Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω πει και πόσες περισσότερες το έχω σκεφτεί. Η υπομονή μου εξαντλείται κάθε φορά που ετοιμάζω τα παιδιά για το σχολείο, κάθε φορά που τους λέω να κλείσουν την τηλεόραση, να πλύνουν τα δόντια, να βάλουν τις πιτζάμες. Είναι λες και αποφασίζουν να τα κάνουν όλα αργά και βασανιστικά- για μένα- που απλά τρέχω να προλάβω όλες τις δουλειές. Και κάπου εκεί θα βγει από το στόμα μου ένα αγανακτισμένο "κάνε πιο γρήγορα”, που συνήθως ακολουθείται από ένα "αμάν”.
Αυτή η φράση που οι περισσότεροι λέμε στα παιδιά με τόνο που δηλώνει εκνευρισμό και ανυπομονησία, δημιουργεί -σύμφωνα με τους ειδικούς- μεγάλο άγχος στα παιδιά. Όχι το άγχος που θα τους κινητοποιούσε να βιαστούν ή μια παρότρυνση να κάνουν πιο γρήγορα. Ένα άγχος που δεν τους επιτρέπει να εστιάσουν σε αυτό που κάνουν, να πάρουν τον χρόνο τους και να νιώσουν ότι έχουν την συμπαράστασή μας.
Είναι σαν να προσπαθούν να κάνουν κάτι όσο καλύτερα μπορούν και εμείς να είμαστε πάνω από τα κεφάλια τους και να τους φωνάζουμε "’αντε τελείωνε” και "δεν είναι αρκετό αυτό που κάνεις”. Γιατί παρά το γεγονός ότι εμείς πιστεύουμε ότι επίτηδες δεν κάνουν γρήγορα ή ότι ξεχνάνε να κάνουν αυτό που είπαμε και κάνουν κάτι άλλο, εκείνα απλά είναι σε άλλη αναπτυξιακή φάση. Μαθαίνουν να ακολουθούν οδηγίες, μαθαίνουν να εστιάζουν σε μια δουλειά, προσπαθούν να τα καταφέρουν.