Υπάρχει στη συλλογική μας μνήμη κι ας μην την έχουμε βιώσει ως οικογένεια. Μπορεί να υπάρχει και στην ιστορία της οικογένειά μας κι απλά να μην το ξέρουμε. Την κουβαλάμε, όμως, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Η ανισότητα, παλιότερα για άλλους λόγους, ίσως λόγω φτώχειας. Επειδή οι κοινωνίες ήταν πιο μικρές κι οι άνθρωποι δεν είχαν πρόσβαση σε παιδεία και ενημέρωση.
Την κουβαλάμε όλες οι γυναίκες. Ξέρουμε ότι παλιά δεν ήθελαν να γεννιούνται κορίτσια σε ένα σπίτι. Περίμεναν τον γιο που θα δουλέψει. Η κόρη ήταν "βάρος”, έπρεπε να μαζέψεις προίκα και να την παντρέψεις μικρή για να μην σου ξεφύγει και χάσει την τιμή της. Κι όταν ήταν μωρό, οι ίδιες οι μανάδες εύχονταν να ξεπαγιάσουν και να κρυώσουν. Κι αν ήταν έγκυος και είχε γεννήσει πολλά κορίτσια την χτυπούσαν στην κοιλιά. Εγκλήματα κι όσοι έμειναν πίσω κουβαλούσαν τραύματα από γενιά σε γενιά.
Για αυτό όταν διαβάσαμε τις συγκλονιστικές ιστορίες μιας Λευκαδίτισσας γιαγιάς για αυτές τις πρακτικές δεν γινόταν να μην σφιχτεί το στομάχι μας, να μην δακρύσουμε για όλες αυτές τις γυναίκες. Αυτές οι ιστορίες μας θυμίζουν γιατί γιορτάζουμε κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.
"Μεγαλώνοντας άκουγα συχνά ιστορίες για ξεχασμένα γεγονότα, χαμηλόφωνες υπόνοιες ντροπής και οίκτου από γυναίκες για άλλες γυναίκες, που αν δώσεις λίγο παραπάνω σημασία μαρτυρούν όχι απλά μια σκληρή πραγματικότητα, αλλά μια επικίνδυνη βιοπάλη των γυναικών από την ώρα της πρώτης τους ανάσας σε αυτόν τον κόσμο.
Συνομίλησα με την κυρία Γεωργούλα Ζαμπέλη, μια Λευκαδίτισσα που έζησε χρονικά σε μια κοινωνία, η οποία οριακά ανέχονταν την ύπαρξη των γυναικών. Μου τραγούδησε, μου είπε ποιήματα και θεατρικά μονόπρακτα από το σχολείο της χωρίς να κομπιάσει, με ένα λόγο σχεδόν ποιητικό και με ένα χαμόγελο που έχει κάθε μεγάλος άνθρωπος που έζησε ωραία και τίμια.
Ήταν η πρώτη φορά που την συναντούσα και στην αρχή μου έμοιαζε όπως κάθε γυναίκα της ηλικίας της: καλοκάγαθη, με το μαντήλι της και το άγχος της να με τρατάρει κάτι – πρώτη φορά στο σπίτι της. Όσο περνούσε η ώρα η ομιλία της, ο τρόπος που διάλεγε τις λέξεις της, το μνημονικό της με έκανε πραγματικά να την θαυμάσω. Είχε να μου πει τόσα πράγματα για να θυμούνται οι νέες γενιές από το σχολείο της, την καθημερινότητα, από χαρές και γλέντια. Παρόλα αυτά ήθελα να μάθω από την ίδια περισσότερα για τις γυναίκες εκείνης της εποχής. Πως ήταν να είσαι γυναίκα τότε.
Η απάντηση της ξεκίνησε με δυσανασχέτηση: ” Δε τις θελαν, παιδί μου, τις κοπέλες…δεν ήταν καλοδεχούμενα τα κορίτσια σε ένα σπίτι.
Για να καταλάβεις μια γυναίκα συγχωριανή μου, είχε αγγονιές και ήταν μια μέρα στην αυλή της με την μάνα μου και τάιζε την αγγονιά της τη μικρή. Περνάει τότε μια γειτόνισσα και της λέει :
-Τι την θες αυτήνε τώρα ; Πέταξε την στον φεγγάρι να πάει στον τάδε …
-Δεν την πετάω, θεία, αφού την έδωκε ο Θέος.
Ήταν κακοδεχούμενες οι κοπέλες, καλύτερα να μην γεννιόντουσαν. "
Διαβάστε περισσότερα στο themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
