Αίσθηση προκάλεσε στη φετινή απονομή Όσκαρ το γεγονός πως απουσίαζαν σχεδόν εντελώς δηλώσεις για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση μεσούντων πολέμων, ιδίως του πιο πρόσφατου στο Ισραήλ. Το Χόλιγουντ, που άλλοτε αποτελούσε ευκαιρία να επηρεαστεί το ευρύ κοινό από τα μηνύματα των λαμπερών αστέρων, τώρα τήρησε σιγή ιχθύος. Εκτός από τον Cillian Murphy που παραλαμβάνοντας το Βραβείο του Ά Ανδρικού ρόλου για το Όπενχάιμερ το αφιέρωσε στους ειρηνοποιούς και βέβαια τον σκηνοθέτη της ταινίας "Ζώνη Ενδιαφέροντος", Jonathan Glazer.
Παραλαμβάνοντας το βραβείο της Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας, ο βρετανός Glazer, εβραϊκής καταγωγής επιτέλους μίλησε ανοιχτά, χωρίς να φοβηθεί τις επιπτώσεις. Η ταινία του άλλωστε θα μείνει, κατά τη γνώμη μας, στην ιστορία του κινηματογράφου. Πρόκειται για ένα σύγχρονο σχόλιο πάνω στο Ολοκαύτωμα, το παράλογο, την ανθρώπινη φύση, την εμπορευματοποίηση του πόνου και τη μόνη ηλιαχτίδα στο κακό: την καθαρή αγάπη και την καλοσύνη έστω και μιας χούφτας ανθρώπων.
Στο σεμνό και σύντομο λόγο του ο Glazer είπε: "Όλες οι επιλογές που κάναμε (στην ταινία) έγιναν για να μας καθρεφτίσουν και να μας φέρουν αντιμέτωπους με το τώρα- όχι για να πούμε "Κοιτάξτε τι έκαναν τότε", αλλά για να πούμε "Κοιτάξτε τι κάνουμε τώρα". Η ταινία μας δείχνει που μπορεί να οδηγήσει η απανθρωποίηση, στα χειρότερά της. Διαμόρφωσε το παρελθόν και το παρόν μας. Τώρα στεκόμαστε εδώ ως άνθρωποι που έρχομαστε αντιμέτωποι με την εβραϊκότητά μας και το γεγονός πως το Ολοκαύτωμα εργαλειοποιείται από ένα καθεστώς που οδήγησε σε σύγκρουση τόσους αθώους ανθρώπους. Είτε πρόκειται για τα θύματα της 7ης Οκτωβρίου (το κοινό τον διέκοψε εδώ με χειροκροτήματα) στη Γάζα είτε για τη διαρκή επίθεση στη Γάζα, όλοι θύματα της απανθρωποίησης- Πώς αντιστεκόμαστε; (χειροκροτήματα). Η Aleksandra Bystroń-Kołodziejczyk, το κορίτσι που λάμπει στην ταινία, όπως και στη ζωή έκανε αυτή την επιλογή. Αφιερώνω αυτό το βραβείο στη μνήμη της και στην αντίστασή της. Σας ευχαριστώ".
Ποια ήταν η Aleksandra Bystroń-Kołodziejczyk
Στην ταινία βλέπουμε εμβόλιμα σκηνές που έχουν γυριστεί με θερμική κάμερα νυκτός και βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις σκηνές της υπόλοιπης ταινίας, σαν να παρακολουθούμε δηλαδή μια παράλληλη ιστορία. Σε αυτή ένα νεαρό κορίτσι βγαίνει το βράδυ με τα πόδια ή το ποδήλατό της για να κρύψει φρούτα στα σημεία που δούλευαν μέχρι τελικής πτώσης οι κρατούμενοι του Άουσβιτς. Ανάμεσα στις τσουγκράνες θα έβρισκαν ένα μήλο ή ένα αχλάδι, όταν λιμοκτονούσαν. Το κοριτσάκι αυτό ήταν αληθινό πρόσωπο.
Πρόκειται για την Πολωνή Aleksandra Bystroń-Kołodziejczyk, η ιστορία της οποίας μπορεί να διαβαστεί στα ημερολόγια και τις επιστολές της, τα οποία έχουν διατηρηθεί προσεκτικά από την πολωνική ένωση Stowarzyszenia Auschwitz Memento.
"Καθώς δεν ήταν δυνατόν να φέρουμε τρόφιμα ή φάρμακα [στο στρατόπεδο] κατά τη διάρκεια της ημέρας, πηγαίναμε τη νύχτα", αναφέρεται σε μια καταχώρηση στο ημερολόγιο, εξηγώντας τις νυχτερινές εξορμήσεις της Aleksandra για να περάσει λαθραία τρόφιμα στο Άουσβιτς.
Η Bystroń-Kołodziejczyk γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1927 στο Brzeszcze, μια πόλη που απέχει λιγότερο από έξι μίλια από το Άουσβιτς ΙΙ-Μπίρκεναου. Ο πατέρας της ήταν τοπογράφος σε τοπικό ορυχείο. Η μητέρα της βοήθησε στην ίδρυση του νοσοκομείου της πόλης. Η αντίσταση ήταν μέρος της ζωής της οικογένειας καθώς και ο προπάππους της Aleksandra είχε πολεμήσει στην εξέγερση του Ιανουαρίου του 1863 κατά των Ρώσων τσαρικών κατακτητών."Ήταν Πολωνός πατριώτης και προσπάθησε να εκπαιδεύσει τα παιδιά του σε αυτό το πνεύμα", έγραψε η Bystroń-Kołodziejczyk στο ημερολόγιό της.
Τον Απρίλιο του 1940, ο γερμανικός στρατός που κατέλαβε την πόλη λεηλάτησε το ορυχείο όπου εργαζόταν ο πατέρας της Aleksandra, συλλαμβάνοντας τον ίδιο μαζί με άλλους Πολωνούς αξιωματούχους. Κρατήθηκαν από την Γκεστάπο για δύο εβδομάδες πριν μεταφερθούν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου.
"Οι συνθήκες ήταν τρομερές. Οι κρατούμενοι εξαναγκάζονταν σε βαριά χειρωνακτική εργασία και τρέφονταν με μία φέτα ψωμί την ημέρα και έναν αραιό ζωμό από φύλλα τεύτλων και φαγόπυρο", αφηγείται. "Η πείνα τους ήταν τόσο μεγάλη που έτρωγαν το φλοιό των δέντρων. Μια μέρα βρήκαν ένα ποντίκι στο δοχείο της σούπας και οι κρατούμενοι πήγαν αμέσως να το φάνε".
Διαβάστε περισσότερα στο womantoc.gr