Αν κάθε φορά που οι δημοσιογράφοι ρωτούσαμε τους stand up κωμικούς για την πολιτική ορθότητα και τη woke culture έμπαινε ένα ευρώ στην τσέπη τους, τώρα θα διάβαζαν το Esquire αραχτοί και λάιτ από κάποιο εξωτικό νησί ως δισεκατομυριούχοι. Τόσο συχνά καλούνται να απαντήσουν σε σχετικές ερωτήσεις που αφορούν είτε τη φερόμενη ως "δολοφονία" της κωμωδίας από τη νέα –πολιτικά ορθή– τάξη πραγμάτων είτε τον προσδιορισμό του τι περικλείει η "ομπρέλα" του σύγχρονου χιούμορ και τι όχι. Μία αντίστοιχη, άλλωστε, έθεσα προσωπικά και στον Διονύση Ατζαράκη, τη συνέντευξη του οποίου βρίσκεις στο καλοκαιρινό μας τεύχος, αλλά και εδώ.
Για τους λάτρεις των ορισμών, παρότι το "woke" είναι ένα αγγλικό επίθετο που σημαίνει "επαγρύπνηση εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων" –δηλαδή σημαίνει κάτι καλό– σύμφωνα με τη Wikipedia, ο όρος φέρεται πλέον να έχει αρνητική χροιά με το επιχείρημα ότι οι πρακτικές γύρω του καταλήγουν παραβιαστικές ως προς την ελευθερία του λόγου, προωθώντας συστηματικά νεοφιλελεύθερες πολιτικές φίλα προσκείμενες σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (όπως ΛΟΑΤΚΙ+, φεμινίστριες, ακτιβιστές πάσης φύσεως κ.λπ.).
Δεν πρέπει να ξαφνιαζόμαστε που οι μη μυημένοι στον μετα-πανδημικό κόσμο του 2020 υποστηρίζουν σθεναρά ότι η λεγόμενη "woke" κουλτούρα προορίζεται να είναι η κηδεία του αυθόρμητου γέλιου, αποστειρώνοντας τον κόσμο της τέχνης και καταπνίγοντας τη δημόσια συζήτηση.
Τα νέα φαινόμενα ανέκαθεν πυροδοτούσαν δίπολα υπέρ και κατά τους, συνεπώς είναι απόλυτα αναμενόμενο οι μεν να αισθάνονται ότι απειλείται η κεκτημένη τους κοινωνική και συχνά επαγγελματική θέση λόγω πεποιθήσεων και βιογραφικού, οι δε συχνά να υπεραναλύουν καταστάσεις που ενδεχομένως να μην κρύβουν εσκεμμένες προσβολές και δόλο, με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι μεν.
Στους πρώτους παρεμπιμπτόντως –αν και αρκετά προστατευμένος καθότι βετεράνος και πολυεκατομμυριούχος– συγκαταλέγεται και ο 70χρονος πια Jerry Seinfeld, o οποίος πρόσφατα στα podcasts του New Yorker και του Bari Weiss δήλωσε ότι "ο κόσμος χρειάζεται την κωμωδία και δεν τη βρίσκει" και ότι του λείπει "η κυρίαρχη αρρενωπότητα των JFK, Mohammed Ali, Sean Connery και Howard Cosell", αντίστοιχα.
Ο Ricky Gervais, από την άλλη, "αψηφά το woke κατεστημένο" στην πράξη στοχεύοντας σε καταπιεσμένες ομάδες, όπως η κοινότητα των τρανσέξουαλ με αμφιλεγόμενα "αστεία" και στη συνέχεια αναρωτιέται γιατί στοχοποιείται με μίσος στο διαδίκτυο. Το μίσος αυτό οφείλεται προφανώς στη woke κουλτούρα, αλλά, στην πραγματικότητα, ο ορισμός χρησιμοποιείται ως βολικό εργαλείο για να θυματοποιηθεί ο ίδιος και οι κωμικοί εκείνοι που δεν συμβαδίζουν με την εποχή, παράγοντας υλικό που δεν είναι τόσο αστείο όσο τους λέει ο εγωισμός τους.
Διαβάστε περισσότερα στο esquire.com.gr