Αντώνη Παπασπύρου, ήτοι των Lost Bodies: ένα από τα καλύτερα underground συγκροτήματα που βγήκαν ποτέ από αυτόν τον τόπο, πολιτικά και πανκ, όσο και ξεκαρδιστικά και παραμυθένια, το οποίο χαρακτηρίζεται από το εξής παράδοξο: ένας εκ των δύο ιδρυτικών μελών να μην έχει εμφανιστεί ποτέ ζωντανά με τους υπόλοιπους. Δεν ξέρω πόσο θα είχε εκτιμηθεί η δουλειά του Παπασπύρου δίχως αυτή τη μεσαίου μήκους, πάντως, οι Lost Bodies τη διαθέτουν οι ίδιοι μέσω YouTube στο κανάλι τους, επιβάλλοντας άμεσα την προβολή της σε όσους δεν τη γνώριζαν μέχρι τώρα.
"Ταξιδιάρα Ψυχή" (2010)
Σε ένα κομβικό μεταίχμιο της πορείας του Γιάννη Αγγελάκα, αφού είχε σμιλέψει το μετά τις Τρύπες προσωπικό ύφος του με ένα άλμπουμ - ορόσημο ("Από 'Δω Και Πάνω") και έχοντας συνυπογράψει δύο υπέροχους δίσκους με τον Νίκο Βελιώτη ("Οι Ανάσες Των Λύκων", "Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ"), η Αγγελική Αριστομενοπούλου καταγράφει τον μουσικό καθώς μοιράζει τη ζωή του μεταξύ των περιοδειών και του ησυχαστηρίου του στην Κρήτη. Μεταξύ κατάμεστων συναυλιών και του Ψηλορείτη, συνθέτει ένα σπάνιο ψυχογράφημα του frontman που άφησε ένα ξεχωριστό αποτύπωμα στην ποπ κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr