Δεν υπάρχουν, στα αλήθεια, πολλοί σκηνοθέτες οι οποίοι μπορούν να γυρίσουν ένα σενάριο με ήρωα έναν καθαριστή δημόσιων τουαλετών και να το κάνουν να μοιάζει με ποίηση. Ένας που πρόχειρα έρχεται στο μυαλό είναι ο Άκι Καουρισμάκι, αλλά σίγουρα ένας ακόμα είναι ο εμβληματικός Wim Wenders ("Τα Φτερά του Έρωτα", "Παρίσι, Τέξας"), ο οποίος το υλοποίησε στη νέα υποψήφια για Όσκαρ ταινία του "Υπέροχες Μέρες". Στο φιλμ, το οποίο τοποθετείται στην Ιαπωνία, πρωταγωνιστεί ο σημαντικός ηθοποιός Κότζι Γιακούσο στο ρόλο του εν λόγω καθαριστή, του Χιραγιάμα, ο οποίος τηρεί πιστά μια φιλήσυχη ρουτίνα, ώσπου ένα πρόσωπο από το παρελθόν τον επισκέπτεται αιφνιδιαστικά. Περισσότερα για όσα συμβαίνουν, μοιράζεται ο Wenders με το "α" παρακάτω.
Προτού περάσω στις "Υπέροχες Μέρες", εάν θέλετε, πείτε μου πώς νιώσατε όταν πρόσφατα απονείματε την τιμητική Χρυσή Άρκτο στον Μάρτιν Σκορσέζε, κατά τη διάρκεια του 74ου Φεστιβάλ Βερολίνου;
Ήταν μια πολύ συγκινητική και τιμητική στιγμή που οργανώθηκε άψογα από την Μπερλινάλε. Νομίζω πως ο Μάρτι ήταν ευχαριστημένος από το λόγο μου. Αλλά, την ίδια ώρα ήταν πολύ όμορφο να νιώθεις το δέος και τη συγκίνηση του κοινού απέναντι στο έργο του. Χαίρομαι πολύ που βρισκόμουν εκεί.
Έχετε μια μακρά σχέση με την Ιαπωνία που πηγαίνει πίσω για δεκαετίες. Έχετε ζήσει εκεί, έχετε γυρίσει ταινίες… Τι είναι αυτό που σας ενέπνευσε να επιστρέψετε στη χώρα;
Στην αρχή η μοναδική σχέση που είχα με την Ιαπωνία ήταν κινηματογραφική. Δηλαδή, βλέποντας ταινίες των Ακίρα Κουροσάβα, Κέντζι Μιζογκούτσι και Γιασουτζίρο Όζου μεταξύ άλλων, οι οποίες με εισήγαγαν σε έναν ολοκαίνουριο πνευματικό κόσμο, αλλάζοντας τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη ζωή και το σινεμά. Η πρώτη φορά που ταξίδεψα στην χώρα ήταν το 1977, με κύρια αποστολή να παρακολουθήσω περισσότερα φιλμ του Όζου. Εκείνη την εποχή ελάχιστα ήταν διαθέσιμα στο εξωτερικό, διότι οι Ιάπωνες δεν πίστευαν πως θα υπήρχε ενδιαφέρον για το έργο του. Έτσι, χρειάστηκε να πάω εγώ να τις βρω και να τις παρακολουθήσω στην Ιαπωνική Ταινιοθήκη χωρίς καν υπότιτλους. Ορισμένες, πάλι, είχα την ευκαιρία να τις δω πάνω σε μονταζιέρα, γιατί δεν ήταν τυπωμένες σε οποιαδήποτε μορφή. Είχα συναρπαστεί.
Δε γνωρίζω ακριβώς το λόγο, αλλά εξαρχής ένιωθα σαν το σπίτι μου στην Ιαπωνία. Τα επόμενα χρόνια επέστρεφα διαρκώς εκεί, έκανα το "Tokyo-Ga" (1985) που αφορά τον Όζου, αφορμή χάρη στην οποία γνώρισα το διευθυντή φωτογραφίας με τον οποίο γύρισαν μαζί είκοσι ταινίες. Αργότερα ακολούθησε ακόμα ένα ντοκιμαντέρ, το "Notebook on Cities and Clothes" με το σχεδιαστή μόδας Γιότζι Γιαμαμότο, όπως επίσης ένα μέρος από το "Μέχρι το Τέλος του Κόσμου" (1991). Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, γοητεύτηκα από μια σειρά στοιχείων του ιαπωνικού πολιτισμού, όπως η αγάπη για τα μικρά πράγματα της ζωής.
Τώρα, σχετικά με τις "Υπέροχες Μέρες", είναι μια ταινία που γράφτηκε αποκλειστικά για την πόλη του Τόκιο. Δε θα τη γύριζα πουθενά αλλού. Όλα ξεκίνησαν όταν με κάλεσαν να δω τη δουλειά δεκαπέντε αρχιτεκτόνων, οι οποίοι, ενώ κύρια ενασχόλησή τους είναι ο σχεδιασμός κτιρίων για τράπεζες και μουσεία, αποφάσισαν να κατασκευάσουν μερικές δημόσιες τουαλέτες. Μου προτάθηκε να γυρίσω κάτι γύρω από αυτήν την πρωτοβουλία και κάπως έτσι προέκυψαν οι "Υπέροχες Μέρες". Αυτό που ήθελα, βασικά, ήταν να μιλήσω για τη σημασία του να υπηρετείς τον άλλο και του να επιζητάς το κοινό καλό. Είναι ιδέες που σκεφτόμουν πολύ κατά τη διάρκεια της πανδημίας, γιατί αναρωτιόμουν εάν θα βρίσκαμε βελτιωμένους τρόπους να συνυπάρχουμε όταν θα τελείωνε. Φυσικά κάτι τέτοιο δε συνέβη, αντιθέτως, ζούμε πολύ πιο επικίνδυνα και βλαβερά.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
