Σήμερα το λέμε bullying, καθώς κάποτε δεν είχε όνομα. Ή ακόμα χειρότερα αντιμετωπιζόταν ως πλάκα, χοντρό αστείο ή καβγάς μεταξύ παιδιών. Το 2024 όμως είμαστε σε θέση να μιλάμε ανοιχτά για τον σχολικό εκφοβισμό που με την επέλαση της τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας, δυστυχώς έχει πάρει και άλλες μορφές και διαστάσεις. Και άλλη διάρκεια. Πλέον ένα βίαιο περιστατικό δεν μένει στο προάυλιο ή στην τουαλέτα ενός σχολείου, όπως παλαιότερα. Καθώς σε περίπτωση που κάποιος σηκώσει την κάμερα του smartphone, το παιδί που κακοποιήθηκε βιώνει το ίδιο μαρτύριο κάθε φορά που κάποιος θα βλέπει ή θα προωθεί το βίντεο.
Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Αν σκεφτούμε πόσο δύσκολο είναι για εμάς, τους ενήλικες να διαχειριστούμε ένα υβριστικό/ προσβλητικό/ χλευαστικό δημόσιο σχόλιο ή το εφιαλτικό σενάριο της διαρροής μίας φωτογραφίας ή βίντεο στα social media, χωρίς τη συγκατάθεσή μας, ας αναλογιστούμε τις διαστάσεις που θα έπαιρνε κάτι αντίστοιχο στα μαθητικά μας χρόνια. Που οι περισσότεροι κομπλεξαριζόμασταν για το τίποτα. Στα μαθητικά χρόνια νομίζω πώς το μόνο που θες είναι να μην ξεχωρίζεις και να απασχολείς και επιζητάς διακαώς την αφομίωση και την αποδοχή. Είναι πολύ σκληρό όταν αντ' αυτής της αποδοχής, αισθάνεσαι αποστασιωμένος, παράξενος, περίγελος, θυμωμένος, θλιμμένος και απεγνωσμένος. Μην σας φαίνεται υπερβολική η λέξη, καθώς στα παιδιά στους εφήβους, η ένταση των συναισθημάτων είναι στο φουλ και το μαθητικό και σχολικό περιβάλλον είναι ο μικρόκοσμός μας. Φυσικά δεν θα ισχύει για πάντα αυτό, αλλά πολύ φοβάμαι πώς οι πληγές που δημιουργούνται εκείνα τα χρόνια σε ακολουθούν για όλη σου τη ζωή. Απόδειξη το κείμενο που έγραψε ο Δημήτρης Παπανικολάου με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα του Σχολικού Εκφοβισμού. Ο πρώην μπασκετμπολίστας και προπονητής που έχει διαγνωστεί στο φάσμα του αυτισμού, έγραψε ότι του "ξύπνησαν άσχημες μνήμες".
"Δεν μου αρέσει να είμαι γκρινιάρης.
Δεν μου αρέσει η θυματοποίηση.
Απο τότε που γεννήθηκα , προτίμησα να είμαι αγωνιστής και να είμαι της αντίληψης ότι δεν έχει σημασία τι θα σου έρθει στην ζωή, αλλά τι θα κάνεις εσυ γι αυτό.
Σήμερα όμως παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού ήρθαν κακές μνήμες.
Δεν θα πρέπει να είναι ανάγκη να ενεργοποιεί κανείς όλη την Ελλάδα, για να απλώσει ένα δίχτυ προστασίας πάνω απο το παιδί του και κατ επέκταση απο πολλά ''διαφορετικά'' παιδιά ακόμα.
Πέρα απο τα κατασταλτικά μέτρα, απο το σπίτι, απο το σχολείο, απο την γειτονιά, θα πρέπει να εξηγηθεί η διαφορά της παιδείας απο την προπαίδεια", έγραψε στο μήνυμά του.
Το να συνυπογράψουμε πόσο σημαντική είναι η παιδεία στο θέμα το σχολικού εκφοβισμού δεν έχει νόημα. Παρότι όμως δώσαμε όνομα στη σχολική βία, εκείνη συνεχίζει να υπάρχει και να αγριεύει. Δεν έχω να περάσω κάποιο βαρύγδουπο μήνυμα ή μότο, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι έχω μετανιώσει οικτρά και ντρέπομαι για τα παιδιά που δέχτηκαν εκφοβισμό μπροστά στα μάτια μου και εγώ δεν είχα αντιδράσει. Ίσως φοβόμουν και εγώ εκείνους τους μάγκες που από όσο μαθαίνω δεν κατάφεραν και πολλά στη ζωή τους. Και σκέφτομαι πολύ συχνά εκείνον τον συμμαθητή μου, τον Γιώργο, με τα γυαλάκια του και τις γκρι ανοιχτόχρωμες φόρμες, στο νηπιαγωγείο, που του είχαμε ζωγραφίσει τη φόρμα του με πολύχρωμους μαρκαδόρους. Μετά λυπήθηκα και ''κάρφωσα'' τους συμμαθητές μου στη δασκάλα και μαζέψαμε λεφτά για να του αγοράσουμε καινούργια φόρμα. Αλλά και πάλι δεν εξιλεώθηκα. Ίσως τελικά τα χρώματα των μαρκαδόρων να έφυγαν από τη γκρι φόρμα του, αλλά η ντροπή και οι ενοχές που ένιωσα τότε, από εμένα δεν έφυγαν ποτέ.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
