«Το Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται»
Υπάρχει, άραγε, σήμερα ποιητικό σινεμά; Και εάν ναι, γιατί φαίνεται να έχει εκλείψει; Μια απλή απάντηση είναι πως σπανίζουν πια οι σκηνοθέτες που εμφυσούν στις ταινίες τους μεγαλόπρεπες εικόνες που δημιουργούν δέος, προτιμώντας αντίθετα να αφοσιώνονται στην πλοκή και το στιλιζάρισμα. Πρόκειται, βέβαια, για μια πρόχειρη διατύπωση, καθώς μεταξύ άλλων η μοντέρνα κινηματογραφική αγορά έχει εκβιομηχανιστεί ραγδαία, περιορίζοντας τρομερά το περιθώριο για πειραματισμούς και το χρόνο για δοκιμές μέσα από τα οποία προκύπτουν καινοτόμες και αβίαστες εμπνεύσεις. Έπειτα, έχει παρέλθει η εποχή των auteurs, των σκηνοθετών δηλαδή που επιδίωκαν οι ταινίες τους να συνιστούν έναν πρωτοφανή κόσμο εκτός από το να διατυπώνουν την προσωπική αισθητική πρότασή τους. Δημιουργοί όπως ο σπουδαίος Andrei Tarkovsky, ο οποίος πια έχει γίνει meme για το πώς αναζητούσε την ποίηση στο σινεμά, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Sergei Parajanov και πάρα πολλοί ακόμα. Ωστόσο, με μια προσεκτική αναζήτηση, οι σινεφίλ μπορούν να εντοπίσουν αρκετά δείγματα λυρικού κινηματογράφου στις μέρες μας, όπως οι όνομα και πράγμα "Υπέροχες Μέρες" του Wim Wenders που παίζονται ακόμα στις αίθουσες. Για το λόγο αυτό και στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, επιλέξαμε πέντε ποιητικές ταινίες των τελευταίων ετών για να τις απολαύσετε.
"Paterson" (Jim Jarmusch, 2016)
Η καθημερινή ρουτίνα του οδηγού λεωφορείου Πάτερσον στο Πάτερσον του Νιου Τζέρσι, ο οποίος μετά τη δουλειά επιστρέφει στη γυναίκα του Λόρα και στον σκύλο του Μάρβιν, ενώ τις ελεύθερες ώρες του γράφει ποιήματα. Με υλικό όλες αυτές τις εκδοχές του "Πάτερσον", ο Jim Jarmusch επιχειρεί να συνθέσει ένα κινηματογραφικό χαϊκού, το οποίο με απλές εικόνες και λέξεις αναζητά την ποίηση που κρύβεται στη βαρετή αστική καθημερινότητα. Σκηνοθέτης των λεπτομερειών, οπαδός του μινιμαλισμού και ζεν στοχαστής, συνδέει ζωή και τέχνη με φυσικό τρόπο, που έρχεται από τους μεγάλους ρομαντικούς και φτάνει στην ποιητική σχολή της Νέας Υόρκης, παραμένοντας απέναντι στους θριάμβους και στις ήττες της καθημερινής ζωής ένας σοφός άνθρωπος κι ένας cool κινηματογραφιστής. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του "α".
"Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό;" (Aleksandre Koberidze, 2021)
Σε διάρκεια δυόμιση ωρών γινόμαστε μάρτυρες ενός καλόκαρδου και κατάφορα ρομαντικού κινηματογραφικού ποιήματος, το οποίο επιδεικνύει μεθυστικές εικαστικές και αφηγηματικές αρετές. Με σαφές ύφος παραμυθιού, η ταινία αφορά μια φαρμακοποιό και έναν ποδοσφαιριστή, οι οποίοι συναντιούνται τυχαία και ερωτεύονται κεραυνοβόλα. Δίνουν ραντεβού την επόμενη μέρα, ωστόσο το ίδιο βράδυ συμβαίνει κάτι παράδοξο: λόγω μιας κατάρας αλλάζουν πρόσωπο και έτσι, είναι αδύνατον να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Αυτό το γλυκό twist είναι ένα από τα πολλά στοιχεία φαντασίας που συνθέτουν το μαγικό ρεαλισμό του φιλμ. Οι απροσδόκητες στιγμές λυρισμού που παρεισφρέουν στην αφήγηση δίνουν τον τόνο καθώς χωρίζεται βίαια το ζευγάρι, αλλά τότε η προσοχή κατευθύνεται σε εκείνο που πραγματικά αφορά τον Κοberidze: οι λαϊκές τελετουργίες και οι σχέσεις των απλών ανθρώπων, οι οποίοι μοιράζονται ιδιοτροπίες και συναισθήματα πάνω από μια μπύρα, έναν καφέ ή μια… μπάλα. Το πιο απολαυστικό κομμάτι του φιλμ αφορά το ποδόσφαιρο, συγκεκριμένα το πώς μαγνητίζει τη φαντασία πιτσιρικάδων στην αλάνα και ενηλίκων στα παραδοσιακά καφενεία, αλλά ακόμα και τα σκυλιά-οπαδούς(!) της γειτονιάς. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του "α".
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
