Στον συντηρητικό μικρόκοσμό μου, ένα δυνατό συναίσθημα το αντιλαμβάνομαι ως κίνδυνο και να εκφραστώ ως αδυναμία. Μοιραία λοιπόν, σαρωτικές προσωπικότητες σαν αυτή της Τάνιας Τσανακλίδου μου ασκούσαν πάντοτε γοητεία και μία επιρροή για να μετακινηθώ συναισθηματικά έστω για λίγο. Για να δω τη ζωή λίγο αλλιώς. Όλα επάνω της, οι θηλυκές κινήσεις της, το πλατύ χαμόγελό της, το ζωηρό βλέμμα της, μαρτυρούν ότι η Τάνια επέλεξε να βουτήξει στη ζωή και να μείνει ανυπεράσπιστη απέναντι στις μεγάλες χαρές και στις μεγάλες λύπες.
Άκουσα με πολύ προσοχή τις μικρές εισαγωγές που έκανε από τη σκηνή του Παλλάς, πριν από κάθε της τραγούδι που επέλεξε η ίδια για να συνθέσουν τη μουσική παράσταση με την οποία γιορτάζει "50 καλοκαίρια και χειμώνες"
Ξεκινώντας είπε πώς ως παιδί δεν είχε σκεφτεί να γίνει τραγουδίστρια.΄Ηθελε να γίνει αστρονόμος ή γιατρός. Μέχρι που στα 8 της χρόνια, ένα μικρό αγοράκι, ο Κωστάκης, φορώντας ένα παπιγιόν και κρατώντας μία κιθάρα, στάθηκε μπροστά της και της τραγούδησε το "Ave Maria". Έγιναν κολλητοί και τραγουδούσαν πάντα και παντού. Ειδικότερα στις περαντζάδες τους στην παραλία της Θεσσαλονίκης, όπου η μικρή Τάνια ερμήνευε γεμάτη στόμφο "Το ηθοποιός σημαίνει φως". Στη συνέχεια, η Τάνια κάλεσε τον "Κωστάκη" της στη σκηνή, τον Κώστα Θωμαΐδη και τραγούδησαν μαζί με το ίδιο κέφι, όπως ήταν μικρά παιδιά.
Εκείνος κατέβηκε πρώτος στην Αθήνα στις αρχές του 70' και νοίκιασε ένα υπόγειο διαμέρισμα στην Πατησίων. Η Τάνια τον ακολούθησε και τη φιλοξένησε για λίγες εβδομάδες μέχρι να βρει το δικό της υπόγειο στο Παγκράτι. Κοιμόταν σε στρώμα θαλάσσης γιατί πού να έβρισε τα χρήματα για έπιπλα. Αλλά ήταν ευτυχισμένη.
Αναφερόμενη στην Eurovision η Τάνια Τσανακλίδου ερμηνεύει ξανά στο Παλλάς τον "Τσάρλι Τσάπλιν", κάνοντας μία μουσική στάση στο 1978, τη χρονιά που μας εκπροσώπησε στον ευρωπαϊκό μουσικό διαγωνισμό, με ελληνικό στίχο και ζωντανή ορχήστρα.
Επόμενος σταθμός η Πλάκα. Εκείνα τα χρόνια τα χαρακτήρισε "αριστούργημα" καθώς στις μπουάτ του κέντρου τραγουδούσαν ο Νίκος Ξυλούρης, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου. Αριστούργημα πλην των ημερών της Απόκριας, όπως ξεκαθάρισε. Εκείνες οι ημέρες ήταν φρίκη, καθώς οι μασκαράδες της εποχής, με πλαστικά ρόπαλα και σφυριά, έριχναν ξύλο στους διερχόμενους. "Ένα βράδυ που της έχω φάει πολύ γερά, πήρα το δρόμο για Παγκράτι με τα πόδια γιατί δεν έβρισκα ταξί. Έβρεχε και φυσούσε πολύ. Μία ριπή του ανέμου με έριξε κάτω. Ένιωσα τόσο αδύναμη και έκλαψα εκεί κάτω στο δρόμο. Έφτασα σπίτι μου στις τρεισήμισι το βράδυ. Αισθάνθηκα μεγάλη μοναξιά".
Για τους έρωτες είπε ότι τη "συνέτριψαν αλλά και τους συνέτριψε" και αυτές οι εμπειρίες την έκαναν να θέλει να τραγουδάει μόνο μινόρε. "Έτσι έγινα μινοράκιας", είπε.
Η πρώτη κρίση της ηλικίας τη "χτύπησε" στα 40, όταν σκύβοντας να σβήσει την τούρτα της (ήταν τοποθετημένη σε πιατέλα με καθρέφτη) είδε τα μάτια της πιο κουρασμένα. "Με χτύπησε ο χρόνος κατακούτελα", είπε γελώντας.
Στα 50 της είχε προαποφασίσει να σταματήσει το τραγούδι. Ο Μιχάλης Δέλτα όμως της άνοιξε έναν νέο μουσικό κόσμο, αυτόν της ηλεκτρονικής μουσικής και έτσι ξεκίνησε νέες μουσικές περιπλανήσεις. Μαζί με τον καλό της φίλο, ερμήνευσε κάποια από τα ωραιότερα κομμάτια της.
Αλλά αρκετά δεν αποκάλυψα; Τα υπόλοιπα στο θέατρο Παλλάς, απόψε, Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου, στις 9 το βράδυ.
Συντελεστές:
Kαλλιτεχνική Επιμέλεια, Τάνια Τσανακλίδου
Διεύθυνση ορχήστρας, Ενορχηστρώσεις Νεοκλής Νεοφυτίδης
ΜΟΥΣΙΚΟΙ
Κώστας Νικολόπουλος: κιθάρες
Νίκος Παπαϊωάννου: τσέλο
Δημήτρης Τσεκούρας: μπάσο
Νίκος Κατσίκης: μπουζούκι
Φώτης Σιώτας: βιολί
Βασίλης Παναγιωτόπουλος: τρομπόνι – ακορντεόν
Γιώργος Δούσος: φλάουτο κλαρίνο
Γιάννης Αγγελόπουλος: ντράμς
Δημήτρης Σίντος: πλήκτρα
Νεοκλής Νεοφυτίδης: πιάνο
Ηχοληψία: Παναγιώτης Πετρονικολός - Μανόλης Ζαννίδης
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης