Η Vania Turner μιλά για το "Tack", το #MeToo και το πώς έκανε τη σημαντικότερη ελληνική ταινία της χρονιάς

Συναντήσαμε στην Κυψέλη τη σκηνοθέτρια που ανατρέχει με αιχμηρό και ανατριχιαστικό τρόπο στην υπόθεση κακοποίησης της Σοφίας Μπεκατώρου.

ΓΡΑΦΕΙ: MissBloom TEAM

Τον Ιανουάριο του 2021, καταμεσής της πανδημίας, η Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου πήρε μια απόφαση που κλόνισε συθέμελα τις βεβαιότητες και τις αυταπάτες της ελληνικής κοινωνίας. Τότε, κατήγγειλε δημόσια την κακοποίησή της από παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας όταν ήταν 21 ετών. Η θαρραλέα κίνησή της είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να κινηθεί μια πρωτοφανής για τα εγχώρια δεδομένα νομική διαδικασία, αλλά και να νιώσουν επιπλέον θύματα την ασφάλεια να μιλήσουν για όσα τους έχουν συμβεί. Ανάμεσά τους η Αμαλία, επίσης αθλήτρια ιστιοπλοΐας, η οποία υπέστη συστηματική κακοποίηση από τον προπονητή της όντας παιδί. Οι βίοι παράλληλοι των δύο γυναικών, τα αδιανόητα εμπόδια που συνάντησαν διεκδικώντας τη δικαίωσή τους και η εξοργιστική, σεξιστική αντιμετώπιση που γνώρισαν όσο βρίσκονταν στη δημόσια σφαίρα, απεικονίζονται με αφοπλιστική αιχμή στο "Tack" της Vania Turner. Ένα δεξιοτεχνικά φτιαγμένο ντοκιμαντέρ που παρακολουθείται ως θρίλερ, καθώς ενώ απεικονίζει τη γέννηση του ελληνικού #MeToo κινήματος, παράλληλα αφουγκράζεται την οδύνη των πρωταγωνιστριών της και αρθρώνει ξεκάθαρα την ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα τώρα. Με αφορμή την έξοδο της ταινίας στους κινηματογράφους, συναντήσαμε τη σκηνοθέτρια στη Κυψέλη για να μάθουμε περισσότερα γύρω από τη σημαντικότερη ελληνική παραγωγή της χρονιάς.

Ένα από τα στοιχεία που βρήκα εντυπωσιακά είναι πως δίνεται η αίσθηση ότι βρισκόσουν δίπλα στη Σοφία κυριολεκτικά από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν όλα. Είναι έτσι;
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2020, όταν από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση μου έγινε η πρόταση να γυρίσω μια σειρά ντοκιμαντέρ με θέμα τον σεξισμό. Ήμασταν μέσα στην πανδημία και δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβώς θα μπορούσε να προκύψει μέσα από μια τέτοια παραγωγή. Ήταν τέτοιο το μέγεθος της υγειονομικής κρίσης που το μυαλό μου ήταν αφοσιωμένο εκεί. Ταυτόχρονα, δεν είχαν δημοσιοποιηθεί ακόμη οι έρευνες που σκιαγραφούσαν τη ραγδαία αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας μέσα στην πανδημία, έτσι δεν είχαμε αντίληψη της τρομακτικής έκτασης που είχε πάρει το φαινόμενο. Αφού, λοιπόν, πέρασε ένα μικρό διάστημα ενδοσκόπησης, αντί για σειρά, οδηγηθήκαμε στη δημιουργία της μικρού μήκους "Girlhood" με τη Μαρία Σιδηροπούλου. Παρόλα αυτά, η έρευνά μας γύρω από το σεξισμό σε όλες τις μορφές του και σε διαφορετικά πεδία της ζωής, δε σταμάτησε. Με τα πολλά, φτάνουμε στο Δεκέμβριο του 2020 όταν η Σοφία έδωσε τη συνέντευξη στο Marie Claire όπου για πρώτη φορά μίλησε δημόσια για την κακοποίησή της. Τότε μάθαμε κι εμείς όσα της συνέβησαν και ήρθαμε σε επαφή μαζί της. Συναντηθήκαμε μία μέρα πριν πάει στον Εισαγγελέα τον Ιανουάριο του 2021. Μιλούσαμε επί ώρες για τα πάντα, ώσπου της εξέφρασα την επιθυμία μου να την ακολουθήσουμε την επόμενη μέρα. Δέχτηκε κι έτσι ξεκίνησαν όλα.

Ωστόσο, έπεσε εξαρχής η ιδέα ενός ντοκιμαντέρ;
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβώς έκανα, ούτε πού θα έφταναν τα πράγματα. Πήγαινα στο σπίτι της Σοφίας το πρωί και έφευγα το βράδυ. Περάσαμε αμέτρητες ώρες μαζί και το πολύτιμο, που προέκυψε ήταν να συνδεθώ πολύ μαζί της. Θυμάμαι να την κοιτάζω μέσα από το κλείστρο και να νιώθω απόλυτη ταύτιση. Γίναμε φίλες. Κάτι σαν οικογένεια. Το ίδιο συνέβη και με την Αμαλία. Επιδίωξα να χρησιμοποιώ τον φακό σαν να της κρατάω το χέρι ως φίλη. Νομίζω ότι για εκείνη η κάμερα λειτούργησε σαν μία διέξοδος. Είχε κάποιον να μιλήσει, κάποιον να τα πει χωρίς να την κρίνει. Κάποιον να της σταθεί, να την ακούσει, εκτός από τους γονείς της.
Εκείνη την περίοδο, οι δύο τους πολιορκούνταν από τα ΜΜΕ με πολύ άσχημο τρόπο. Ήθελα να νιώθουν ασφαλείς μαζί μου, να μην βλέπουν την κάμερα και εμένα σαν απειλή. Και το κλειδί για να το αισθάνονται αυτό ήταν απλό, ό,τι ισχύει σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις: να έχουμε καλή επικοινωνία, να είμαστε ειλικρινείς η μία με την άλλη, να δίνουμε χώρο η μία στην άλλη. Ήθελα να ξέρουν ότι μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα για ό,τι τις απασχολεί σε σχέση με το ντοκιμαντέρ. Να ξέρουν ότι, όποτε το χρειάζονται, μπορούν να πάρουν απόσταση. Όπως κι έγινε αρκετές φορές. Έτσι χτίσαμε μια εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Μια εμπιστοσύνη που ποτέ δεν πήρα δεδομένη. Πάλεψα γι' αυτήν. Αγωνίστηκα για να τη διατηρήσω. Περάσαμε πολύ δύσκολες στιγμές αυτά τα χρόνια. Αυτό μας έδεσε. Περάσαμε όμως και πολλά όμορφα μαζί.

Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr