Διάβασα προχθές ανάρτηση φίλης στο Instagram που αναρωτιόταν γιατί δε βγαίνουν πια τόσο καλές ταινίες όσο το Seven, και κάπως δαγκώθηκα. Σίγουρα, μέσα από ένα μόνο κείμενο δε θα μπορούσαμε να καταλήξουμε κάπου, αλλά αυτομάτως έκανα τη σκέψη ότι ενδεχομένως το Wolfs να ήρθε την κατάλληλη στιγμή στο Apple TV+ για όσους θεωρούν ότι οι ταινίες πάσχουν τελευταία από... λάμψη.
Καταρχάς, και μόνο η συνύπαρξη δύο τύπων όπως ο Brad Pitt και ο George Clooney που συγκαταλέγονται στους πιο γοητευτικούς ηθοποιούς που πέρασαν ποτέ από το Χόλιγουντ είναι τόσο ενδιαφέρουσα ώστε να δημιουργεί προσδοκίες για το αποτέλεσμα. Το... οποίο αποτέλεσμα δε χρειάζεται να είναι τόσο βαρύγδουπο για να μείνει κανείς ευχαριστημένος βλέποντάς το.
Για κάποιο λόγο -ενδεχομένως και εξαιτίας της άπειρης προσφοράς περιεχομένου παντός είδους- έχουμε ξεχάσει ότι για να απολαύσουμε μία ταινία, δε χρειάζεται απαραίτητα να προβληματιστούμε, να καταναλώσουμε τροφή για σκέψη ή να εντοπίσουμε το υποβόσκον μήνυμα και να το μεταβολίσουμε. Μερικές φορές αρκεί απλώς να περάσουμε καλά και να ξεφύγουμε από την τετριμμένη ρουτίνα μας.
Τι συμβαίνει στο Wolfs
Η ιστορία ξεκινάει όταν μια εισαγγελέας Margaret (Amy Ryan) κάνει ένα one-night stand σε ένα ξενοδοχείο, και αυτό δεν πάει πολύ καλά. Για την ακρίβεια, ο συνοδός της (τον οποίο υποδύεται ο Austin Abrams) παίρνει κάποια ναρκωτικά, πηδά στο κρεβάτι, στη συνέχεια σκοντάφτει και πέφτει πάνω στο μίνι μπαρ. Μένει εκεί αναίσθητος, αιμόφυρτος και θεωρείται νεκρός. Εκείνη φρικάρει για τα καλά και καλεί έναν αριθμό, που ανήκει σε έναν επαγγελματία καθαριστή (Clooney) - κάποιον που μπορεί δηλαδή, να εξαφανίσει το "μικρό" της πρόβλημα.
Λίγο μετά την άφιξή του, η κατάσταση περιπλέκεται περισσότερο όταν εμφανίζεται ένας ακόμη (Pitt) που έχει κληθεί από το ξενοδοχείο, για να καθαρίσει τα χάλια που δημιούργησε ο δικός της. Τι συμβαίνει όταν ο υποτιθέμενος νεκρός, τελικά είναι ολοζώντανος; Δε θα επεκταθώ περισσότερο επί της πλοκής, για να έχει νόημα να δεις την ταινία.
Μπορώ όμως, να σταθώ σε μερικά σχόλια. Το φιλμ μπορεί να μη διαθέτει τρομερές εκπλήξεις, όμως δε στερείται στυλ και γοητείας. Ο ρυθμός είναι ενδιαφέρων και το σκηνικό στο ξενοδοχείο μπορεί να μοιάζει ότι διαρκεί πολύ περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε, εντούτοις εξυπηρετεί την υπόθεση όπως της αρμόζει, συνδυαστικά με τα χρονικά μπρος-πίσω.
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος για τον οποίο η κορύφωση μοιάζει πιο συναρπαστική από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Αναμφίβολα, οι τοποθεσίες και τα σκηνικά είναι αβανταδόρικα ως προς τη δημιουργία μίας πιο υποβλητικής ατμόσφαιρας.
Διαβάστε περισσότερα στο esquire.com.gr