Τις προάλλες μπήκα σε ένα κατάστημα επιδιόρθωσης παπουτσιών. Ο 70χρονος τσαγκάρης ήταν σκυμμένος στον πάγκο του. Λίγα δευτερόλεπτα μετά μπαίνει μια νεαρή κοπέλα και, αγνοώντας το γεγονός ότι του μιλούσα, με διακόπτει και, χωρίς να πει καν "καλημέρα", λέει: "Να σου πω, είναι έτοιμες οι μπότες μου;". Δεν ήταν κάποιο κραυγαλέο περιστατικό, στάθηκε όμως αφορμή να συνειδητοποιήσω για ακόμα μία φορά πως, ειδικά τον τελευταίο καιρό, η αγένεια δεν είναι μια ατυχής εξαίρεση, αλλά ο θλιβερός κανόνας στην καθημερινή μας ζωή.
Οι αγενείς αυτοί τύποι, που συνδυάζουν ένα κράμα αδιαφορίας, συνδρόμου ανωτερότητας, στιγμιαίας κακοήθειας, θράσους και ψευτομαγκιάς, πάντα υπήρχαν. Όμως φαίνεται ότι η επέκταση του πεδίου της αγένειας έχει ξεφύγει και από ατομικό ελάττωμα έχει εξελιχθεί σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη κοινωνική παθολογία.