Πριν από περίπου 10 χρόνια στο Λονδίνο και εντελώς κατά τύχη, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης παρακολούθησε σε μία matinée τον "Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας". Τότε, εντυπωσιασμένος από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, σκέφτηκε φευγαλέα πώς θα ήταν αν αυτό το θεατρικό έργο ανέβαινε κάποτε στην Ελλάδα. Όπως λέει και ο ίδιος, μάλλον τότε άνοιξε άθελα του "κάποια συμπαντική πύλη" και πλέον, υποδύεται τον Willy Wonka στο θέατρο Embassy. Εμείς, συναντηθήκαμε κατά τη διάρκεια των εντατικών προβών του, όταν ξέκλεψε λίγο χρόνο ώστε να μιλήσουμε για την παράσταση, αλλά και για όλα εκείνα που σήμερα σκέφτεται και τον προβληματίζουν. Από το πρώτο κιόλας λεπτό, κατάλαβα ότι είχα απέναντί μου έναν εξαιρετικό και κυρίως χαλαρό συνομιλητή.
Στο παρελθόν έχουν υποδυθεί τον Willy Wonka ο Gene Wilder, ο Johnny Depp και πρόσφατα τώρα, ο Timothée Chalamet. Η δική σου εκδοχή πώς είναι;
Τρομακτικό το άκουσμα αυτών των μεγαθήριων. Δε γνώριζα ότι υπήρχε η ταινία με τον Gene Wilder, την ανακάλυψα τώρα, όσο ασχολούμουν με το έργο. Και αυτός και ο Johnny Depp είναι πολύ αγαπημένοι μου ηθοποιοί. Και οι δύο δημιούργησαν σε διαφορετικές εποχές δύο πολύ διαφορετικές εκδοχές, ακόμη και σαν αποτύπωση στην ταινία. Το αποτέλεσμά μας σίγουρα απέχει, διότι πέρα από τις αντικειμενικές διαφορές, εμείς καταπιανόμαστε με τη θεατρική μεταφορά του έργου. Έχει τεράστια διαφορά το να παίζεις στην κάμερα για τον κινηματογράφο με το να παίζεις στο θέατρο. Προσωπικά, προσπαθώ να προσεγγίσω τον ρόλο με τον δικό μου τρόπο, γιατί στο θέατρο κυρίως, όταν αγγίζεις χαρακτήρες που έχουν σφραγιστεί από ερμηνείες μεγάλων ηθοποιών, μπαίνει αυτόματα μία σύγκριση από τον θεατή. Το ξεχνάω λοιπόν αυτό, αφήνω όποια εικόνα έχω και αφουγκράζομαι το έργο, τον ήρωά μου, αλλά και τη δουλειά που έχουμε κάνει όλοι μαζί στις πρόβες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν επηρεάζομαι ακόμα και υποσυνείδητα από τους προϋπάρχοντες ρόλους. Απλώς αυτό που θέλω να πετύχω με τον δικό μου Willy Wonka, πέρα από την τρέλα, την κωμικότητα και την καυστικότητα που έχει ως χαρακτήρας, είναι να δείξω ότι είναι ένας άνθρωπος με συναισθήματα.
Αυτή ίσως να είναι και η άμυνά του.
Σίγουρα, είναι ένα τραυματισμένο παιδί που κλείστηκε στον εαυτό του, έμεινε μόνο του και καταλαβαίνει πως ήρθε η ώρα να παραδώσει τα ηνία του μοναδικού αυτού εργοστασίου σε κάποιον άλλο. Στον Τσάρλι βρίσκει ουσιαστικά τον εαυτό του καθώς έχει σκοπό να ασχοληθεί με τη σοκολάτα και τα γλυκά και είναι τρομερά συγκινητικό ότι απλόχερα δίνει τη σκυτάλη. Μου θυμίζει κάποιους ανθρώπους στη δική μου δουλειά που ήταν τόσο γενναιόδωροι γιατί ήταν πολύ χορτασμένοι.
Θες να γίνεις πιο συγκεκριμένος;
Ένας άνθρωπος που συνάντησα πολύ μικρός, σε όλο του το μεγαλείο ήταν ο Θανάσης Βέγγος. Ένα χρόνο μετά από την αποφοίτησή μου από τη δραματική σχολή, κάναμε τους Αχαρνείς στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και διαπίστωσα το μεγαλείο του. "Έπαιζε μπάλα" με τους νεότερους ηθοποιούς, το αποζητούσε αυτό, το ήθελε να βρεθούμε επί σκηνής και να φτιάξουμε όλοι μαζί κάτι. Ένας άλλος που είναι από τους σημαντικότερους έλληνες ηθοποιούς και καλλιτέχνες και έχω παίξει και αρκετές φορές μαζί του, είναι ο Γιάννης Μπέζος. Είναι ένας άνθρωπος που πάντα έδινε και δίνει ευκαιρίες στα νέα παιδιά και μάλιστα συχνά χωρίς να το ξέρουν. Εμένα μου έχει τύχει αυτό όταν ήμουν πολύ νέος ηθοποιός, με πρότεινε και έπαιξα στον Κόκκινο Κύκλο του Κοκκινόπουλου χωρίς να ξέρω καν πώς βρέθηκα εκεί. Ξέρω πως ο Γιάννης αυτό το κάνει όχι μόνο στη δική του δουλειά, αλλά και αλλού.
Υπάρχουν αρκετά τέτοια πρόσωπα, ευτυχώς έχω βρεθεί δίπλα σε αρκετά γενναιόδωρους ανθρώπους. Προφανώς δε λέω πως όλα είναι ρόδινα, σε καμία δουλειά δεν είναι. Θα μείνω σε ένα όμως, πολύ σημαντικό, τον Κώστα Γαβρά. Νομίζω πως η συνεργασία μου μαζί του -πέρα από ορόσημο για μένα- μου προσέφερε πράγματα που δε χρειάστηκε καν να μου διδάξει ο ίδιος. Η στάση του, ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρά με τους ηθοποιούς του, η απλοχεριά του, το "εγώ τώρα τελείωσα την ταινία και θα την παρουσιάσουν οι ηθοποιοί μου". Πηγαίναμε σε όλα αυτά τα μεγάλα φεστιβάλ και απαιτούσε να μιλάμε εμείς και όχι εκείνος, για να μας προβάλλει. Αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ένα μεγαλείο ψυχής.
Κάποτε επίσης, όταν ήμουν πιο πιτσιρικάς και έμπαινα στα πράγματα κάπως πιο δυναμικά, όχι απαραίτητα με καλό τρόπο, είχαμε κάνει τον Άμλετ σε σκηνοθεσία Κακογιάννη στο Εθνικό Θέατρο με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Εγώ πρότεινα κάποια πράγματα για τον ρόλο μου και αυτός εναντιωνόταν. Κάποια στιγμή εγώ "έκανα την επανάστασή μου" και ήρθε την επόμενη ημέρα στο θέατρο, μπροστά σε όλο τον θίασο και είπε "εγώ χθες στην πρόβα αδίκησα τον Αλέξανδρο και θεωρώ ότι σε αυτήν τη σκηνή πρέπει να κάνουμε κάποια πράγματα όπως τα έχει προτείνει". Δηλαδή ένας άνθρωπος σαν τον Κακογιάννη, πήγε σπίτι του, ξαναδούλεψε -γιατί αυτό κάνουν οι σκηνοθέτες- και ήρθε στην πρόβα σε έναν 25χρονο πιτσιρικά για να του δώσει αυτό το credit.
Νομίζω ότι αυτό μας λείπει γενικότερα. Ειδικά στη χώρα μας, κάποιος είναι 50 και λένε ακόμα "είναι φέρελπις, νέος, ζεν πρεμιέ". Πρόκειται για πολύ αστεία πράγματα και αυτό συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα. Ενώ στο εξωτερικό σε παιδιά που είναι 25-30 χρονών, δίνονται ευκαιρίες γιατί πιστεύουν ότι θα φέρουν κάτι αξιόλογο σε μία διοικητική θέση. Γι᾽ αυτό μ᾽αρέσει πολύ η ορμή που έχουν τα νέα παιδιά. Κάνουν τις δικές τους ομάδες, σκηνοθετούν, γράφουν έργα. Στη δική μου θεατρική γενιά περιμέναμε την "επετηρίδα", στη "σειρά" μας, να έρθει η ευκαιρία, βήμα-βήμα... Καλό ήταν, αλλά δεν παίρναμε πρωτοβουλίες. Τώρα βλέπω μία γενιά που τους "μύθους" και τα "είδωλα" τα προσπερνά για να κάνει κάτι.
Eίναι και λίγο δίκοπο αυτό.
Σίγουρα. Αλλά αυτή η ορμή είναι ορατή και στα θεατρικά αποτελέσματα αυτής της γενιάς. Πολλοί νέοι σκηνοθέτες κάνουν πολύ ωραία πράγματα. Εμείς αργούσαμε, φοβόμασταν μη φανούμε ψώνια.
Πού οφείλεται αυτή η τάση;
Είναι μία γενιά που κάνει τη δική της επανάσταση, έχει φοβερές γνώσεις, πληροφορίες και πρόσβαση σε αυτές πολύ γρήγορα. Δε λέω πως αυτό είναι πάντα καλό, αλλά εμείς δεν είχαμε αυτήν την ευκολία του διαδικτύου. Είχαμε στη διάθεσή μας ό,τι ακούγαμε από τους παλαιότερους ηθοποιούς, ό,τι μπορούσαμε να βρούμε από παλαιότερες κριτικές ή σε ένα θεατρικό μουσείο που κάποτε υπήρχε, συνεπώς δυσκολευόμασταν. Τώρα ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη έχει πρόσβαση σε τεράστιο πλούτο μάθησης. Μπορεί να κάνει πράγματα διαφορετικά, σεμινάρια επίσης, να δοκιμαστεί γρήγορα, να πάει στο εξωτερικό... Αυτό προφανώς του δίνει μία μεγαλύτερη δύναμη για να σταθεί στη δουλειά. Το βλέπω και στο μιούζικαλ τώρα, πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε νέους ηθοποιούς καταρτισμένους σε ένα είδος πολύ απαιτητικό.
Εσένα στον Willy Wonka τι σε ιντρίγκαρε;
Παλαιότερα, πριν από 13-14 χρόνια πίσω, είχα κάνει τον Κομπέρ στην Όπερα της Πεντάρας σε σκηνοθεσία Μουμουλίδη με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Στέλιο Μάινα. Ο Willy έχει στοιχεία του Κομπέρ, του περφόρμερ, και δραματουργικά αν το δεις δηλαδή, βάζει τους θεατές στον δικό του κόσμο ως παρουσιαστής που στην πορεία μεταμορφώνεται. Όλο αυτό είναι πολύ γοητευτικό για έναν ηθοποιό, είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ρόλους σε παγκόσμιο ρεπερτόριο. Ο χαρακτήρας αυτός δε σε αφήνει λεπτό, έχει μεγάλη διαδρομή και ένα ασταμάτητο ταμπεραμέντο. Όταν μου το πρότεινε ο Γιώργος ο Βάλαρης, αναρωτήθηκα ποιος θα αναλάβει να ανεβάσει αυτό το έργο ως παραγωγή. Ο κύριος Τσακουμάκος με την ομάδα του που πήραν αυτό το ιστορικό σινεμά, το Embassy και το μεταμόρφωσαν σε θέατρο, έχουν βάλει ένα πολύ δυνατό στοίχημα. Το συγκεκριμένο έργο, δεν είναι μόνο αυτό το "πλουμιστό" πράγμα που βλέπεις.
Διαβάστε περισσότερα στο esquire.com.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
