Στο πρώτο παιδί ήμουν διαφορετική μαμά. Δεν είχα μάθει να διαχειρίζομαι τις ενοχές και τις τύψεις που ένιωθα επειδή δεν είχα ετοιμάσει πάντα το τέλειο φαγητό για το παιδί, επειδή δεν περνούσα όσο χρόνο ήθελα μαζί του ή δεν αντιδρούσα πάντα όπως έπρεπε. Στο δεύτερο μωράκι μου όλα ανατράπηκαν. Ο χρόνος έγινε ακόμα λιγότερος, όμως είχα πια μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ότι θα τα καταφέρω. Ήξερα, εξάλλου, ότι δίνω στα παιδιά μου την αγάπη και τη φροντίδα που χρειάζονται. Και παρά την έλλειψη χρόνου, ένα από τα πράγματα που κατάφερα είναι να πηγαίνω κάθε μέρα με τα παιδιά μου στην παιδική χαρά. Εκεί τρώγαμε το σνακ μας, παίζαμε μαζί, περνούσαμε χρόνο παρατηρώντας τα δέντρα και το χώμα και τα παιδιά μου γνώριζαν άλλα παιδάκια της ηλικίας τους.
Η μόνη δυσκολία ήταν τα σνακ των παιδιών. Έβλεπα μαμάδες να φέρνουν από το σπίτι ταπεράκια με πουρέ λαχανικών, ψωμάκι με αβοκάντο, γαλατάκι ή ό,τι άλλο είχαν ετοιμάσει. Εγώ όχι μόνο δεν προλάβαινα γιατί δούλευα μέχρι την ώρα που θα πηγαίναμε στις κούνιες, αλλά δεν είχα τόσο οργανωμένη κουζίνα με φρέσκα υλικά πάντα στο ψυγείο μου.
Επειδή τα παιδιά μου δεν πίνουν πολύ γάλα, ήθελα πάντα το σνακ να περιέχει γαλακτοκομικά. Αρχικά έπαιρνα μαζί μου τυράκι, αλλά τα παιδιά δεν χόρταιναν ή ζήλευαν τα σνακ των άλλων παιδιών.
Διαβάστε περισσότερα στο themamagers.gr