Έμεινα έγκυος στην πρώτη μου κόρη αμέσως μετά τον γάμο μου. Η εγκυμοσύνη μου χαιρετίστηκε από όλη την οικογένεια με ενθουσιασμό κι εγώ πραγματικά ήμουν λιγωμένη από χαρά και ευτυχία. Αμέσως μετά το θετικό τεστ κύησης και την εργαστηριακή επιβεβαίωσή της με χοριακή γοναδοτροπίνη, επισκέφτηκα τον γυναικολόγο της αδελφής μου, που την είχε παρακολουθήσει στις δύο εγκυμοσύνες της με επιτυχία. Εκείνος, αφού με εξέτασε προσεκτικά και έγραψε στο βιβλιάριο μου τις απαιτούμενες εξετάσεις για τον προγεννητικό έλεγχο, με ρώτησε: "Καπνίζετε;". Ήταν φυσικά μία ερώτηση που την περίμενα, Κάθε γυναίκα που θέλει να μείνει έγκυος έχει ενημερωθεί από πριν και ξέρει πάρα πολύ καλά πως το τσιγάρο στην εγκυμοσύνη βλάπτει το έμβρυο και έχει μάλιστα και απώτερη επίδραση στη ζωή του μωρού. Βιάστηκα να απαντήσω λοιπόν: "Όχι, βέβαια! Κάπνιζα σαν φουγάρο αλλά από τη στιγμή που είχα το θετικό τεστ δεν το ξαναέβαλα στο στόμα μου!"
Εκείνος με κοίταξε αυστηρά: " Εννοείται, κυρία μου! Αυτό μας έλειπε, να καπνίζετε στην εγκυμοσύνη…" και εγώ φυσικά λούφαξα.
Το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης πέρασε εφιαλτικά. Είχα ζαλάδες και εμετούς και, κατά περίεργο τρόπο, ενώ ήθελα να βγάλω τα σωθικά μου από την ναυτία κάθε πρωί, ήθελα σαν τρελή να καπνίσω. Ήταν τέτοια η λαχτάρα μου που μου είχε γίνει μονομανία η σκέψη του τσιγάρου. Σχεδόν είχα πάθει κατάθλιψη’ από τις ορμόνες, από τη στέρηση ή απλώς από την έμμονη ιδέα μου.
Πήρα τηλέφωνο τον γυναικολόγο και τον ρώτησα: "Μήπως θα μπορούσα, γιατρέ, να καπνίζω που και που κανένα τσιγάρο;" Η απάντηση του ήταν καταπέλτης: "Για όνομα του Θεού, δεν ντρέπεστε; Αξιωθήκατε να μείνετε έγκυος με τέτοια ευκολία και εσείς με ρωτάτε για τσιγάρα; Το τσιγάρο είναι δηλητήριο έτσι κι αλλιώς, και αν καπνίζετε σαν τριτοκοσμική, εγώ δεν έχω καμία διάθεση να συνεχίσω να σας παρακολουθώ.."
"Δεν μιλάω για κανονικό κάπνισμα" αντιστάθηκα, "λέω, αν μπορώ, να καπνίζω ένα τσιγάρο αραιά και που, γιατί κοντεύω να σαλτάρω…"
"Ας σαλτάρετε, κυρία μου, ας σαλτάρετε. Παιδί πάτε να κάνετε και εσείς σκέφτεστε το κάπνισμα;" είπε και μου το έκλεισε κατάμουτρα.
Ένιωσα τρομερές ενοχές. Κι όσες πιο πολλές ενοχές ένιωθα, τόσο ήθελα να καπνίσω. Άρχισα μέσα μου να αντιπαθώ τον γιατρό για τον τρόπο που μου είχε φερθεί. Αν και αναγνώριζα πως είχε απόλυτο δίκιο, ωστόσο ένιωθα πως με είχε αποπάρει υπερβολικά άγρια. Και φυσικά, όπως κάθε τι απαγορευμένο, η ανάγκη μου για τσιγάρο γιγαντώθηκε μέσα μου -σε σημείο να γίνει η μοναδική μου σκέψη. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με την επιθυμία του. Άρχισα να μην βγαίνω γιατί υπέφερα βλέποντας τους άλλους να καπνίζουν, άρχισα να κοιμάμαι από τις οκτώ το βράδυ για να μειώσω τις ώρες που ήμουν ξύπνια. Κι άρχισα να τρώω υπερβολικά. Είχα μπει στον έκτο μήνα και είχα ήδη πάρει 20 κιλά. Ο γυναικολόγος ήταν έξαλλος μαζί μου. Οι επισκέψεις στο ιατρείο είχαν καταντήσει μαρτύριο. Άκουγα τον εξάψαλμό του και δεν μου έμενε χαρά για να απολαύσω την ομαλή, όπως φαινόταν, ανάπτυξη του εμβρύου. Επιπλέον είχα απίστευτα νεύρα. Στο τέλος ο άντρας μου είπε: "Αν είναι να μας σκοτώσεις με κανένα βάζο, κάπνισε, που να πάρει ο διάολος…! Δεν βγαίνει άλλο έτσι.."
Διαβάστε περισσότερα στο themamagers.gr