«Poor Things»
Στα πολύ μακρινά πια ‘00s, η απεικόνιση του αποκαλούμενου "μη προσομοιωμένου" ("unsimulated") σεξ αναδείχθηκε σε τάση η οποία ξεπήδησε από μια σειρά αμφιλεγόμενων arthouse ταινιών. Η διαχρονικά τολμηρή Κατρίν Μπρεγιά, στο περιβόητο "Romance" (1999), ψυχογραφεί μια δασκάλα η οποία όντας δυσαρεστημένη από την ανύπαρκτη λίμπιντο του συντρόφου της ξεκινά ένα σερί (εν πολλοίς ψυχρών) ερωτικών συναναστροφών με τυχαίους άντρες, εκ των οποίων και ο διάσημος πορνοστάρ Rocco Siffredi. Στο φινάλε του εξίσου πολυσυζητημένου "Brown Bunny" (2003), ο σκηνοθέτης - πρωταγωνιστής Vincent Gallo συμμετέχει σε σκηνή στοματικού σεξ με την Chloë Sevigny, προτού ο χαρακτήρας του ταπεινώσει συναισθηματικά εκείνον της Αμερικανίδας σε μια συνολικά προβληματική σκηνή. Ένα χρόνο αργότερα, ο πολύπειρος Μάικλ Γουιντερμπότομ επιχείρησε μια ωδή στον παθιασμένο έρωτα και την ελευθεριότητα με το "9 Songs", στο οποίο αντιπαραβάλλονται οι έντονες σκηνές σεξ με τραγούδια συγκροτημάτων όπως οι Primal Scream, Black Rebel Motorcycle Club και Franz Ferdinand.
Εάν συγκριθεί εκείνη η εποχή με το σήμερα, προκύπτουν εύκολα δύο συμπεράσματα. Αφενός, πως στις αρχές του 21ου αιώνα η αναπαράσταση ρεαλιστικών όσο και γραφικών, οριακών σκηνών σεξ αποτελούσε μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης - αναζήτησης και ηθικής προβοκάτσιας προς τους συντηρητικούς θεατές. Αφετέρου, πως την τελευταία δεκαετία περίπου η παρουσία της ερωτικής πράξης στη μεγάλη οθόνη τείνει να εκλείψει, πρωτίστως από το αμερικανικό εμπορικό σινεμά. Την τρέχουσα σεζόν, ωστόσο, έχουν κυκλοφορήσει ή πρόκειται να κάνουν πρεμιέρα παραγωγές οι οποίες όχι απλώς τοποθετούν ξανά το σεξ απενοχοποιημένα στο επίκεντρο των αφηγήσεών τους, αλλά επιπλέον, επιχειρούν να αποδώσουν με φρεσκάδα την αδιόρατη γοητεία της ερωτικής έλξης. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, πώς συντελείται αυτή η άτυπη επιστροφή, συνδυαστικά με το πώς διαπιστώθηκε η "εξαφάνιση" του σεξ από τον κινηματογράφο.
Κομβικό γεγονός στη συζήτηση συνιστά, φυσικά, η εκδήλωση του κινήματος #MeToo το 2017. Το Χόλιγουντ ξαφνικά βρέθηκε αντιμέτωπο με τις αποτρόπαιες πράξεις που επί δεκαετίες αποσιωπούσε, αλλά και με την κουλτούρα καταπίεσης και κακοποίησης που ανεχόταν, αν δε συντηρούσε κιόλας. Καθώς, λοιπόν, στο πυρήνα των πολυάριθμων καταγγελιών βρισκόταν η σεξουαλική εκμετάλλευση, παραγωγοί και σκηνοθέτες εκδήλωσαν προοδευτικά μια δυστοκία απέναντι στην αφηγηματική διαχείριση του σεξ, συγχέοντας φοβικά και λανθασμένα την ερωτική πράξη με κάτι εγγενώς ενοχικό. Το κίνημα, εν τω μεταξύ, δεν καταφέρεται συλλήβδην ενάντια στο σεξ αλλά απαιτεί το ελάχιστο, δηλαδή την υπεράσπιση του αυτονόητου δικαιώματος στην προστασία της σωματικής ακεραιότητας και της επαγγελματικής αξιοπρέπειας των ηθοποιών, για παράδειγμα. Μέσα από τις διεκδικήσεις του #MeToo, μάλιστα, έχουν αναδειχθεί τρόποι και προϋποθέσεις για την ασφάλεια των συντελεστών μιας παραγωγής. Ειδικά στο κομμάτι που αφορά σκηνές όπου η έκθεση και η ευαλωτότητα των ηθοποιών πολλαπλασιάζεται, έχει βρεθεί το πλαίσιο ώστε οι εμπλεκόμενοι να νιώθουν άνεση αντί για στρες χωρίς να διαταράσσεται η καλλιτεχνική ταυτότητα του έργου. Ένα από αυτά αφορά τη χρήση "συντονιστών οικειότητας" ("intimacy coordinators"), οι οποίοι φροντίζουν σκηνές που περιλαμβάνουν γυμνό, ας πούμε, να εκτελούνται τηρώντας το σεβασμό των προσυμφωνημένων ορίων μεταξύ άλλων.
Δείτε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
