«Μπλε Βελούδο»
Ο αποχαιρετισμός στον David Lynch, τον οποίο τιμούμε με μια μικρή σειρά κειμένων, δε θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει και μια ανασκόπηση ορισμένων από τις καλύτερες σκηνές της φιλμογραφίας του - φυσικά, όχι σε αξιολογική σειρά. Έργο εξαιρετικά δύσκολο να περιοριστεί στις δέκα που βάλαμε ως "ταβάνι", αλλά πολύτιμο για όποιον αναγνώστη επιθυμεί να θυμηθεί ή να εισαχθεί στο έργο ενός αξεπέραστου ονειροπόλου. Περισσότερα για το σινεμά του Lynch διαβάστε εδώ.
Οι 10 καλύτερες σκηνές του David Lynch:
Το πάρτι ("Χαμένη Λεωφόρος")
Υπήρχε μια εποχή που ο υπογράφων υποχρέωνε όποιον ήξερε και δεν ήξερε είτε να δει τη "Χαμένη Λεωφόρο" είτε απλώς να αφιερώσει λίγα λεπτά στο YouTube για αυτό το στιγμιότυπο. Όλα συμβαίνουν στη διάρκεια ενός πάρτι, όπου ο χαρακτήρας του Bill Pullman ετοιμάζεται να βιώσει την τρομάρα της ζωής του, όταν ο Mystery Man (Robert Blake) του δίνει ένα κινητό και τον προκαλεί να καλέσει το σπίτι του, έτσι ώστε να του το σηκώσει από εκεί, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται ακριβώς μπροστά του. Η διχοτόμηση του εαυτού γίνεται απτή πραγματικότητα στη μεγάλη οθόνη, όπως ακριβώς πρόκειται να συμβεί και στον ίδιο τον ήρωα λίγο αργότερα.
Οξυγόνο ("Μπλε Βελούδο")
Παλλόμενη ένταση, ερωτική διαστροφή, ηδονοβλεπτικό σασπένς και διαπεραστική βία. Τέσσερα από τα στοιχεία με τα οποία ταυτίστηκε ο Lynch και τα οποία κυριαρχούν στο πρώτο φιλμ όπου ωρίμασε το σκηνοθετικό ύφος του. Ο κρυμμένος στην ντουλάπα Kyle MacLachlan συμβολίζει όλους εμάς που μαζί του δεν παρακολουθούμε με αγωνία μόνο το ξέσπασμα ενός αλλοπρόσαλλου Dennis Hopper, αλλά και τη γέννηση μιας μοντέρνας κινηματογραφίας που βουτάει στα βάθη του συλλογικού, θεοσκότεινου, ασυνείδητου. Σαφώς, εδώ να αναφέρουμε και τη σκηνή που ακούγεται το "In Dreams" του Roy Orbison, ενώπιον του νταλκαδιασμένου Hopper, προτού ξεσπάσει στην κραυγή: "I’ll f**k anything that moves!".
Μοιρολόι ("Οδός Μαλχόλαντ")
Γενικώς ο Lynch αγαπούσε να τοποθετεί στις ταινίες του μεγαλειώδεις μουσικές σκηνές, οι οποίες συνήθως συνδέονταν με κάποια έντονη δραματουργική κορύφωση. Εν προκειμένω, η ενότητα του κλαμπ Σιλένσιο έρχεται αρχικά εντελώς απροσδόκητα, όμως, ουσιαστικά προετοιμάζει το έδαφος για την ολική ρήξη ανάμεσα σε όνειρο και πραγματικότητα. Και πώς αλλιώς να συμβεί κάτι τέτοιο, πέρα από την εκτέλεση ενός πένθιμου τραγουδιού που αποτελεί ισπανόφωνη διασκευή ενός ακόμη κομματιού του Orbison ("Crying");
Μεταμόρφωση ("Ο Άνθρωπος Ελέφαντας")
Σε καμία φάση της καριέρας του ο Αμερικανός δε θα ήταν προφανής επιλογή για να σκηνοθετήσει ένα συνταγογραφημένο ακαδημαϊκό δράμα για λογαριασμό ενός χολιγουντιανού στούντιο, πόσο δε μάλλον στα τέλη του ‘70, όταν το μόνο άλλο πράγμα που είχε γυρίσει ήταν το αταξινόμητο "Eraserhead". Κι όμως, όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά φρόντισε από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο να δείξει πως μπορεί να ανταποκριθεί στην πρόκληση, παραμένοντας πιστός στο ύφος του, με μια εισαγωγή που περνά από το όνειρο στη φρίκη.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
