Τις προάλλες είδα δύο κοπέλες να διαβάζουν στο ίδιο βαγόνι. Η πρώτη, κοντά στην ηλικία μου, με κοκάλινα γυαλιά και φουντωτά μαλλιά, καθόταν και διάβαζε τα άρθρα του Roth Joseph. Η άλλη, πιο νέα, στεκόταν ακριβώς δίπλα μου και μόλις είχε ξεκινήσει το "Δεν ήμουν πια άνθρωπος" του Dazai. Ανεβαίναμε προς Κηφισιά και ήταν απόγευμα.
Το τελευταίο διάστημα μένω στην αδερφή μου, σ’ ένα σπίτι με κήπο. Όταν ξυπνάω βλέπω δέντρα, γάτες και κοράκια. Γράφω τα πρωινά και μετά κατεβαίνω στο κέντρο. "Ο καθαρός αέρας με πνίγει", λέει με στόμφο ο φίλος της Λουίζ στις "Νύχτες με πανσέληνο". Τρεις ταινίες έχω δει στη ζωή μου. Η μία είναι του Ρομέρ.
Μετά την προβολή, φεύγω από το Άστορ και τρέχω να προλάβω τον ηλεκτρικό. Το βαγόνι μισοάδειο. Είναι Κυριακή, μεσάνυχτα. Προσπαθώ να διαβάσω την αυτοβιογραφία του Retsori. Μερικές φορές δεν αρκεί να γράφεις πολύ καλά. Κάποιες φορές μάλιστα δεν αρκεί να γράφεις ούτε πάρα πολύ καλά. Οι λέξεις πρέπει να σε δαγκώνουν. Ίσως φταίει η νύστα. Ένα ζευγάρι κάθεται μπροστά μου και φιλιέται. Η κοπέλα έχει μικρά αραιά δόντια. Το αγόρι έχει κουρέψει τα μαλλιά του "μπόμπα". Πρέπει να πηγαίνουν λύκειο. Ίσως ζήσουν μαζί για πάντα. Ίσως χωρίσουν πριν το καλοκαίρι. Ποιος ξέρει;
Αφήνω το βιβλίο και κοιτάζω από το παράθυρο. Μετά το Μαρούσι, δεν υπάρχει ψυχή στο βαγόνι. Με πιάνει πανικός πως το τρένο δεν θα σταματήσει πουθενά και θα φτάσει στην άκρη της νύχτας. Όποιος έχει δύο σπίτια, χάνει το μυαλό του.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
