"Πλέον νιώθω σίγουρη ότι δεν θα πεθάνω από καρκίνο του μαστού”, λέει η Αντιγόνη Μελετίου, εθελόντρια στο "Άλμα Ζωής", γεμάτη αισιοδοξία. Είναι μία από τις χιλιάδες γυναίκες που διεγνώσθησαν με καρκίνο του μαστού, "πάλεψαν” γενναία με τη νόσο και βγήκαν νικήτριες. Πόσο εύκολο είναι ωστόσο στη δημιουργική ηλικία των 38 ετών, με δύο μικρά παιδιά, καριέρα και μία απαιτητική αλλά παράλληλα ευτυχισμένη καθημερινότητα, να μαθαίνεις ότι όλες οι σταθερές της ζωής σου πρόκειται να αλλάξουν; "Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου προφανώς”, παραδέχεται με ειλικρίνεια η Αντιγόνη και παρόλο που έχουν περάσει 13 χρόνια από το τέλος της περιπέτειάς της, θυμάται με γλαφυρότητα όλα τα συναισθήματα εκείνης της εποχής. Με αφορμή τον Μήνα Πρόληψης και Ενημέρωσης για τον Καρκίνο του Μαστού, μιλήσαμε μαζί της για τη δύσκολη εκείνη περίοδο αλλά και για όσα έμαθε μέσα από την επίπονη αυτή διαδικασία.
"Με λένε Αντιγόνη Μελετίου και είμαι 51 ετών. Στα 38 μου νόσησα από καρκίνο του μαστού. Είχα μία οργανωμένη ζωή, δύο κοριτσάκια 3 και 6 ετών και μία δουλειά που λάτρευα. Από τη στιγμή της διάγνωσης και μετά όλα άλλαξαν ριζικά. Παρόλα αυτά σήμερα, 13 χρόνια μετά το τέλος της περιπέτειάς μου, μπορώ με σιγουριά να πω ότι η ζωή μου είναι πια πολύ καλύτερη. Ο καρκίνος του μαστού και οι δυσκολίες που πέρασα ήταν ένα δώρο για εμένα”, λέει η Αντιγόνη όταν της ζητώ να μας πει λίγα πράγματα για τον εαυτό της.
Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν έμαθες τα νέα;
Όπως όλες οι γυναίκες που το έχουν ζήσει, έτσι κι εγώ έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ένιωσα ότι η ζωή μου τελείωσε, ότι πεθαίνω. Φοβήθηκα. Όταν ακούς ότι έχεις καρκίνο, ο νους σου πηγαίνει πρώτα στον θάνατο και μετά στην πιθανότατα να το παλέψεις και να γίνεις καλά. Φοβήθηκα για μένα, για τα παιδιά μου. Ότι δεν θα ζήσω για να τα δω να μεγαλώνουν. Όλες αυτές τις κακές σκέψεις που κάνει κάποιος όταν ακούει τη λέξη "καρκίνος”.
Ποιο ήταν το πρόσωπο στο οποίο δυσκολεύτηκες περισσότερο να το ανακοινώσεις;
Η μητέρα μου. Ακόμα και τώρα όταν αναπολώ εκείνες τις στιγμές συγκινούμαι. Ήταν πολύ δύσκολο να της το πω και δεν της το είπα μέχρι τη μέρα του χειρουργείου.
Πώς ανακάλυψες ότι πάσχεις από καρκίνο του μαστού;
Το ανακάλυψα εντελώς τυχαία σε μία πρώτη μαστογραφία. Ρώτησα τον γυναικολόγο μου ποια θα ήταν η κατάλληλη ηλικία για να κάνω και μου είπε ότι η ηλικία των 38 είναι ιδανική για να υπάρχει μία πρώτη μαστογραφία αναφοράς. Όντως την έκανα και τα νέα δυστυχώς δεν ήταν καθόλου καλά. Ο καρκίνος μου δεν ήταν ψηλαφητός οπότε δεν είχε φανεί στο υπερηχογράφημα που έκανα κάθε χρόνο από τα 35 μου. Φάνηκε μόνο στη μαστογραφία, γι' αυτό και είναι σημαντικός ο συνδυασμός αυτών των δύο.
Μίλησέ μας για εκείνη την περίοδο. Πώς επηρεάστηκε η καθημερινότητά σου;
Δεν επηρεάστηκε απλώς, άλλαξε ριζικά. Αμέσως μετά τη μαστογραφία ξεκίνησαν οι εξετάσεις ώστε να διερευνήσουμε αν είναι κακοήθεια, αν μπορώ να χειρουργηθώ. Ακολούθησαν κι άλλες εξετάσεις και βιοψίες. Τελικά χειρουργήθηκα. Μπήκαμε σε μία πολύ ιδιαίτερη διαδικασία. Και λέω μπήκαμε γιατί προφανώς επηρεάστηκε όλη η οικογένεια. Ο σύζυγός μου, τα παιδιά μου, οι γονείς μου οι οποίοι μας βοήθησαν πολύ και ήταν στο πλευρό μας. Αμέσως σταμάτησα τη δουλειά μου γιατί ήμουν φυσικοθεραπεύτρια, οπότε ήταν αδύνατον να συνεχίσω. Επιπλέον δεν ήμουν και σε κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση για να εργαστώ. Αμέσως ξεκίνησαν τα χειρουργεία και στη συνέχεια ήρθαν οι χημειοθεραπείες. 'Ηταν μία πολύ δύσκολη περίοδος με πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Πολλές αλλαγές και στη συμπεριφορά μου. Δυσκολεύτηκα αρχικά να αποδεχτώ τη διάγνωσή μου. Παραδέχομαι ότι λύγισα, έκλαψα και φοβήθηκα όπως άλλωστε κάθε γυναίκα που ακούει κάτι τέτοιο. Αποφάσισα όμως να το παλέψω. Το χρωστούσα στην οικογένειά μου.
Ποια σκέψη σου έδινε δύναμη;
Τα παιδιά μου. Τα μάτια των παιδιών μου. Ήθελα να τα χαρώ και να τα δω να μεγαλώνουν. Η σκέψη τους μου έδωσε δύναμη για να αγωνιστώ.
Υπήρξαν άνθρωποι που απομακρύνθηκαν από κοντά σου;
Υπήρξαν πολλοί που απομακρύνθηκαν και άλλοι που ήρθαν κοντά μου. Υπήρξαν φίλοι που δεν άντεχαν να με βλέπουν να περνάω αυτή την περιπέτεια. Παρόλο που γενικά ήμουν πολύ αισιόδοξη και το έβγαζα προς τα έξω. Ήμουν πολύ χαρούμενη ακόμα και την περίοδο των χημειοθεραπειών. Έβαζα το κραγιόν μου και πήγαινα για θεραπεία. Χτένιζα τα μαλλιά μου, όσα είχα και έλεγα από μέσα μου "Άντε πάμε να τελειώνουμε και σήμερα”. Δεν κρατάω κακία σε όσους απομακρύνθηκαν. Δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη. Τους καταλαβαίνω και τους δικαιολογώ. Έτσι είναι η ζωή. Είχα όμως και πολλούς ανθρώπους στο πλευρό μου. Έκανα μάλιστα και πολλές νέες φιλίες.
Πώς το ανακοίνωσες στα παιδιά σου;
Ήταν πολύ δύσκολο κομμάτι. Η μικρή μου ήταν μόλις 3 ετών οπότε δεν καταλάβαινε και πολλά. Αυτό που ένιωθε ήταν ότι δεν μπορούσα να παίξω μαζί της όπως παλιά ή να την πάρω αγκαλιά γιατί δεν έπρεπε να σηκώνω βάρη. Η μεγάλη μου κόρη ήταν 6 και καταλάβαινε πολλά περισσότερα. Εκεί δυσκολεύτηκα. Έπρεπε να της εξηγήσω ότι έχω μία σοβαρή νόσο και η ζωή μας θα αλλάξει. Πρέπει να προσέξεις να μην το τρομάξεις το παιδί. Είχα συμβουλευτεί φυσικά παιδοψυχολόγο για να της εξηγήσω με σωστό τρόπο την κατάσταση. Το πιο δύσκολο βέβαια είναι όταν αναφέρθηκα στις χημειοθεραπείες. Της είπα ότι η μαμά θα πάρει δυνατά φάρμακα και ότι η εμφάνισή της θα αλλάξει. Ότι πιθανόν να μου πέσουν τα μαλλιά. Ξέρεις τα παιδιά είναι σκληρά κι εμείς οι μεγάλοι δεν είμαστε προετοιμασμένοι γι' αυτά που θα μας πουν. Εκεί λοιπόν η κόρη μου, μου είπε να μην πάω στο σχολείο χωρίς μαλλιά γιατί δεν θέλει να με δουν οι φίλες της. Αυτά τα λόγια ήταν μαχαιριά στην καρδιά για μία μάνα που αγωνίζεται. Από τη μία αγωνίζεσαι να επιβιώσεις και από την άλλη να θέλεις να χαμογελάς για να είναι τα παιδιά σου καλά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητά τους άλλαξε κατά πολύ. Υπήρχαν μέρες που δεν μπορούσα να τις πάω σχολείο. Δεν μπορούσα να οδηγήσω. Όλες αυτές οι αλλαγές φοβίζουν ένα παιδί το οποίο αναρωτιέται αν η μαμά του θα γίνει καλά και αν η ζωή τους θα γίνει όπως πριν.
Υπήρξαν αγαπημένες συνήθειες που έπρεπε να εγκαταλείψεις;
Μου έλειψε η δουλειά μου. Με πόνεσε πολύ αυτό. Έπρεπε ωστόσο να την αφήσω και να φροντίσω τον εαυτό μου. Ωστόσο, βρήκα άλλα πράγματα να κάνω εκείνη την περίοδο. Ήρθα σε επαφή με το "Άλμα Ζωής”, ασχολήθηκα με πολλές ομάδες στήριξης. Ομάδες κοσμήματος, γιόγκα, θεάτρου. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον εθελοντισμό. Αρχικά από τα σχολεία των παιδιών και στη συνέχεια με τον εθελοντισμό στο "Άλμα Ζωής”.
Τις αλλαγές στην εμφάνισή σου πώς τις αντιμετώπισες;
Μία ολική μαστεκτομή είναι σαν ακρωτηριασμός για μία γυναίκα. Φυσικά και με απασχόλησε πολύ. Ένιωσα ότι χάνω τη θηλυκότητά μου. Φοβήθηκα ότι δεν θα είμαι η γυναίκα που γνώρισε ο άντρας μου και ότι δεν θα με θέλει πια. Ήμουν βέβαια τυχερή γιατί με τις χημειοθεραπείες διατήρησα αρκετά από τα μαλλιά μου. Προσπαθούσα πάντα να φροντίζω την εμφάνισή μου για να νιώθω εγώ καλά. Παρόλα αυτά, το πρώτο διάστημα μετά τη μαστεκτομή δεν πλησίαζα καθρέφτη. Η εικόνα μου ήταν σκληρή και είχα τεράστια άρνηση.
Πώς ένιωσες όταν σου ανακοίνωσαν ότι είσαι καλά;
Αυτό έγινε σταδιακά μιας και οι εξετάσεις ήταν πολλές και συχνές. Πάντα υπάρχει το άγχος του επανελέγχου και είναι μεγάλη η ανακούφιση όταν σου λένε ότι όλα είναι καλά. Όσο περνάει ο καιρός νιώθω τεράστια χαρά και μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα ότι δεν θα πεθάνω από καρκίνο του μαστού.
Φυσικά ο φόβος και το άγχος δεν φεύγουν ποτέ. Με τα χρόνια απλά δεν είναι τόσο έντονος. Προσπαθώ πάντα να σκέφτομαι θετικά και ότι οι εξετάσεις μου θα είναι καλές. Μετά τον καρκίνο του μαστού νιώθω ότι ξαναγεννήθηκα. Ότι μου δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Άγγιξα τον θάνατο και αυτό με έκανε να σκεφτώ πολλά. Έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου και να τον βάζω σε προτεραιότητα. Πριν αρρωστήσω η προτεραιότητά μου ήταν πάντα οι άλλοι. Τώρα πια έμαθα να με ακούω και να με φροντίζω. Μετά την περιπέτεια της υγείας μου αποφάσισα να ταξιδεύω όσο το δυνατόν περισσότερο με την οικογένειά μου. Είναι μία υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου. Βάζω πια πρώτα εμένα και μετά τα υπόλοιπα.
Τελικά η πρόληψη σώζει ζωές;
Φυσικά. Δεν πρέπει ποτέ να αμελούμε τις εξετάσεις μας. Αν προληπτικά δεν είχα κάνει εκείνη τη μαστογραφία, πιθανόν να μη μιλούσαμε σήμερα. Ήμουν πολύ μικρή για να πιστεύω ότι θα αρρωστήσω αλλά δυστυχώς συνέβη. Μάλιστα στο "Άλμα Ζωής” ήρθα σε επαφή με γυναίκες που νοσούσαν και ήταν νεότερες από εμένα. Όσο κι αν πιστεύουμε ότι δεν θα συμβεί σε εμάς, αυτό δεν ισχύει.
Πώς αποφάσισες να γίνεις εθελόντρια στο "Άλμα Ζωής”;
Μπήκε στη ζωήν μου μετά το χειρουργείο και λίγο πριν αρχίσω χημειοθεραπείες. Δεν ήξερα τι να πω στα παιδιά μου οπότε απευθύνθηκα στον σύλλογο. Οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι ψυχολόγοι με βοήθησαν πολύ με τις συμβουλές τους. Ένιωσα πολύ όμορφα, τόσο με τις επαγγελματίες όσο και με τις απλές γυναίκες που είχαν νοσήσει ή περνούσαν την ίδια κατάσταση με εμένα. Γνώρισα γυναίκες που είχαν νοσήσει πριν 20 και 30 χρόνια. Ήταν καλά, δυνατές και όμορφες. Σκέφτηκα ότι μπορώ κι εγώ να τα καταφέρω.
Κάθε πρώτη τρίτη του μήνα μαζευόμαστε και λέμε τα νέα μας. Μαθαίνουμε για τις δράσεις του συλλόγου. Το να μοιράζεσαι την εμπειρία σου σε ξαλαφρώνει. Ένιωσα ότι στο "Άλμα Ζωής” με καταλαβαίνουν. Όταν λοιπόν τελείωσα με τις θεραπείες και τα χειρουργεία αποφάσισα να γίνω εθελόντρια. Ήθελα να ανταποδώσω το καλό που μου έκαναν. Τη στήριξη και τη βοήθεια που είχα λάβει. Παίρνω τεράστια ικανοποίηση από την ενασχόλησή μου με το "Άλμα Ζωής”. Μέσα από την εκπαίδευση των εθελοντριών συνειδητοποίησα ότι έχω δύναμη να στηρίξω άλλες γυναίκες και να τις κάνω να νιώσουν καλά. Μέχρι πρόσφατα έκανα και στήριξη σε νοσοκομεία σε χειρουργημένες γυναίκες ή σε γυναίκες που υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες. Μεγάλο κομμάτι επίσης της δράσης του συλλόγου είναι είναι η ενημέρωση για την πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του μαστού. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι το 'Αλμα Ζωής” το νιώθω σαν δεύτερη οικογένειά μου.
Τι θα έλεγες σε μία γυναίκα που δίνει τον δικό της αγώνα ενάντια στον καρκίνο του μαστού;
Θα της έλεγα να έχει υπομονή και πίστη. Να πιστέψει στον εαυτό της για να μπορέσει να ξεπεράσει αυτή την περιπέτεια. Να πιστέψει ότι σύντομα θα έρθει η στιγμή που θα είναι καλά – το ευχόμαστε για όλες τις γυναίκες αυτό. Να ξέρει ότι το "Άλμα Ζωής” είναι δίπλα της. Να είναι αισιόδοξη και ότι θα έρθει η στιγμή που θα βλέπει τον ήλιο να ανατέλλει και θα είναι καλά.
Τι ελπίζεις για το μέλλον;
Ελπίζω να είμαι καλά. Να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν κι άλλο. Να περνάω καλά με την οικογένειά μου, με τον σύζυγό μου. Και κάποια στιγμή να πάψει να υπάρχει ο καρκίνος. Ελπίζω και εύχομαι να δω πολλές ανατολές ακόμα στη ζωή μου.
Ευχαριστούμε την Αντιγόνη Μελετίου που μοιράστηκε την ιστορία της αλλά και το "Άλμα Ζωής" για την πολύτιμη βοήθειά του.