Δεν μέτρησα πόσους παρτενέρ υποδέχτηκε η Στεφανία Γουλιώτη στις περίπου δεκατρείς ώρες παράστασης που παρακολούθησα το περασμένο σαββατοκύριακο στη Στέγη. Θα πρέπει να ήταν πάνω-κάτω οι μισοί από τους συνολικά 100 άνδρες κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης και σεξουαλικής ταυτότητας που μοιράστηκαν για περίπου 8 λεπτά ο καθένας τη σκηνή μαζί της στην 24ωρη περφόρμανς, "The second woman", σε σύλληψη, κείμενο και σκηνοθεσία της Anna Breckon και της Nat Randall, δύο καλλιτέχνιδων με έδρα την Αυστραλία. Για το όλο πρότζεκτ γράφτηκαν πολλά πριν παρουσιαστεί, εδώ αρκεί να θυμίσουμε ότι αυτούς τους 100 άνδρες η ηθοποιός τους αντίκριζε για πρώτη φορά επί σκηνής (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων κάποιων ηθοποιών/καλλιτεχνών), δεν είχε προηγηθεί καμία πρόβα μαζί τους, ενώ οι περισσότεροι δεν ήταν ηθοποιοί ούτε είχαν κάποια θεατρική εμπειρία. Το κείμενο της παράστασης αφορούσε μία σύντομη σκηνή (απο)χωρισμού, που όπως αποδείχτηκε άφηνε αρκετό χώρο για αυτοσχεδιασμό, γεγονός που προσέδωσε στην ούτως ή άλλως γοητευτική συνθήκη επιπλέον ενδιαφέρον καθώς την κατέστησε πολλαπλώς διαφωτιστική.
Είναι πολλά αυτά που μπορεί να ειπωθούν για την παράσταση (η λέξη χρησιμοποιείται κυρίως για χάρη συνεννόησης) και πρώτο απ’ όλα πως το όλο θέαμα αφενός αποδείχτηκε μία ανεκτίμητη εμπειρία (για τους θεατές, όπως υποθέτω φυσικά και για τους συμμετέχοντες και για την ηθοποιό) αφετέρου αποτέλεσε ένα πολύπλευρο πείραμα με θεατρικό, ανθρωπολογικό και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον. Από θεατρικής άποψης, τα λόγια είναι φτωχά για να αποδώσουν ό,τι βλέπαμε να εξελίσσεται μπροστά μας σε λούπα όλες αυτές τις δεκάδες ώρες: μία ηθοποιό πραγματικό "θηρίο" να ερμηνεύει την ίδια σκηνή -που όμως ποτέ δεν ήταν η ίδια!-, με διαφορετικό συμπαίκτη κάθε φορά και μπροστά μας να πραγματώνονται ένα σωρό κοινές αλήθειες που αφορούν στο θέατρο, όπως για παράδειγμα το ότι η ενέργεια της σκηνής εξαρτάται ευθέως από την ενέργεια και τη χημεία των συμμετεχόντων - ακόμη κι όταν τα λόγια είναι πάνω-κάτω τα ίδια, ακόμη κι όταν ο ένας από τους δύο συμμετέχοντες είναι πάντα ο ίδιος! Γίναμε, επίσης, μάρτυρες ενός πραγματικού masterclass υποκριτικής, και το σχόλιο δεν αναφέρεται σε τεχνικές δεξιότητες: η αλληλεπίδραση και η διάδραση της Στεφανίας Γουλιώτη με τους δεκάδες αυτούς άγνωστους συμπρωταγωνιστές της, η οξυδέρκεια, η ετοιμότητα, τα αντανακλαστικά της, το πώς αντλούσε από το παραμικρό που της "έδινε" ο καθένας και το επέστρεφε πίσω, αποδείχθηκαν όλα στιγμές μίας πυκνής, σπάνιας εμπειρίας - και που οφείλεται φυσικά και στο ίδιο το πρότζεκτ και στην πρωτότυπη σύλληψή του.
Για τις φυσικές αντοχές της, τι να ειπωθεί; Γι’ αυτόν τον πραγματικό άθλο που έφερε εις πέρας με αδιανόητη επιμονή και μεγαλειώδη δύναμη, ψυχική και σωματική. Αφήνοντας τη σκηνή της Στέγης τα ξημερώματα της Κυριακής κατά τις 4.30, με την ηθοποιό να βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα ύστερα από δώδεκα ώρες παράστασης, πίστευα πως είχα να κάνω με με μία άτρωτη υπερ-ηρωίδα. Όταν επέστρεψα το μεσημέρι της Κυριακής, λίγο πριν το (αποθεωτικό, όπως της άξιζε) φινάλε, προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα, βλέποντας πια μπροστά μου μια γυναίκα, έναν άνθρωπο, ένα ανθρώπινο σώμα, που έχει φτάσει στα όρια των αντοχών του και που παρ’ όλ’ αυτά συνέχιζε με τον ίδιο επαγγελματισμό, το ίδιο πείσμα, την ίδια πειθαρχία, την ίδια προσήλωση. Αν είδα πενήντα περίπου σκηνές της παράστασης, δεν υπήρξε ούτε μία κατά την οποία η Γουλιώτη να ξέχασε εκείνο το μικρό στραβοπάτημα που έκανε τη στιγμή που πήγαινε να καθίσει στην καρέκλα. Από την άλλη, δεν υπήρξε μία φορά σε αυτές τις πενήντα σκηνές, που να είπε με τον ίδιο τρόπο την ατάκα-απάντηση στον συμπρωταγωνιστή της, "όχι, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου".
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr