Για να πούμε την ιστορία της ζωής του Nelson Mandela (1918-2013) από πολιτική σκοπιά, θα πρέπει να πιάσουμε το νήμα κάπου στο 1944, όταν ο 26χρονος τότε Νοτιοαφρικανός δικηγόρος -που του έμελλε να εξελιχθεί στον πλέον εμβληματικό αγωνιστή του κινήματος κατά του απαρτχάιντ και στον πρώτο έγχρωμο πρόεδρο της πατρίδας του- έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, της παλαιότερης πολιτικής οργάνωσης των μαύρων στη Νότια Αφρική.
Τα ειρηνικά χρόνια και η Σφαγή του Σάρπβιλ
Με τον καιρό, ο Mandela εξελίχθηκε αρχικά σε ηγέτη της νεανικής πτέρυγας του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου και το 1952 σε αναπληρωτή εθνικό του πρόεδρο. Μέχρι το 1960, υποστήριζε την ειρηνική αντίσταση ενάντια στο απαρτχάιντ αλλά μετά από τη Σφαγή του Σάρπβιλ, όταν οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίον των άοπλων μαύρων διαδηλωτών που ζητούσαν ίσα δικαιώματα, άλλαξε τακτική και βοήθησε στην οργάνωση μιας παραστρατιωτικής πτέρυγας εντός του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, που ως σκοπό είχε να ξεκινήσει ανταρτοπόλεμο ενάντια στην κυβέρνηση της λευκής μειονότητας.
Τα χρόνια της φυλακής
Λίγο μετά, το 1961, συνελήφθη για εσχάτη προδοσία αλλά στη συνέχεια αθωώθηκε. Το 1962, όμως, συνελήφθη ξανά για παράνομη έξοδο από τη χώρα. Καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση, ποινή την οποία άρχισε να εκτίει στις φυλακές του Robben Island, στις οποίες επικρατούσαν απάνθρωπες συνθήκες. Το 1964 δικάστηκε ξανά κατηγορούμενος για σαμποτάζ και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, μαζί με άλλους ηγέτες του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου.
Τα πρώτα δεκαοκτώ από τα είκοσι επτά χρόνια που πέρασε συνολικά στη φυλακή, ο Mandela τα εξέτισε υπό άθλιες συνθήκες στις φυλακές του Robben Island (που πλέον έχουν χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco), σε ένα μικρό κελί χωρίς κρεβάτι και χωρίς τρεχούμενο νερό, ενώ υποβαλλόταν σε καταναγκαστική εργασία σε ένα λατομείο. Τα υπόλοιπα, τα εξέτισε σε άλλη τοποθεσία, όπου τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό.
Διαβάστε περισσότερα στο esquire.com.gr