Οι σημερινοί γονείς έχουμε- οι περισσότεροι- μεγαλώσει με γονείς που ήταν συμπεριφοριστές. Είχαν μάθει, δηλαδή, από τους ειδικούς της εποχής να εφαρμόζουν ένα τύπο γονεικότητας που εστίαζε στη συμπεριφορά των παιδιών, όχι στην αιτία, ούτε στο συναίσθημα. Για παράδειγμα, όπως έλεγε ο διάσημος Dr Ferber, αν το παιδί κλαίει, άφησέ το να κλαίει. Μάλιστα έλεγε "ακόμα κι αν κάνει εμετό από το κλάμα, θα κοιμηθεί κάποια στιγμή. Θα μάθει να μην κλαίει”.
Θεωρίες που εστίαζαν στο πώς θα σταματήσουμε μια "κακή” συμπεριφορά του παιδιού, όχι στο γιατί υπάρχει αυτή η συμπεριφορά ή πώς με ενσυναίσθηση θα προσπαθήσουμε να την διαχειριστούμε μαζί. Οι γονείς μας είχαν μάθει ότι "όταν δεν μας αρέσει μια συμπεριφορά του παιδιού, τη σταματάμε”. Δεν θες το φαγητό, φύγε από την κουζίνα και μην φας. Δεν κάνεις ησυχία, πήγαινε στο δωμάτιό σου. Κλαις/ φωνάζεις/ ξεσπάς/ γκρινιάζεις; Εννοείται πήγαινε στο δωμάτιό σου. Μόνος σου, να το λύσεις χωρίς βοήθεια. Χωρίς καν να σε ρωτήσουν τι έχεις.
Η "κακή” συμπεριφορά, αυτή που δεν βόλευε ή ενοχλούσε τους ενήλικες, σύμφωνα με τους ειδικούς της εποχής έπρεπε να σταματήσει. Εάν το παιδί σου δεν ήταν καλό παιδί, δηλαδή ευγενικό, ήσυχο κι "αόρατο”, τότε ήσουν κακός γονιός. Κατά κάποιο τρόπο, χωρίς να εξετάσουν τα αναπτυξιακά στάδια των παιδιών, τι μπορούν να κάνουν και τι όχι, τι καταλαβαίνουν και πώς εκφράζουν τα συναισθήματα, είχαν συνδέσει το "ηθικά καλό” με το "καλό παιδί” και τον καλό γονιό. Τύψεις και ενοχές, αν δεν τα κατάφερνες ή το παιδί σου ήταν διαφορετικό, λίγο περισσότερο ευαίσθητο, λίγο περισσότερο επαναστάτης.
Διαβάστε περισσότερα στο themamagers.gr