Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει... Εμφανώς καταβεβλημένος αλλά ήταν εκεί. Στο τελευταίο "αντίο" του συμπαίκτη και φίλου του Μίμη Δομάζου. Τέσσερις ημέρες μετά υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί στον Ερυθρό Σταυρό διασωληνωμένος με εγκεφαλική αιμορραγία. Δεν τα κατάφερε... Ο Τάκης Οικονομόπουλος, το "πουλί" όπως τον έλεγαν και τον είχε "βαφτίσει" έτσι ο Μίμης Δομάζος για τις φοβερές εκτινάξεις του, "πέταξε ψηλά", σκορπώντας ξανά την θλίψη στην οικογένεια του Παναθηναϊκού αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα.
Υπήρξε ο τερματοφύλακας της χρυσής ομάδας του Παναθηναϊκού που έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ στις 2 Ιουνίου 1971 με αντίπαλο τον θρυλικό Άγιαξ και ήταν κατά πολλούς ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορία και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου είναι ο βασικός γκολκίπερ στην καλύτερη 11αδα όλων των εποχών στη χώρα μας.
Στον τελικό με η φανέλα της... Εθνικής Ισπανίας
Στο Γουέμπλεϊ ο Τάκης Οικονομόπουλος φόρεσε μια μαύρη φανέλα με το σήμα της Εθνικής Ισπανίας, καθώς θαύμαζε τον θρύλο της Αθλέτικ Μπιλμπάο, Χοσέ Άνχελ Ιρίμπαρ.
Στις 28 Οκτωβρίου του 1970, η Εθνική Ελλάδας είχε αντιμετωπίσει την Ισπανία σε φιλικό που έλαβε χώρα στη Σαραγόσα και παρά την ήττα με σκορ 2-1, η εμφάνιση του Τάκη Οικονομόπουλου, παρά τα δύο τέρματα, ήταν εξαιρετική, με αποτέλεσμα να τον επευφημεί όλο το γήπεδο. "Τότε ο Ιρίμπαρ ήταν ήδη φτασμένος, όχι μόνο στη χώρα του. Οπότε κι εγώ, είπα να του ζητήσω τη φανέλα. Είχα καλή ψυχολογία από το ματς και το… τόλμησα. Μου είχε κάνει εντύπωση" είχε δηλώσει.
Είναι μάλιστα ο κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ ανέπαφης εστίας για 1.088 λεπτά, το οποίο πέτυχε το 1965 και συγκεκριμένα από τις 17 Ιανουαρίου μέχρι τις 27 Μαΐου.
Από αθλητική οικογένεια
Ο Τάκης Οικονομόπουλος μεγάλωσε σε αθλητική οικογένεια, οπότε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και αυτός. Ο αδελφός του Θανάσης ήταν ποδοσφαιριστής στο Φωστήρα και ο ξάδερφος του Δημήτρης στον Παναθηναϊκό. Εκεί που έκανε και τη μεγαλύτερη του καριέρα, παίζοντας για δεκατρία χρόνια (1963-1976) και κατακτώντας συνολικά επτά ομαδικούς τίτλους, πέντε πρωταθλήματα Ελλάδας (1964, 1965, 1969, 1970 και 1972) και δύο Κύπελλα Ελλάδας (1967 και 1969). Ήταν και φιναλίστ του Διηπειρωτικού Κυπέλλου του 1971.
Διαβάστε περισσότερα στο thetoc.gr