"Εντάξει χαίρομαι προφανώς για τον γάμο των ομόφυλων αλλά δεν πανηγυρίζω και τόσο όσο ορισμένοι στρέιτ φίλοι μου" μου έλεγε γκέι φίλος το Σάββατο το πρωί χαζεύοντας την οδό Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη (η οποία μοιάζει να συμπυκνώνει την Αθήνα από το Κολωνάκι ως την Ομόνοια, όπως το έθεσε αμπελοφιλοσοφώντας), καθώς περπατούσαμε με τις όμορφες σομόν τσάντες του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ανά χείρας που απεικονίζουν το φιλί δυο αντρών με την πένα του σκηνοθέτη Δημήτρη Παπαϊωάννου. Σχολιάζοντας τις ταινίες που είχαμε δει στο πολύ ενδιαφέρον queer αφιέρωμα του φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με τίτλο "Citizen Queer" αλλά και τη συγκινητική "Λεσβία" της Τζέλης Χατζηδημητρίου για την εκ των έσω φροντίδα της λεσβιακής κοινότητας της Ερεσού (πέραν της δεδομένης εγκυκλοπαιδικής αξίας ενός τέτοιου queer αρχείου και ανεξαρτήτως της όποιας ρομαντικοποίησης), η συζήτηση πήγε στο κατά πόσο το ταυτοτικό ζήτημα προβάλλεται υπερβολικά έναντι άλλων θεμάτων, τη στιγμή που ο πληθωρισμός καλπάζει, τα Τέμπη παραμένουν ατιμώρητα και η αντιπολίτευση μοιάζει πιο διασπασμένη από ποτέ.
Δυστυχώς η επικαιρότητα το ίδιο βράδυ, με το απαράδεκτο περιστατικό ομοφοβικής/ τρανσοφοβικής επίθεσης στον ίδιο τόπο, την οδό Αριστοτέλους, με πρωταγωνιστές μεταξύ άλλων εφήβους, ήρθε να μας διαψεύσει ανατριχιαστικά επιβεβαιώνοντας τη σημασία του να διεκδικείς διαρκώς την ορατότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ και κάνοντας ακόμη πιο επίκαιρη τη θεματολογία μεγάλου μέρους του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Δεν είμαι η πλέον κατάλληλη να αναλύσω τα αίτια του φαινομένου, ως μητέρα εφήβου πάντως έχω να καταθέσω ότι το ζήτημα θέλει άμεσα θεσμικές παρεμβάσεις και παρακολούθηση, καθότι η Ακροδεξιά ρητορική έχει βρει εύφορο έδαφος στους έφηβους ανεξαρτήτως οικονομικού-κοινωνικού-γεωγραφικού-πολιτισμικού περιβάλλοντος, όπως μου επιβεβαιώνουν καθημερινά φίλοι γονείς, που δεν είναι ούτε Μακεδονομάχοι, ούτε ακροδεξιοί ούτε ΠΑΟΚτζήδες…, και, ενώ θεωρούν ότι έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους, συχνά μαθητές Γυμνασίου "καλών" ιδιωτικών σχολείων της Αθήνας, ως ανοιχτόμυαλους, φεμινιστές, τα βρίσκουν μια ωραία πρωία να τσιτάρουν Andrew Tate και να υπερασπίζονται την απαγόρευση των αμβλώσεων!
Το Σημείο για τη μελέτη και την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς και ο διευθυντής του και νυν πρόεδρος της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων Κωστής Παπαϊωάννου έχει αναλύσει, μεταξύ άλλων, τη διάχυση των ιδεών της alt-right με τον μανδύα της "προστασίας" της προσωπικότητας των παιδιών με αφορμή και τον ηθικό πανικό που ενορχηστρώθηκε με αφορμή την ταινία "Αγόρια στο Ντους” και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, η συμπεριληπτικότητα αλλά και η χρήση των social media και το πώς να θωρακίζεσαι έναντι των fake news είναι ανάγκη να ενταχθούν άμεσα στο σχολικό περιβάλλον και όχι εν έτει 2024 να χρειάζεται να συμπληρώνουμε υπεύθυνες δηλώσεις για να παρακολουθήσουν τα λυκειόπαιδά μας ενημέρωση για την αντισύλληψη.
Επιστρέφοντας στο Φεστιβάλ και τη διεκδίκηση της ορατότητας, ο ορισμός του διάσημου και πολύ δημοφιλούς και στην Ελλάδα συγγραφέα Εντουάρ Λουί περί του αυθεντικού ως αυτού που γινόμαστε και όχι αυτό που μας επιβάλλεται από το οικογενειακό-κοινωνικό-γεωγραφικό περιβάλλον μες στο οποίο γεννηθήκαμε αποκτά άλλη βαρύτητα μες στο συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως και η επιμονή του συγγραφέα στην ανάδειξη του ταξικού ζητήματος παράλληλα με τις διεκδικήσεις της ταυτότητας. Μας το ξαναθύμισε το κατά τ’ άλλα μάλλον διεκπαιρεωτικό ντοκιμαντέρ "Οι βίοι του Εντουάρ Λουί" του Φρανσουά Καϊγιά που είδαμε στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπως και τις μικρές-μεγάλες αλλαγές που μπορεί να εμπνεύσει η τέχνη και ο λόγος στις ζωές των ανθρώπων, ειδικότερα σε νεαρή ηλικία, όπως συνέβη στον γεννημένο ως Εντύ Μπεγκέλ σε ένα εργατικό περιβάλλον της επαρχιακής Γαλλία συγγραφέα που επανεπινόησε τον εαυτό του καταγράφοντάς την "Αλλαγή: μέθοδο" με σαγηνευτικό, επιδραστικό τρόπο στα βιβλία του που κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Αντίποδες.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
