iStock
Δύο χρόνια έχουν περάσει από την τραγωδία στα Τέμπη, και το φορτίο του πένθους παραμένει βαρύ και ανεξίτηλο. Αυτές τις μέρες, το να παρακολουθήσω τα ρεπορτάζ και τις εικόνες από το δυστύχημα μοιάζει να μεγαλώνει τον πόνο, ενώ κάθε πληροφορία φέρνει στην επιφάνεια ένα αίσθημα αδυναμίας και αμηχανίας.
Η φράση "στείλε μου όταν φτάσεις", αυτή που όλοι οι γονείς επαναλαμβάνουμε καθημερινά, είναι εκείνη που με επηρέασε πιο δυνατά, όταν τη διάβασα για πρώτη φορά σε ένα post. Ένα τόσο απλό και καθημερινό μήνυμα που πλέον έχει μετατραπεί σε τόσο βαρύ και συναισθηματικά φορτισμένο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι αισθάνονται αυτοί οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, ούτε πώς βρίσκουν λέξεις να περιγράψουν τον πόνο τους.
Αυτή η ημέρα είναι ένας φόρος τιμής σε εκείνους που έφυγαν τόσο άδικα και στις οικογένειές τους. Ο πόνος τους είναι αδύνατο να μετρηθεί με λόγια. Δύο χρόνια μετά, ο πόνος παραμένει.
Δύο χρόνια πριν, μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, συνομιλώντας με μια φίλη μου και συνάδελφο δημοσιογράφο της εξομολογήθηκα ότι προσπαθώ να κρατάω απόσταση από αυτές τις τόσο συγκλονιστικές ειδήσεις. Της εξήγησα ότι αυτή η "αποστασιοποίηση" είναι για μένα μια κίνηση αυτοφροντίδας για να μην πέσω σε κατάθλιψη και σε μια έλικα δυστυχίας και φόβου για το αύριο. Η φίλη μου αντέτεινε ότι η αυτοφροντίδα είναι μια "καραμέλα" στην οποία δεν πιστεύει. "Μα πώς θα φροντίσεις την οικογένειά σου αν δεν είσαι εσύ πρώτα καλά;" τη ρώτησα, αφού η φράση αυτή είναι ένα από τα μότο που έχω στη ζωή μου. Η απάντηση της φίλης μου με κλόνισε. "Εγώ καλά είμαι και μακάρι να μπορώ να φροντίζω κι άλλους πέρα από την οικογένειά μου, αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου".
Πώς αντιμετωπίζουμε ένα τόσο μεγάλο και συλλογικό τραύμα
Αναμφίβολα αυτό που ζούμε όλοι μετά την τραγωδία στα Τέμπη, με προσωπικές ιστορίες που μας συγκλονίζουν, είναι ένα συλλογικό τραύμα. Είναι αυτοφροντίδα το να "κλείνουμε τα αφτιά και τα μάτια" σε αυτά που μας τρομοκρατούν, που μας φέρνουν στη θέση των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στο δράμα, που μας ξυπνούν το φόβο του θανάτου; Ή μήπως είναι εγωισμός, είναι μια διαδικασία που δεν μας αφήνει να νιώσουμε ενσυναίσθηση και πόνο για τον πόνο των συνανθρώπων μας; Μήπως είναι μια διαδικασία που ως τρόπος αντιμετώπισης μας κάνει λιγότερο καλούς ανθρώπους;
Με αυτές τις σκέψεις και υποθέτοντας ότι πολλοί από εμάς παλεύουμε αυτές τις μέρες με δύσκολα συναισθήματα, ζήτησα από τη Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου, η οποία είναι ψυχολόγος και Συστημική Σύμβουλος (thepsytrap.gr) και συνεργάτιδα του Shape να μας βοηθήσει με κάποια σχόλια.
Διαβάστε περισσότερα στο shape.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
