Βλέποντας τα πλάνα με τα δύο παιδιά να διασχίζουν με ταχύ βήμα την πλατεία Αριστοτέλους ειλικρινά ήταν σα να πέρασε ο φόβος τους και η δίκαιη οργή τους μέσα από την οθόνη μου. Δέχτηκαν φτυσιές και βρισιές, γιουχαΐσματα, θερμοκέφαλων που συχνάζουν στην κεντρική πλατεία της συμπρωτεύουσας και μάλλον αισθάνονται ότι τους ανήκει ο δημόσιος χώρος. Οι γνωστοί βαρύμαγκες που σε αγριοκοιτούν και φτύνουν δίπλα σου, επιδεικτικά. Που θα σβήσουν το τσιγάρο τους στο πάτωμα και θα πετάξουν επιδεικτικά κάτω το πλαστικό μπουκαλάκι με το νερό. Θύματα της ψυχολογίας του όχλου. Ως επί το πλείστον απαίδευτοι και εύκολα χειραγωγήσιμοι. Και δειλοί. Γιατί είχαν διασφαλίσει την αριθμητική υπεροχή τους πριν προβούν στην επίθεση στα δύο παιδιά. Από τους 21 που συνέλαβαν, οι περισσότεροι ήταν ανήλικοι και αλλοδαποί, με καταγωγή από την Αλβανία και τη Γεωργία και οι υπόλοιποι Έλληνες. Σίγουρα δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν το κύμα οργής που ξεσήκωσαν με τις κατάπτυστες πράξεις τους. Και θα εντυπωσιάστηκαν όταν συνειδητοποίησαν ότι τα δύο μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, εκείνο το βράδυ δεν ήταν μόνα τους. Είχαν στο πλάι τους, όλους εκείνους που αντέδρασαν στην ασχήμια που φέρουν και θα συνεχίζουν να εκφράζουν στην καθημερινότητά τους. Στον τρόπο που οδηγούν, που παρκάρουν, που μιλούν, που διασκεδάζουν, που αντιλαμβάνονται την αισθητική, που υπερασπίζονται την απαιδευσιά τους και αρνούνται να κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Τα κακά νέα είναι ότι θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε καθώς ευτυχώς ζούμε σε μία δημοκρατική χώρα και τα καλά νέα είναι ότι κατάλαβαν ότι εκείνοι ήταν μόνοι τους στην πλατεία. Και αυτό αρκεί για να περιορίσουν το ''ταπεραμέντο'' τους και την ''εξωστρέφειά'' τους. Είναι δειλοί είπαμε.