"Πώς είναι να είσαι η μητέρα χιλιάδων νεκρών;" αναρωτιούνται οι Crass, το μνημειώδες anarchopunk συγκρότημα από την Αγγλία, στο ομώνυμο κομμάτι τους ["How does it feel (To be the mother of a thousand dead)"]. Η ρητορική ερώτηση απευθυνόταν στην πρωθυπουργό Margaret Thatcher, η οποία είχε μόλις εισβάλει στα νησιά Φώκλαντ. Κι αν σκεφτείτε, ΟΚ, τι πιο σύνηθες από μια μπάντα τέτοιου είδους να καταφέρεται ενάντια στην εξουσία, έχετε υπόψη ότι το παραπάνω αντι-θατσερικό αίσθημα είχε κατακλύσει τη βρετανική κοινωνία των 80s, και ειδικά όσους ασχολούνταν με οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Χωρίς να αναφερθούμε καν στη συνολική, ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της Μάγκι, όσον αφορά το σινεμά, μεταξύ πολλών άλλων, οι εν ενεργεία σκηνοθέτες της περιόδου είδαν τις κρατικές επιχορηγήσεις να περικόπτονται δραματικά και δεν ήταν λίγοι όσοι αντιμετώπισαν σοβαρό πρόβλημα βιοπορισμού. Είναι διάσημο το παράδειγμα του Ken Loach, ο οποίος αναγκάστηκε να εργαστεί στη διαφήμιση, ενάντια στα πιστεύω του, για να θρέψει την οικογένειά του. Το παράδοξο, ωστόσο, με αυτή την κατάσταση ήταν πως το μίσος για το θατσερικό καθεστώς παρήγαγε μια σειρά ρηξικέλευθων ταινιών (και δημιουργών), που αποδείχθηκαν επιδραστικές μέχρι σήμερα. Δεκατρείς εξ αυτών παρουσιάζονται από τις 30ές Νύχτες Πρεμιέρας στο αφιέρωμα "This is England", ένα χορταστικό πορτρέτο μιας ολόκληρης εποχής, το οποίο αποτελεί αυτονόητο must για κάθε σινεφίλ.
Η αλήθεια του δρόμου
Η νεοφιλελεύθερη εμμονή της Thatcher μεταφράστηκε για χιλιάδες Βρετανούς σε ακραία φτωχοποίηση, ιδίως σε βιομηχανικές επαρχιακές πόλεις – κάτι που, κατά κανόνα, προωθεί την αντικουλτούρα και δη τον πολιτισμό του δρόμου. Μία από τις σημαντικότερες πτυχές του ήταν, φυσικά, το προαναφερθέν πανκ, μια νιχιλιστική επίθεση στον καθωσπρεπισμό και την αριστεία, η οποία εν πολλοίς προσωποποιήθηκε στην περσόνα του Sid Vicious: του αλλοπρόσαλλου μπασίστα των Sex Pistols, ο οποίος στη σύντομη ζωή του πρόλαβε να αφήσει ένα έντονο, αν όχι αμίμητο, στίγμα. Ο σκηνοθέτης Alex Cox επιχείρησε να ψυχογραφήσει την περσόνα του στο "Σιντ και Νάνσι" (1986), έχοντας ως σημείο αναφοράς την προβληματική πλην όμως παθιασμένη σχέση του με τη Nancy Spungen και έναν νεαρό Gary Oldman στο ρόλο του Vicious. Πλάι στο πανκ, τα βρετανικά στενά δονούνταν επίσης στο ρυθμό της ρέγκε, του σκα και των (ορθόδοξων, όχι των άλλων) skinheads, οι οποίοι κατασκεύαζαν τα δικά τους κινητά τοτέμ από καλώδια, πικάπ και μεγάλα ηχεία, ήτοι τα soundsystems. Αυτά πρωταγωνιστούν στο "Babylon" (Φράνκο Ρόσο, 1980) όπου ένας νεαρός DJ προσπαθεί να επιβιώσει στο αφιλόξενο και γεμάτο ρατσιστική βία νότιο Λονδίνο. Σε new wave ρυθμούς, αλλά επίσης με έναν DJ ως κεντρικό ήρωα, κινείται το "Radio On" (Christopher Pettiet, 1979), ένα ασπρόμαυρο road movie στο οποίο συμμετέχει ο Sting.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr