Τα ψέματα τελείωσαν: η πιο ωραία εποχή του χρόνου είναι εδώ! Πότε ήταν Ιούλιος που είχαμε καύσωνα και κουνούπια και πότε ήρθαν τα Χριστούγεννα που... έχουμε πάλι καύσωνα και κουνούπια! Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε πια τόσο το καλύτερο για την ψυχοσύνθεσή μας: Ο Αθηναίος χουχουλιάρικα Χριστούγεννα πολύ δύσκολα θα ξανακάνει πια. Οι millenials βέβαια ίσως να θυμούνται. Τότε στα 90s ή στα early 00s, τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Τότε είχαμε 4 εποχές. Χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο. Είχαμε χωρίσει και τα ρούχα μας αναλόγως και ξέραμε: Τον Δεκέμβριο φοράμε πουλόβερ και τον Ιούλιο τιραντάκι. Ε πια τον Δεκέμβριο φοράμε τιραντάκι με καμιά ζακέτα και πολύ μας είναι. Βέβαια ως γνήσια παρελθοντολάγνος, δεν μου λείπει μόνο το κρύο από τα Χριστούγεννα, αλλά η γενικότερη αίσθηση που είχαν οι γιορτές των παιδικών μου χρόνων. Κάποιος είχε πει ότι όσοι έχουν λατρεία στο παρελθόν είναι γιατί φοβούνται κάθε τι νέο. Ναι συμφωνώ, δηλώνω ένοχη. Αλλά δεν μπορώ και να μη νοσταλγώ την αίσθηση που είχαν οι γιορτές των 90s. Tότε πουν όλα ήταν πιο απλά και σίγουρα πιο αθώα.
Ο μύθος του Άγιου Βασίλη
Πλέον οι γονείς "χτίζουν” ολόκληρο μύθο γύρω από τον παππούλη με τα κόκκινα. Ιστορίες, αναπαραστάσεις, ίσως και ένα μικρό ταξίδι στον Βόρειο Πόλο ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν στα παιδιά όσο το δυνατόν περισσότερη μαγεία. Ε αυτή η μαγεία στα 90s δεν υπήρχε σίγουρα. "Αυτός είναι ο Άη Βασίλης και φέρνει δώρα”, μας είχαν πει και αυτό ήταν αρκετό. Προφανώς το κόνσεπτ κουλουράκια, σοκολάτα, γάλα κάτω από το δέντρο δεν υπήρχε. Εμείς του κάναμε δίαιτα του Αγίου, και προφανώς οι πατημασιές που αφήνουν πλέον πολλοί γονείς στο σαλόνι, σαν αποδεικτικό στοιχείο ότι ο Άγιος ήταν εκεί, τους ήταν παντελώς αδιάφορες. Το επόμενο πρωί μας ξυπνούσαν με τα 1000 ζόρια γιατί το προηγούμενο βράδυ είχαμε ξενυχτήσει παίζοντας 21 και απλά μας ανακοίνωναν ότι τα δώρα μας, μας περιμένουν στο δέντρο. Εννοείται με το περιτύλιγμα από το παιχνιδάδικο και εννοείται ποτέ αυτό που είχαμε ζητήσει. Aλλά και ποιος νοιαζόταν; Ήταν γιορτές και είχαμε καινούρια παιχνίδια.
Το φαγητό του ρεβεγιόν
Πλέον για να διοργανώσεις ρεβεγιόν, πρέπει να έχεις συμβουλευτεί τουλάχιστον 5 οδηγούς του σωστού τραπεζιού και άλλους τόσους για το πώς θα δέσεις τα φαγητά μεταξύ τους ή τα φαγητά με τα κρασιά. Στα παλιά τα χρόνια, τα πράγματα ήταν απλά: Παστίτσιο, σουφλέ, σπετσοφάι, σαλάτα του σεφ και εκείνο το φοβερό ρύζι με τη φόρμα που έμοιαζε με ιγκλού και από πάνω το μοσχαράκι με τη σάλτσα. Είτε σου άρεσαν είτε όχι τα έτρωγες και έλεγες και ευχαριστώ. Τώρα πια το μενού είναι ειδικό για τα παιδιά, ειδικό για όσους έχουν δυσανεξία και ειδικό φυσικά για τους vegan. Που καλά κάνουν και είναι έτσι αλλά η προσπάθεια είναι η 8πλάσια και δεν ξέρω αν τελικά το αποτέλεσμα εξίσου γευστικό. Συγκρίνεται εξάλλου οτιδήποτε με το παστίτσιο;
Οι εκδρομές των γιορτών
Στο χωριό και πολύ μας ήταν. Με τη γιαγιά και τον παππού στο μικρό το σπιτάκι με το τζάκι, τα κουλουράκια και τις ιστορίες. Πλέον τα πράγματα είναι αλλιώς: Είναι instagram worthy το χωριουδάκι που θα επισκεφθείς; Είναι φωτογενής η γιαγιάκα που καθαρίζει φακές έξω από το καλύβι της και από μέσα της σε βρίζει που τη φωτογραφίζεις; Είναι place to be τελοσπάντων αυτό το χιονοδρομικό ή να πάμε αλλού; Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε κοσμοσυρροή στη Ζαρούχλα. Φέτος ποιος ξέρει πού θα κάτσει η μπίλια;
Οι εορταστικές φωτογραφίες
Αυτό είναι το αγαπημένο μου. Εγώ με τον αδερφό μου με τα γιορτινά μας τα ρουχαλάκια, αναψοκοκκινισμένοι γιατί λίγο πριν παίζαμε ξύλο, να ποζάρουμε αμήχανα μπροστά στο δέντρο. Κάποια δόντια μας έλειπαν, τα μαλλιά ήταν ανακατεμένα, αλλά για κάποιο λόγο οι γονείς μας, μας έβρισκαν πολύ κουκλάκια και άρα η εμφάνιση αυτή έπρεπε να απαθανατιστεί. Τώρα πια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Να βγάλεις το παιδί σου χριστουγεννιάτικη φωτογραφία χωρίς να έχεις προσλάβει επαγγελματία φωτογράφο; Ή έστω να έχεις συμβουλευτεί πόζες από τα social; Ε όχι!
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο
Τελευταίο και καλύτερο το απόλυτο σύμβολο των γιορτών: Το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Βασικό μότο των 90s; Όσο πιο φορτωμένο τόσο το καλύτερο. Και δώστου μπάλες σε όλα τα χρώματα και δώστου παιχνιδάκια και δώστου γιρλάντες – αυτές τις παλαιού τύπου τις υφασμάτινες με τα κρόσσια που είχαν 15 χρώματα η καθεμία πάνω της -. Για να μη μιλήσω για τα φωτάκια. Πολύχρωμα – ποτέ μονόχρωμα μην τρελαθούμε – να αναβοσβήνουν σαν δαιμονισμένα. Σε όλο αυτό έρχεται να προστεθεί και η ασημένια βροχή, που το έκανε να μοιάζει σαν να έχει στολιστεί από τη μαντάμ Ζαΐρα, αλλά και το βαμβάκι για εφέ χιονιού. Καλά αυτό με ξετρέλαινε. Μα πόσο αθώα ήμουν.
Πλέον, τα δέντρα των 90s είναι παραδείγματα προς αποφυγή μιας και όσο πιο άδειο είναι ένα δέντρο, τόσο πιο κομψό φαίνεται. Το less is more εφαρμόζεται και στα δέντρα πια και δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω. Στο κάτω κάτω δεν θα φωτογραφηθούμε όλοι για περιοδικό μόδας στο σαλόνι μας. Μπορούμε να έχουμε και ένα λιγότερο φωτογενές δέντρο που θα προσφέρει περισσότερη χαρά.