Αυτές τις ημέρες θυμάμαι έναν συμμαθητή μου στο δημοτικό στο Παγκράτι. Θυμάμαι το όνομα και το επίθετό του. Ήταν ένα όμορφο και μαζεμένο παιδί. Ο συμμαθητής μου λοιπόν διέφερε από τα υπόλοιπα αγόρια και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα ακούσει με κάποια παιδική αφορμή, να δέχεται την ίδια προσβολή. Και εκείνος κάθε φορά έκλαιγε. Και εγώ κάθε φορά ντρεπόμουν που τύχαινε να είμαι αυτήκοος μάρτυρας και έκανα ότι δεν είχα ακούσει, σκεπτόμενη ότι έτσι ίσως δεν αισθανόταν τόσο άσχημα. Δεν τον υποστήριζα όμως. Όπως δεν το έκανα για κανέναν που μπορεί να δεχόταν κοροϊδευτικά σχόλια όπως "χοντρός", "φυτό", "χαζός" κτλ. Φοβόμουν πώς αν υποστηρίξω τον συμμαθητή μου που μπορεί να δεχόταν προσβολές, θα έπαιρνε και εμένα η μπάλα.
Και σκέφτομαι αν σήμερα εκείνος ο συμμαθητής μου θυμάται εκείνα τα δάκρυα στους διαδρόμους του δημοτικού σχολείου. Και αν αισθάνθηκε ότι δικαιώθηκε με την ψήφιση του νόμου που του προσφέρει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες προοπτικές με εκείνα τα παιδιά. Πολύ φοβάμαι όμως πώς για κάποιο άλλο παιδί που ακούει σήμερα τις ίδιες προσβολές στους διαδρόμους ενός άλλου σχολείου, δεν θα αλλάξουν πολλά. Σήμερα, πολλοί μιλούν για νίκη της αγάπης. Αν το ζητούμενο είναι η ισότητα και η ισονομία τότε μιλάμε για μία νίκη. Αν όμως ένα από τα ζητούμενα είναι και η αποδοχή, δεν είμαι και τόσο σίγουρη.
Η ψήφιση του νόμου σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, δεν θα έπρεπε να συνδέεται με την αποδοχή. Αυτή είναι άλλη ιστορία. Η αποδοχή είναι μία προσωπική ιστορία. Μπορείς άνετα να συνεχίζεις να δικάζεις με ένα βλέμμα τον διπλανό σου για τον τρόπο ζωής του (που δεν αποδέχεσαι). Με ένα γύρισμα της πλάτης. Με ένα τράβηγμα του παιδιού σου προς το μέρος σου όταν διασταυρωθείτε με ένα ομόφυλο ζευγάρι που πιστεύεις ότι θα του προκαλέσει σύγχυση. Πιστεύει στα αλήθεια κανείς ότι όσοι ψήφισαν υπέρ του νόμου ή σχολιάζουν θετικά στα τηλεοπτικά παράθυρα τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, έχουν φτάσει στην αποδοχή; Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιες είναι οι ζυμώσεις και οι διαδικασίες που φέρνουν την αποδοχή, την ευγένεια ή την αγάπη. Ίσως αυτά τελικά να έρχονται και από εκεί που δεν τα περιμένεις. Από εκείνον τον παππού που χωρίς να του το έχει δείξει κανείς, συστήνει περήφανα στο καφενείο τον ομοφυλόφιλο εγγονό ή την ομοφυλόφιλη εγγονή του. Τη μαμά που γίνεται φίλη με τον σύντροφο ή τη σύντροφο του γιου της ή της κόρης της. Με τον μπαμπά που θεωρούσες στενόμυαλο και σήμερα συμμερίζεται τη χαρά σου.
Από την άλλη, δεν πιστεύω ότι όσοι προβληματίστηκαν για την ψήφιση του νόμου είναι απλά ρατσιστές. Θα είναι και ομοφυλόφιλοι ανάμεσά τους. Και εγώ κάποια ερωτηματικά σχετικά με το θέμα της μητρότητας, καθώς ο ρόλος της μητέρας είναι πρωταρχικός στη διαμόρφωση μίας προσωπικότητας και δεν συμφωνώ με το να προαποφασίζεται να γεννηθεί ένα παιδί χωρίς τη μητέρα του, στην περίπτωση της παρένθετης μητρότητας. Από την άλλη, σίγουρα δεν πιστεύω ότι ένας γονιός είναι καταλληλότερος να υιοθετήσει ένα παιδί επειδή είναι straight. Καταλήγοντας, καταλαβαίνω και τη χαρά αλλά και τον προβληματισμό που προκάλεσε η ψήφιση του νομοσχεδίου. Επειδή δεν ζούμε στα έδρανα της Βουλής και φαντάζομαι ότι δεν θα σταματήσουν να κυλούν τα δάκρυα των παιδιών επειδή ψηφίστηκε ένας νόμος, αλλά επειδή θα τα κοιτάξουμε από το ύψος της αγάπης.