Μιλάει γρήγορα και κελαριστά. Είναι εξαιρετικά εύστροφη με μπόλικο χιούμορ που ξεπηδά στη συζήτησή μας φυσικά. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να επιδείξει την εξυπνάδα της ή το χιούμορ της, στοιχείο που βρίσκω γοητευτικό. Εκφράζεται συχνά με ψυχολογικούς όρους και πιστεύει πώς μέσα από τη συνειδητότητα και την αυτοπαρατήρηση, όχι μόνο ανακαλύπτει τον εαυτό της αλλά μαθαίνει να τον αγαπά και περισσότερο. Ως ηθοποιός είναι ευρέως αποδεκτή. Η Νάντια Κοντογεώργη είναι ένα πηγαίο ταλέντο. Κλισέ θα μου πεις. Πέρα για πέρα αληθινό θα σου απαντήσω εγώ. Φέτος, συστήνεται με τη σκηνοθετική της ιδιότητα στο έργο του Λάνφορντ Γουίλσον, "Burn This", με πρωταγωνιστές τέσσερις ήρωες, την Άννα, τον Πέιλ, τον Μπάρντον και τον Λάρρυ.
Η Άννα και ο Λάρρυ θρηνούν τον φίλο τους Ρόμπι, που σκοτώθηκε σε ναυτικό δυστύχημα με τον σύντροφό του. Η Άννα ανακαλύπτει στην κηδεία του πως η οικογένειά του δεν έχει ιδέα πως ο Ρόμπι ήταν ομοφυλόφιλος, ούτε βέβαια πως εργαζόταν σαν χορευτής. Στις δύσκολες στιγμές που ακολουθούν, αποδεικνύεται πως ο επί σειρά ετών σύντροφός της, Μπάρτον, επιτυχημένος σεναριογράφος του Χόλιγουντ, αποτυγχάνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μετά από λίγο, ο αδερφός του Ρόμπι, o Πέιλ, εισβάλει στο σπίτι, και μία θυελλώδης σχέση ανάμεσα σ’ αυτόν και την Άννα γεννιέται, πέρα από τη ζώνη ασφαλείας και των δύο.
Ναντια, ο Wilson είχε πει σε μία συνέντευξή του, ότι ξεκίνησε να γράφει τις σελίδες του Burn it, επάνω σε μία κρίση άγχους, κρίση πανικού, πριν ακόμα του φύγουν τα συμπτώματα. Το βρήκα πολύ ωραίο.
Είναι πολύ ωραίο γιατί εκφράζει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού πια. Έτσι εμπνεύστηκε ο Wilson λοιπόν τον χαρακτήρα του Πέιλ που είναι πολύ λογικό να αισθάνεται το ίδιο, καθώς βρίσκεται ανάμεσα στο πένθος και στον έρωτα. Όταν βιώνεις λοιπόν τον μεγάλο φόβο για τον θάνατο και τον μεγάλο φόβο για το άνοιγμα της ζωής του έρωτα, είναι λογικό να σε πιάσει κρίση πανικού.
Δηλαδή ένα τραυματικό γεγονός τον μετακίνησε και τον ώθησε στην καλλιτεχνική δημιουργία. Πιστεύεις ότι χρειαζόμαστε τελικά τέτοιου είδους σπρωξίματα, ωθήσεις, για να ξεκουνηθούμε, έστω και άτσαλα;
Πάντα συμβαίνει αυτό. Για να μετακινηθούμε είτε θα πρέπει να έχουμε φτάσει σε ένα σημείο συνειδητότητας, μέσα από την αυτοπαρατήρηση ή να μας φέρει κάτι η ίδια ζωή.
Σου έχει τύχει κάτι ανάλογο; Να βιώσεις κάτι που αρχικά να είπες γιατί σε εμένα και σε βάθος χρόνου να είδες ότι συνέβαλε στο προχώρημά σου;
Βέβαια. Και έτσι πρέπει να βλέπεις τα πράγματα. Αλλιώς παραμένεις βαλτωμένος στο παρελθόν ενώ η ζωή προχωράει μπροστά. Το να μην επιτρέψεις δηλαδή στη ζωή να σε πάρει από το χέρι, μόνο σύγκρουση μπορεί να προκαλέσει. Σίγουρα όταν βιώνεις μία δύσκολη κατάσταση, πάντα είναι επώδυνο. Εγώ προσπαθώ να αντιλαμβάνομαι κάτι που μου συμβαίνει είτε ως μάθημα, είτε ως θαύμα. Έτσι τα φιλτράρω τα πράγματα. Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τη ζωή είναι ως μάθημα αγάπης, απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους. Οπότε τα μαθήματα θα μας έρθουν και με τον εύκολο και με τον δύσκολο τρόπο.
Πώς αντιδράς στις δύο περιπτώσεις;
Όταν έρχονται με τον εύκολο τρόπο προσπαθώ να μου επιτρέπω να τα χαίρομαι και να τα απολαμβάνω και όταν έρχονται μέσα από τις δυσκολίες, έχω επίγνωση ότι κάποια στιγμή θα ησυχάσει η τρικυμία, θα δω τα πράγματα πιο καθαρά και ίσως καταλάβω γιατί μου συμβαίνουν.
Μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς και τις δυσκολίες εκείνες που κάποια στιγμή όλοι θα κληθούμε να βιώσουμε;
Νομίζω ότι είμαστε μία γενιά που μεγαλώσαμε με πολλούς φόβους. Η δική μας γενιά έχει κοινές διαδρομές ψυχικά. Είμαστε μία γενιά αρκετά τρομαγμένη που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε πώς θα προλάβουμε τον κίνδυνο. Και αυτός ο τρόπος σκέψης θα μπορούσε να είναι ένα ωφέλιμο εργαλείο όσο δεν είναι εμμονικός και αυτοκαταστροφικός. Είναι ένας τρόπος σκέψης που και εγώ μεγαλώνοντας προσπαθώ να αποβάλλω αλλά εννοείται ότι ήμουν καλά προγραμματισμένη να σκέφτομαι έτσι.
Ναι έτσι σκεφτόμαστε, να προλάβουμε τον κίνδυνο
Είναι αποτέλεσμα του τεράστιου στρες που βιώνουμε. Όταν το στρες είναι τόσο μεγάλο, ο νους θα πάει σε συνεχή αναμόχλευση και στο φόβο.
Εσύ έχεις μηχανισμούς για να αντιμετωπίσεις αυτό το στρες;
Γενικώς το τι θα επιτρέψω σε μία συνέντευξη στη δημόσια εικόνα μου ή στον περιφερειακό μου κύκλο για να αντιληφθεί το τι στρες βιώνω, είναι διαφορετικό από αυτό που βιώνω εγώ στην καθημερινότητα μου και στο σπίτι μου. Ή το βράδυ όταν πέφτω να κοιμηθώ ειδικά εν όψει μίας πρεμιέρας που είναι και η πρώτη μου σκηνοθετική δουλειά. Επειδή λοιπόν είμαι πολύ αγχώδης βρέθηκα στην ανάγκη να το διαχειριστώ για να μην αποτελεί εμπόδιο. Για να είμαι καλά πάνω από όλα. Στράφηκα στην ψυχοθεραπεία που συνεχίζω και κάνω. Στον διαλογισμό που βρίσκω ένα καταπληκτικό εργαλείο. Και συνεχίζω αυτή τη διαδρομή να επιβιώσω ψυχικά σε έναν κόσμο που είναι πολύ δύσκολος. Σε έναν κόσμο που είναι συντονισμένος στο υψηλό στρες. Σκεφτόμουν σήμερα ότι όταν ήμασταν στο γυμνάσιο μιλούσαμε στα σταθερά τηλέφωνα λίγο πριν κοιμηθούμε με τις φίλες μας, με τις ώρες. Και αυτό θα ήταν το ένα από τα πέντε τηλεφωνήματα που λαμβάναμε στην ημέρα. Τώρα το κινητό χτυπάει πέντε φορές το λεπτό. Δεν είναι φυσιολογική συνθήκη για έναν άνθρωπο να έχει συνεχώς ερεθίσματα. Ούτε οπτικά, ούτε ακουστικά.
Ισχύει αυτό που λες. Η φύση έχει άλλους ρυθμούς.
Γι' αυτό όταν είσαι σε επαφή με τη φύση, αλλάζει όλο μας το σύστημα και βρισκόμαστε σε μία υγεία. Και ξαναθυμόμαστε ποιοι είμαστε.
Τι σε άγγιξε στο έργο του Wilson και αποφάσισες με αυτό να συστηθείς σκηνοθετικά;
Το έργο το είχα δει στο Μπροντγούει το 2019. Όταν είδα την παράσταση αυτή είδα έναν εξαιρετικό Adam Driver που με καταγοήτευσε. Και μπήκα στη διαδικασία μετά, να αναζητήσω ξανά το έργο και να το ξαναδιαβάσω. Στην παράσταση που είχα δει, υπήρχε μόνο ο Adam Driver και οι υπόλοιποι ρόλοι λειτουργούσαν περιφερειακά για να φωτίσουν αυτή την ξεχωριστή προσωπικότητα. 'Οντως ο Adam Driver μας είχε ένα κοινό, σε ένα κατάμεστο θέατρο που γελούσαμε και κλαίγαμε ανά δευτερόλεπτο. Εμείς έχουμε στο ρόλο του Πέιλ τον Κίμωνα Κουρή που επίσης είναι καταπληκτικός ηθοποιός και επίσης μπορεί να το προκαλέσει αυτό. Όμως αυτό που με είχε στεναχωρήσει τότε, είναι ότι ένιωθα ότι η γυναίκα στο έργο, η Άννα που στη δική μας παράσταση υποδύεται η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, αφέθηκε στο παρασκήνιο σε εκείνη την παράσταση στο Mπρόντγουέϊ.
Ο Κίμωνας Κουρής στο ρόλο του Πέιλ και η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου στο ρόλο της Άννας.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι στην παράσταση που σκηνοθετείς ήρθε η ώρα για την Άννα να φωτιστεί.
Ακριβώς. Η Άννα είναι μία γυναίκα με τρεις άνδρες που λειτουργούν ως στερέοτυπα. Ο σύντροφος που προσφέρει μία σταθερότητα αλλά με μία συναισθηματική αποστασιοποίηση. Ωστόσο δίνει την προοπτική της δημιουργίας της οικογένειας. Είναι ο Μπάρτον που υποδύεται ο Ιβάν Σβιτάιλο.
Ο Ιβάν Σβιτάιλο στο ρόλο του Μπάρτον
Είναι ο gay συγκάτοικος με τον οποίο η Άννα είναι οικεία μαζί του για τον λόγο ότι έχει ανεπτυγμένη τη θηλυκή του πλευρά. Είναι γνωστό ότι όταν ένας άνδρας είναι εντάξει με τη θηλυκή του πλευρά, δεν θεωρείται απειλητικός γιατί η πατριαρχία έχει βάλει πολύ βαθιά τα θεμέλια της και στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Και μετά ο Πέιλ, ένα πολύ αρσενικό ον, ομοφοβικό, αλλά με πολλά γοητευτικά χαρακτηριστικά ταυτόχρονα. Βλέπουμε λοιπόν αυτή τη γυναίκα να απορροφά όλες τις ενέργειες, όπως έχει εκπαιδευτεί το θηλυκό να κάνει και η ίδια να μεταστρέφεται, να μεταμορφώνεται πια και να γίνεται η ίδια δημιουργός και ηγέτης της ζωής της. Εγώ εκεί ταυτίστηκα. Αυτό κάνω με αυτή την παράσταση. Λέω τη δική μου αλήθεια, το κάνω πολύ προσωπικό και μετά ό,τι γίνει.
Ποια κομμάτια της σκηνοθετικής δουλειάς απολαμβάνεις και ποια σε δυσκολεύουν;
Αυτά που απολαμβάνω είναι και αυτά που με δυσκολεύουν. Όπως σε όλα σε αυτή τη ζωή. Το ότι δουλεύω με φίλους μου, με κάνει και αισθάνομαι ασφαλής. Όλοι σε αυτή την παράσταση είμαστε φίλοι, όχι μόνο οι ηθοποιοί και θα ήθελα αυτή η δουλειά να λειτουργήσει προσθετικά στη σχέση μας.
Ως ηθοποιός έχεις πάρει πάρα πολύ καλές κριτικές και είσαι ευρέως αποδεκτή. Έχεις την ίδια αγωνία για την αποδοχή που θα έχεις με τη νέα σου ιδιότητα;
Ναι φυσικά, αλλά είναι από τις σκέψεις που προσπαθώ να αποβάλω. Το αν θα πάει μία παράσταση καλά ή όχι δεν το ξέρει ποτέ κανείς, μέχρι να μπει το κοινό. Όσο έμπειρός ή σπουδαίος και αν είναι. Αυτό είναι το μαγικό στο θέατρο. Κάνεις πάντα ό,τι καλύτερο μπορείς, παλεύεις για τη μαγεία, αλλά αν αυτή θα δημιουργηθεί θα το δούμε όταν συμβεί.
Στην υπόθεση του έργου τώρα, ο συγκάτοικος δύο φίλων της Άννας και του Λάρρυ, χάνεται σε ναυτικό δυστύχημα με τον σύντροφό του. Η οικογένειά του δεν είχε ιδέα για τη σεξουαλικότητά του, ούτε για το γεγονός ότι ήταν χορευτής.
Δεν ήξεραν τίποτα για εκείνον. Όπως έχει συμβεί τα προηγούμενα χρόνια σε πολλές οικογένειες και εύχομαι να σταματήσει να συμβαίνει. Οι φίλοι του τον ήξεραν πολύ καλύτερα από την οικογένειά του. Αυτό συμβαίνει σε πολλές οικογένειες, αν είσαι διαφορετικός σε σχέση με την προσδοκία των γονιών σου. Είναι σκληρό. Αλλά είναι η ζωή πολλών συνανθρώπων μας. Είναι πολύ κοινή ιστορία, από το 1987 στη Νέα Υόρκη μέχρι το 2024 στην Ελλάδα. Συμβαίνει.
Πιστεύεις ότι το coming out είναι δύσκολο ακόμα για κάποιους ανθρώπους;
Προφανέστατα ναι. Αλλά ευτυχώς γίνονται βήματα ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να απελευθερωθούν και να βιώσουν τον εαυτό τους αυθεντικά. H Ελλάδα πάντα καθυστερεί σε αυτά τα πράγματα, αλλά χαίρομαι γιατί σταδιακά υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία.
Σε ενοχλεί το ερώτημα αν είσαι υπέρ ή κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών; Θέλω να πω ποιος είναι ο ειδικός για να απαντήσει για τα δικαιώματα του διπλανού του...
Αυτές οι ερωτήσεις μου εμένα φαίνονται αστείες για τον λόγο ότι ρωτάμε τον έναν και τον άλλον, ώστε να πάρουμε διαφορετικές απόψεις για να ταυτιστεί ο χ ή ο ψ. Ή για να πέσουμε στον άλλον και να τον φάμε ή για να μάθουμε ποιος είναι προοδευτικός. Το θετικό είναι τα πράγματα αλλάζουν και φυσικά πρέπει να υπάρχει ισονομία και να έχουν τα ίδια δικαιώματα είτε είναι ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι. Αυτά τα πράγματα είναι αυτονόητα και ήδη καθυστερήσει αλλά καλό είναι που γίνονται.
Το έργο μιλάει για την καταλυτική δύναμη του έρωτα. Εσύ αισθάνεσαι όμορφα όταν ερωτεύεσαι; Ή σε αποσυντονίζει λίγο η ανασφάλεια που μπορεί να σου προκαλεί;
Όπως όλοι άνθρωποι νομίζω ότι βιώνω τον έρωτα. Όλα για εμένα έχουν θετικά και όλα αρνητικά στοιχεία. Έχουν κόστος αλλά και αξία. Έχω πάρει και μαθήματα από τον έρωτα, έχω απολαύσει και τον έρωτα. Και πάντα τον βλέπω ως τον μετακινητή μου. Είχε έρθει ο Δημήτρης Καραγιάννης, ο γνωστός ψυχιάτρος στο Φλερτ και μας είχε πει ότι ο έρωτας έρχεται για να μας ενηλικιώσει γιατί για πρώτη φορά ένα πρόσωπο γίνεται πιο σημαντικό από τους γονείς μας. Όταν πρωτοερωτευόμαστε. Έτσι αντιλαμβάνομαι τον έρωτα και στην ενήλικη ζωή. Είναι εκείνος που μας βοηθά να περνάμε τις πίστες. Να αλλάζουμε. Όταν αφηνόμαστε στον έρωτα βγαίνουμε αλλαγμένοι.
Αν φοβόμαστε να αφεθούμε;
Και αυτό μάθημα είναι. Αλλά μετά παραμενεις ο προηγούμενος εαυτός σου. Επιλογή είναι και αυτή.
Ο τίτλος της παράστασης στα ελληνικά αποδίδεται "Κάψ'το". Και καταστροφή και διασκέδαση. Μπορούν αυτά τα δύο να πάνε μαζί;
Σίγουρα πάνε μαζί. Κάτι πρέπει να απωλεσθεί για να γεννηθεί το νέο. Είναι ο κύκλος της ζωής αυτό. Αν δεν έχουμε αποδεχτεί αυτό, δεν έχουμε αποδεχτεί βασικούς κανόνες της ζωής.
Τι απολαμβάνεις εκτός θεάτρου;
Τα προηγούμενα χρόνια όχι, τα τελευταία χρόνια ναι και μπράβο μου. Τα ταξίδια με φίλους έστω και μικρές εκδρομές. Το νησί μου την Αίγινα που για μένα είναι θεραπεία και δεν αλλάζω με τίποτα.
Η παράσταση αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στις 14 Φεβρουαρίου, σε σκηνοθεσία της Νάντιας Κοντογεώργη, σε μετάφραση Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Παίζουν (αλφαβητικά):
Κίμωνας Κουρής – Πέιλ
Μάριος Σαραντίδης – Λάρρυ
Ιβάν Σβιτάιλο – Μπάρτον
Ιωάννα Τριανταφυλλίδου – Άννα
Φωτογραφίες: Patroklos Skafidas