Μια δημοσίευση του Χρήστου Χωμενίδη για την πυρηνική οικογένεια, την υιοθεσία και το αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να αναπτύσσει και να απολαμβάνει την προσωπικότητα του δίχως να βλάπτει τους άλλους.
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΟΠΩΣ ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ
"Εάν με ρωτούσατε τι παραβιάζει, τι στραμπουλάει την ανθρώπινη φύση, η ομοφυλοφιλία ή η υποχρέωση συζυγικής πίστης, θα σας απαντούσα το δεύτερο. Ο άνθρωπος -θα υποστήριζα- είναι ζώο πολυγαμικό, ευλογημένο με τη δυνατότητα της σεξουαλικής ηδονής, φτιαγμένο για να εξερευνά και να πειραματίζεται. Δεν έχει ωστόσο ανάγκη από ένα ταίρι; Προφανώς. Αρκεί η σχέση του μαζί του να είναι σχέση και όχι δεσμός με την έννοια του ασφυκτικού ελέγχου, της παραβίασης της ιδιωτικής σφαίρας, της κτητικότητας, η οποία φτάνει κάποτε σε σημείο ευνουχισμού.
Εάν με ρωτούσατε, θα σάς έλεγα πως θεωρώ την πυρηνική οικογένεια ό,τι πιο αποτυχημένο έχει κατεβάσει η κούτρα μας. Μαμά, μπαμπάς, παιδιά, εγκατεστημένοι σε ένα σπίτι που από φωλιά καταντάει φάκα, να αλληλοσπαράσσονται, να ενοχοποιεί ο ένας τον άλλον για τις ματαιώσεις του.
Μέχρι πριν από λίγες σχετικά δεκαετίες, οι άνθρωποι ζούσαν σε ευρύτερα σχήματα. Η γιαγιά και ο παππούς δεν αντιμετωπίζονταν σαν απόμαχοι, δεν εξοστρακίζονταν, δεν προσδοκούσαν από εκείνους μονάχα ένα χαρτζιλίκι κι άμα δεν είχαν να το δώσουν, να αισθάνονται άχθος αρούρης. Συμμετείχαν οι "γέροι" αποφασιστικά στο μεγάλωμα των εγγονιών τους ενώ οι γονείς ίδρωναν για τον επιούσιο. Στο τραπέζι κάθονταν αι γενεαί πάσαι. Και η αιωνόβια προγιαγιά, πρόσωπο ιερό-αγγελιοφόρος από το μακρινό παρελθόν. Και η θεία που χήρεψε πρόωρα. Και ο θείος ο οποίος δεν παντρεύτηκε ποτέ διότι την είχε δει αλλιώς, ό,τι και αν σήμαινε το αλλιώς. Τα παιδιά άκουγαν από όλους ιστορίες, μάθαιναν τη ζωή από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Διαβάστε περισσότερα στο womantoc.gr