Το σινεμά του τρόμου περνά μια ιδιαίτερα ανθηρή περίοδο την τελευταία δεκαετία, τόσο με ταινίες που εμπλουτίζουν υφολογικά και θεματικά το είδος ("Τρέξε!", "Η Διαδοχή", "The Witch"), όσο και με παραγωγές που βρίσκουν θερμή ανταπόκριση στα ταμεία – χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα το "Χαμογέλα". Όσο, όμως, φιλμ σαν τα παραπάνω κερδίζουν δικαίως τη μερίδα της προσοχής, κυκλοφορούν horror movies που αναπόφευκτα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Για αυτό λοιπόν, συγκεντρώσαμε παρακάτω τις 10 καλύτερες ταινίες τρόμου του 21ου αιώνα που δεν έχετε δει και σίγουρα θα σας στοιχειώσουν.
"Μάρτυρες" ("Martyrs", Pascal Laugier, 2008)
Η αιματηρή και λυσσαλέα εκδίκηση μιας κοπέλας απέναντι σε εκείνους που τη βασάνισαν με φρικτό τρόπο ως παιδί αποτελεί την κορωνίδα του κύματος ακραίων γαλλικών ταινιών τρόμου της τελευταίας δεκαετίας και, ταυτόχρονα, το πιο καθηλωτικό, σοκαριστικό και φιλοσοφικά αμφιλεγόμενο δείγμα του είδους που βγήκε ποτέ από τη χώρα. Ιδεολογικά αιχμηρό και αφάνταστα ενοχλητικό, το φιλμ του Laugier είναι καταδικασμένο να προκαλέσει συζητήσεις όσο και ναυτία στα στομάχια των ευαίσθητων θεατών.
"Amer" (Helene Kates & Bruno Forzani, 2009)
Στιλιστικά εξεζητημένο και οπτικά εκθαμβωτικό, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο των Κates και Forzani από το Βέλγιο είναι ένας φόρος τιμής στο ιταλικό ρεύμα του giallo και τους μεγάλους μαέστρους του, Μario Bava, Dario Argento και Lucio Fulci. Παραπλανητικά αφαιρετικό σε βαθμό σχεδόν avant garde, το φιλμ αποτελεί το εικονοκλαστικό απόσταγμα των αισθητικών και σεναριακών εμμονών αυτών των στιλάτων, σέξι και βίαιων ιταλικών θρίλερ του ’60 και του ’70.
"Goodnight Mommy" ("Ich seh, Ich seh", Severin Fiala & Veronika Franz, 2014)
Η μητέρα δυο δίδυμων αγοριών επιστρέφει σπίτι μετά από χειρουργική επέμβαση στο πρόσωπο. Τυλιγμένη με επιδέσμους, επιβάλλει νέους κανόνες συμπεριφοράς. Είναι όμως ο ίδιος άνθρωπος; Ή κάποια άλλη έχει πάρει τη θέση της μητέρας του Λούκας και του Ελίας; Ένα παιχνίδι επικίνδυνων υποψιών ξεκινάει και ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ της σχολής Χάνεκε (βραβείο φωτογραφίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας) πάνω στις έννοιες της ταυτότητας, των οικογενειακών δεσμών και της ενοχής εξελίσσεται σταδιακά σε μια κλινικής ψυχρότητας ταινία τρόμου με σοκαριστικό φινάλε.
"The House of the Devil" (Τi West, 2009)
Κατά τη διάρκεια μιας ολικής έκλειψης σελήνης, μια μαθήτρια πιάνει δουλειά ως μπεϊμπισίτερ για λογαριασμό ενός αλλόκοτου ζευγαριού, για να βρεθεί σταδιακά μπροστά σε ένα τρομακτικό μυστικό. Αν η υπόθεση σάς ακούγεται ιδιαίτερα οικεία, είναι γιατί ο West παίρνει τα κλισέ αναρίθμητων ταινιών του είδους και τα ενορχηστρώνει σε μια πανέξυπνη και εξαιρετικά αποτελεσματική άσκηση σασπένς, με ακαταμάχητα ρετρό αίσθηση, όπου όλα –από τα σκηνικά και τα κοστούμια μέχρι τους τίτλους και το προωθητικό υλικό της ίδιας της ταινίας– αναδίδουν πειστικότητα την ατμόσφαιρα των αμερικανικών ’80s.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr