Άραγε πόσες ταινίες υπάρχουν εκεί έξω που έχουν γίνει κομμάτι της συλλογικής ποπ κουλτούρας σε τέτοιο βαθμό, ώστε όλοι έχουν την εντύπωση πως τις έχουν δει, ακόμα και εάν δεν ισχύει, μόνο και μόνο επειδή κάποια ατάκα, μια σκηνή, ένα τραγούδι έχει γίνει μέρος της καθημερινής μαζικής επικοινωνίας; Να είναι πενήντα; Να είναι εκατό; Σίγουρα, πάντως, ανάμεσά τους βρίσκεται τα τελευταία τριάντα χρόνια το "Pulp Fiction" του Quentin Tarantino.
Μία από τις ταινίες - ορόσημα της δεκαετίας του ‘90, ξεκίνησε την πορεία της από το φεστιβάλ των Καννών όπου άμα τη εμφανίσει της εκμηδένισε τον ανταγωνισμό χάρη στη φρεσκάδα της και κέρδισε, νομοτελειακά σχεδόν, το Χρυσό Φοίνικα (υπό την προεδρία του Clint Eastwood!). Η ορμή με την οποία το "Pulp Fiction" ερχόταν να αλλάξει τα δεδομένα μπορεί να γίνει ακόμα πιο κατανοητή εάν λάβουμε υπόψη πως μαζί με τον Τarantino, μόλις στη δεύτερή του δουλειά, στην Κρουαζέτ διαγωνίζονταν, μεταξύ άλλων, ο Krzysztof Kieślowski ("Τρία Χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία"), ο Νanni Moretti ("Αγαπημένο μου Ημερολόγιο"), ο Abbas Kiarostami ("Through the Olive Trees") και ο Nikita Mikhalkov ("Ψεύτης Ήλιος"). Όλοι τους αδιαμφισβήτητα σπουδαίοι σκηνοθέτες οι οποίοι, ωστόσο, έμοιαζε σα να προέρχονται από μια οικεία και ακαδημαϊκή παράδοση, την ώρα που το "Pulp Fiction" έδινε την αίσθηση πως παρακολουθούσες κάτι καινούριο.
Η πρωτοτυπία, βέβαια, του φιλμ και κατά πόσο σαν έργο αποτελεί κάτι το αυθεντικό, συνιστούν ζητήματα προς συζήτηση που ακολουθούν το ίδιο, αλλά και συνολικά τη σκηνοθετική δουλειά του Τarantino, μέχρι σήμερα. Ένας βασικός λόγος είναι πως ανάμεσα στα κύρια εργαλεία του Αμερικανού είναι τα κλεισίματα του ματιού στο παρελθόν είτε ως καθαυτό χρονική συγκυρία είτε ως υφολογικό δάνειο. Όπως επίσης η χρήση στοιχείων από αλλοτινές ταινίες ως ανακυκλωμένη πληροφορία. Στο "Pulp Fiction", για παράδειγμα, ο ηχητικός καμβάς αποτελεί ένα κράμα soul, garage και surf rock των ‘60s, με το σάουντρακ να βασίζεται γερά σε διασκευές όπως το "Misirlou" (Dick Dale) και το "Son of a Preacher Man" (Dusty Springfield). Επιπλέον, υπάρχουν σαφείς συνδέσεις με εμβληματικά φιλμ όπως το αγωνιώδες "Όταν Ξέσπασε η Βία" (John Boorman, 1972), βλ. την τραυματική ενότητα κακοποίησης, αλλά και το ανατρεπτικό φιλμ νουάρ "Kiss Me Deadly" (Robert Aldrich, 1955) όπου αντίστοιχα χρησιμοποιείται μια βαλίτσα με… εκτυφλωτικό πλην άγνωστο περιεχόμενο σαν ένα μαγκάφιν. Όλα αυτά, δίνουν διάσταση ανεπιτήδευτου όσο και υπολογίσιμου κολάζ αισθητικών αναφορών που καθιστά την ταινία επιτομή του κινηματογραφικού μεταμοντερνισμού. Μια καλλιτεχνική κατηγορία που διαβάζεται εν μέρει ως "θάνατο της πρωτοτυπίας", αφού τα πάντα σε ένα έργο αποτελούν υπό μία έννοια αντιγραφή μιας αντιγραφής, αλλά ταυτόχρονα, επιτρέπει ψυχραιμότερες αναγνώσεις αν θυμηθούμε πως δεν υπάρχει παρθενογένεση. Το ότι σήμερα σα λογική επικρατεί αψήφιστα στο κατακλυσμένο από σίκουελ Χόλιγουντ δε βοηθά ιδιαίτερα το τελευταίο επιχείρημα, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
