Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί μου ασκούσε τέτοια γοητεία η προσωπικότητά της Αλίκης. Ίσως γιατί καταλάβαινα ότι παίρνει πολλές αναγνώσεις. Δεν είναι ότι δεν βρίσκω ομορφιά στην απλότητα ενός χαρακτήρα, αλλά η περίπτωση της Αλίκης με τις διαφορετικές πτυχές και τα πολλά επίπεδα, μου κεντρίζει αμείωτα το ενδιαφέρον. Αν ήταν απλά το φωτογενές πλάσμα που είχε αναπτύξει μία μυστική γλώσσα με τον κινηματογραφικό φακό, σίγουρα θα την είχα προσπεράσει. Θα την είχαμε προσπεράσει.
Γελούσε καθημερινά και μέρα που δεν γελούσε τη θεωρούσε χαμένη. Όμως ήταν και σκεπτόμενο άτομο, ψαγμένη όσο δεν φαντάζεσαι με τη δουλειά της, με ροπή στη μελαγχολία. Κάποτε είχα διαβάσει κάτι προσωπικές της σημειώσεις και είχα μείνει άφωνη με τον τρόπο που σκεφτόταν και εκφραζόταν. Σίγουρα χαμελαίων. Ανάλογα με τον άνθρωπο που συναστραφόταν, αναδυόταν και μία διαφορετική Αλίκη. Αληθινή και αυτή. Ήταν άλλη με τη μάνα της και τα αδέρφια της, άλλη με τον γιο της, άλλη με τη Νότα, άλλη με τους συνεργάτες της, με τους φίλους της. Και με τον κάθε φίλο της, άλλη. Και με τον κάθε σύντροφό της άλλη. Και πιστεύω ότι κανείς δεν τη γνώρισε εντέλει ολοκληρωτικά. Ότι εκεί που νόμιζαν ότι την έπιαναν, εκείνη τους ξεγλιστρούσε. Και ότι αυτό είναι το μυστικό της γοητείας της. Ότι ήταν άπιαστη. Ίσως είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η μόνη σταθερά της, ήταν η περσόνα της Αλίκης. Αυτή για την οποία μόχθησε για χρόνια ολόκληρα. Η Αλίκη που όλοι γνωρίζουμε, που δεν έλεγε ποτέ την ηλικία της και αυτοσαρκαζόταν με τα χρόνια της, το πειραχτήρι, το μικρό παιδί που αρνήθηκε να μεγαλώσει, η επιτομή της χάρης, το εγχώριο star system, η εργασιομανής, η δαιμόνια θιασάρχης, η καλύτερη manager του εαυτού της, η μακιγιέρ που έκανε τα μάτια της να φαίνονται τεράστια, η ανταγωνιστική, η τελειομανής, η γυναίκα που συνεχώς έκανε δίαιτα και πεινούσε, που ήξερε να ποζάρει και μιλούσε πάντα κοιτάζοντας την κάμερα, αργά αργά, παίρνοντας χίλιες στροφές το μυαλό της πριν εκφέρει κάθε της λέξη.
Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι ανάλογο σήμερα. Τα ονόματα που θα μπορούσαν να πούμε ότι τη διαδέχτηκαν είναι μετρημένα και δεν έχουν πετύχει αυτή την ταύτιση με το κοινό, στο βαθμό που το έκανε εκείνη. Δεν ξέρω αν κανείς έχει και τη γενναιοδωρία της. Η Αλίκη τα έδωσε όλα στο κοινό. Δεν κράτησε τίποτα για εκείνη. Ίσως για αυτό, σε εκείνες τις στιγμές που την έπιαναν οι μελαγχολίες της, πριν ακόμα σπάσει τη βαριά ατμόσφαιρα με κάποιο αστείο της, μονολογούσε ότι τελικά άφησε τη ζωή της "αμεταχείριστη".